در روزهای اخیر که نقد به جا و دقیق رهبری در مورد برخی رویه های غلط گزینش در کشور منتشر شد، با خودم فکر می کردم که اگر دقیقا همان متن انتقاد رهبری در مورد «رویه‌های گزینش» را یکی از مخالفان و یا معترضان نظام توئیت کرده بود، چه اتفاقی می افتاد؟!

آیا بچه های انقلاب همین موضع و قضاوت فعلی را داشتند؟! یا برخی از آنها به جای نقادی های امروزشان از روال غلط گزینش و پست گذاشتن از خاطرات تلخ گزینش، حالا سینه سپر کرده بودند و از فواید بیشمار نهاد انقلابی گزینش و نقش آن در ناکامی پروژه نفوذ دشمنان، می‌نوشتند!

واکنش انفعالی،  نداشتن منظومه فکری مستقل و برآمده از واقعیت های جامعه، ضعف غالب برخی نیروهای فرهنگی و رسانه ای انقلاب است. هرچند اعتراف به یک خطای کهنه و تلاش برای اصلاح آن فی نفسه ارزشمند است، اما نباید فراموش کنیم در کشور ما، چنین رویه ها و خطاهایی کم نیستند!

چه بسا که بسیاری از این رویه ها و تصمیمات غلط نیز به هزار و یک دلیل، هنوز مورد نقد و مطالبه رهبری هم قرار نگرفته است، در قبال آنها چه باید کرد؟!

سکوت کنیم؟! منتظر بمانیم تا خود رهبری وارد معرکه شوند و پس از نقد و انذار ایشان ما هم دست به کار شویم؟! یا با نقد و مطالبه جدی و کنشگری فعال اجتماعی و رسانه ای، به دنبال رفع فساد و اصلاح خطاها و رویه های غلط برویم؟!

در روزگاری که دست و پاهای بچه های سیستان بخاطر دسترسی به آب شکار گاندوها می شود، ما نباید شب و روز دنبال مطالبه آبرسانی به روستاهای محروم سیستان باشیم؟! نباید برای فقر وحشتناک خوزستان عزیز، داد بزنیم و تیتر بزنیم و تحصن کنیم و مسئولین را استیضاح کنیم؟! نباید نگران و مراقب بزرگتر شدن گاندوهای فساد و رانت در جامعه باشیم؟!

آیا منطقی است که برای پیگیری همه این مطالبات، منتظر توئیت های دفتر رهبری بمانیم و یا مثل برخی دوستان به ظاهر انقلابی با برچسب های کمونیست و خوارج،  عدالتخواهان و افراد تحول خواه را لای منگنه بگذاریم؟!

به نظر می رسد معیار رشد و بلوغ فکری مجموعه های انقلابی، نقد جدی و مطالبه اصلاح همین موارد مغفول است، والا گوش ایستادن پشت تلویزیون و دید زدن صفحات رهبری برای تشخیص وظیفه و تکرار بدون عمل مطالبات ایشان، شاید به درد بقای میز حضرات مسئولین فرهنگی و اجتماعی بخورد، اما برازنده نیروهای فکری و آرمانگرای جبهه انقلاب اسلامی نبوده و نیست، آن هم در روزگاری که گاندوهای فقر و فساد در حال تکثیر هستند!