به گزارش فارس؛ در دنیای پیچیده دیپلماسی، برخی اظهارات به ظاهر ساده می‌توانند عواقب عمیق و خطرناکی به همراه داشته باشند. یکی از این اظهارات به تازگی توسط تام باراک، سرمایه‌دار لبنانی‌تبار و دوست نزدیک دونالد ترامپ، مطرح شده است. 
او پیشنهاد اجاره ۱۰۰ ساله کریدور زنگزور را به ترکیه و آذربایجان ارائه داده که این پیشنهاد می‌تواند به تغییرات اساسی در موازنه قدرت در قفقاز و شمال غرب ایران منجر شود.
دالان زنگزور به عنوان یک مسیر ۳۲ کیلومتری، جمهوری آذربایجان را به منطقه نخجوان متصل می‌کند و ترکیه به‌دنبال ایجاد شاهراهی به آسیای مرکزی از طریق این مسیر است که مسیر میانی کریدور شرق-غرب عبوری از خاک ترکیه را تکمیل کند. 
آذربایجان نیز تمایل دارد تا ارتباطات خود را بدون نیاز به عبور از خاک ایران برقرار کند. با ورود آمریکا به این ماجرا، به نظر می‌رسد که این کشور به دنبال ایجاد نفوذ خود در مرز شمالی ایران است. این نفوذ می‌تواند به تضعیف روابط ایران با ارمنستان و کاهش نفوذ تهران در این منطقه منجر شود.
این پیشنهاد، که در ظاهر به ‌عنوان یک واسطه‌گری بی‌طرفانه به نظر می‌رسد، در واقع می‌تواند به آمریکا اجازه دهد تا با استفاده از دالان زنگزور، حضور دائمی و رسمی خود را در مرزهای ایران برقرار کند. 
در چنین شرایطی، ارمنستان بخشی از حاکمیت خود را به یک قدرت خارجی واگذار می‌کند و ترکیه و آذربایجان به ‌عنوان کشورهای صاحب این مسیر، می‌توانند از برچسب «بی‌طرفی آمریکایی» برای کاهش حساسیت‌های خود بهره‌برداری کنند.
نقش رژیم صهیونیستی در این معادله نیز نمی‌توان نادیده گرفت. تل‌آویو سال‌هاست که روابط نزدیکی با باکو دارد و ورود آمریکا به این منطقه می‌تواند به شکل‌گیری یک مثلث جدید (عبری-آمریکایی-ترکی) منجر شود که می‌تواند در آینده به تهدیدی جدی برای ایران تبدیل شود.
در تماس تلفنی دبیر شورای امنیت ملی ارمنستان آرمن گریگوریان با نماینده مقام معظم رهبری و دبیر شورای عالی امنیت ایران علی‌اکبر احمدیان، ضمن قدردانی از موضع ارمنستان در محکومیت حمله رژیم صهیونیستی، تأکید کرد که سیاست جمهوری اسلامی ایران کماکان عدم تغییر ژئوپلیتیک منطقه است و این را به سود همه طرف‌های منطقه‌ای می‌داند.
در همان ابتدای پیشنهاد شیطانی آمریکا برای کنترل این کریدور، مقامات ارمنستانی این موضوع را رد کرده بودند و عنوان کرده بودند که از حضور و دخالت ظرف خارجی جلوگیری خواهند کرد.
دالان زنگزور نه تنها به‌عنوان یک مسیر حمل‌ونقل، بلکه به‌عنوان یک ابزار ژئوپلیتیک می‌تواند به تضعیف یا حذف مسیرهای تجاری و ترانزیتی ایران با ارمنستان منجر شود. این امر می‌تواند به انحراف مسیرهای تجاری به سمت باکو، آنکارا و واشنگتن منجر شده و منطقه سیونیک ارمنستان را به یک نقطه نفوذ ناتو تبدیل کند.
در دنیای امروز، قدرت‌ها برای اشغال خاک به روش‌های قدیمی متوسل نمی‌شوند؛ بلکه با ایجاد موقعیت‌های جدید ژئوپلیتیک، تلاش می‌کنند تا رقبای خود را تحت فشار قرار دهند. آمریکا با اجاره دالان زنگزور، به قلب منطقه‌ای وارد می‌شود که سال‌ها برای ایران به‌ عنوان یک دهلیز تنفس عمل کرده است.
اگر این طرح به اجرا درآید، ایران با یک حلقه دیگر از محاصره آرام و مؤثر مواجه خواهد شد، حلقه‌ای که از رژیم صهیونیستی شروع شده و به خلیج‌فارس متصل می‌شود و حالا در زنگزور به تکمیل خواهد رسید. این تحولات، زنگ خطری جدی برای امنیت و منافع ملی ایران به شمار می‌رود.