عباس علی آبادی وزیر نیروی کشورمان از شهروندان تهرانی به دلیل اُفت فشار آب در برخی بخش های پایتخت عذرخواهی کرد.گزارش های رسمی نیز حاکی از این هستند که وضعیت تامین آب تهران چندان مساعد نیست و نیاز به همکاری و همراهی جدی تهرانی ها برای مقابله با بحران آب در این شهر وجود دارد. بر پایه گزارش های مختلف، اکنون ذخایر پنج سد اصلی تامین کننده آب تهران به پایین ترین حد تاریخی در یک سده گذشته رسیده است.
بعضی گزارش های بین المللی حاکی از این هستند که مجموع ظرفیت کل سدهای تامین کننده آب تهران به حدود 13 درصد وضعیت عادی می رسد. سخنگوی صنعت آب کشور هم در موضع گیری تصریح کرده که اکنون پنجمین سال پیاپی خشکسالی در تهران را پشت سر می گذاریم. طبق گزارش های رسمی در تیرماه 1404، حجم ذخایر آب در سدهای پنجگانه تهران نسبت به سال گذشته بیش از 25 درصد کاهش یافته و مصرف آب روزانه نیز به بیش از 40 هزار لیتر در ثانیه رسیده است. عددی که فراتر از ظرفیت تولید پایدار آب در استان تهران است.
آمارهایی از این دست سبب شده تا بسیاری از ناظران و تحلیلگران هشدارهای جدی را در وضعیت بحرانی آب در تهران مطرح کنند و خواستار در پیش گرفتن اقدامات عاجل و فوری برای مقابله با بحران شوند. در این میان، بیش از همه نیاز به همکاری و همیاری مردم حس می شود. در بررسی عمده دلایل ایجاد وضعیت بحرانی کنونی در رابطه با تامین آب تهران، باید 4 مولفه را مدنظر داشت.
اول اینکه کاهش بارندگی و افزایش دمای هوا در سالهای اخیر سبب شده منابع تجدیدپذیر آبی تهران مانند سد لار، کرج و طالقان با اُفت شدیدی مواجه شوند. این الگو، نه تنها بر ورودی سدها، بلکه بر کیفیت و دمای منابع آب زیرزمینی نیز تأثیر منفی گذاشته است. نکته دوم اینکه متوسط مصرف آب هر شهروند تهرانی حدود ۲۲۰ لیتر در روز است. در حالی که استاندارد جهانی برای شرایط کمآبی، زیر ۱۵۰ لیتر در روز توصیه شده است. ضعف آموزش عمومی، استفاده نادرست از آب شرب برای مصارفی چون شستوشوی خودرو و آبیاری باغچه، از مهمترین عوامل فشار به شبکهی آبرسانی پایتخت هستند.
نکته سوم اینکه بیش از ۲۵ درصد آب در شبکهی آبرسانی تهران به دلیل نشتی، هدر میرود. این عدد در یک کلانشهر با منابع محدود آبی، به معنای اتلاف روزانه میلیونها لیتر آب تصفیهشده است. تأخیر در نوسازی لولهها، نبود بودجه کافی و ضعف برنامهریزی، این مشکل را مزمن کرده است.
و چهارم اینکه، ادامه توسعه شهری در اطراف تهران، بدون درنظر گرفتن توان زیستمحیطی منطقه، منجر به رشد تقاضای آب فراتر از ظرفیت منابع موجود شده است. جذب جمعیت از استانهای همجوار به پایتخت، فشار مضاعفی را به زیرساختهای موجود وارد کرده و توازن مصرف و تأمین را برهم زده است.
در چنین شرایطی، تهران نیازمند یک بستهی جامع و فوری برای عبور از بحران است که مواردی نظیرِ مدیریت فشار آب در ساعات شب، استفاده از پساب برای آبیاری فضای سبز، اجرای کارزارهای فرهنگی برای تغییر الگوی مصرف، توسعه تصفیهخانههای آب و فاضلاب، و در بلندمدت، کنترل رشد جمعیت و تمرکززدایی از پایتخت را دربرگیرد.
اگرچه بحران آب تهران، بخشی از یک چالش ملی است، اما حل آن نیازمند عزم محلی، همراهی مردم و شجاعت مدیریتی برای تصمیمگیریهای دشوار است. 
