یکی از نکاتی که در فضای پس از جنگ تحمیلی ۱۲ روزه به کشورمان، به نحوی ویژه مد نظر دولت های غربی و البته رژیم اشغالگر قدس قرار داشته، وادار کردن ایران به مذاکره و تحمیل اصول مطلوب غربی ها و صهیونیستها به کشورمان بوده است. در این رابطه، هم دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا و هم دولت های اروپایی، این دستور کار را به نحوی جدی دنبال کرده اند و سعی داشته اند به زعم خود، در فضای پس از جنگ، علیه ایران به دستاوردهای ملموس برسند. با این حال، حداقل به ۲ دلیل عمده، آن ها در قالب این معادله در توهمی سنگین سیر می کنند.
اول اینکه قدرت های غربی سال هاست که با اعمال فشار و زور سعی داشته اند ایران را در ریل و مسیری قرار دهند که مطلوبشان است. در این رابطه، آن ها از هیچ اقدام ضدانسانی نیز دریغ نکرده اند. حال باید پرسید وقتی سال ها تلاش های آن ها علیه ایران، راه به جایی نبرده و ایران با مقاومت فعال، نه تنها عقب نشینی نکرده بلکه اهرم های قدرت خود را تقویت هم کرده است، چرا اکنون کشورمان باید تسلیم شود و درخواست های زیادهخواهانه غربی ها و صهیونیست ها را بپذیرد؟
اگر بنا بر تسلیم بود، ایران مدت ها قبل تسلیم شده بود. گزاره ای که حتی تحلیلگران غربی نیز بارها به آن اشاره داشته اند و تاکید می کنند که تجاوز اخیر آمریکا و رژیم اشغالگر به ایران، نه تنها این کشور را ضعیف نکرده بلکه اهرم های قدرت آن در حوزه های مختلف را تقویت هم کرده است. از این رو، آنچه غرب و صهیونیست ها با اعمال حداکثری زور علیه ایران به دست نیاورده اند، قادر نخواهند بود در فضای مذاکره به دست آورند.
نکته دوم اینکه در فضای پس از جنگ، به هیچ عنوان مذاکره حالت عادی نخواهد داشت. این تفسیر به طور خاص از سوی ایران اعلام شده و سید عباس عراقچی وزیر امور خارجه کشورمان در مصاحبه ای که به تازگی با نشریه فایننشیال تایمز داشته، آن را مورد تاکید قرار داده است. غربی ها باید نسبت به خسارات وارد شده به ایران در قالب جنگ تحمیلی ۱۲ روزه پاسخگو باشند و تضمین های معتبر بدهند که دیگر در بحبوحه مذاکرات، اقدام تجاوزکارانه علیه ایران رخ نخواهد داد.
در عین حال، ایران بر حق خود یعنی تداوم غنی سازی اورانیوم نیز تاکید کرده است. موضوعی که ترامپ و ترامپیست ها بر آن هستند آن را از کشورمان سلب کنند. غرب و صهیونیست ها در مورد تسلیم شدن ایران درفضای مذاکره، در توهم شدید سیر می کنند و البته که روند تحولات نیز به نحوی است که هر چه به جلو حرکت می کنیم، ابعاد این توهم آنها ماهیت آشکارتری را به خود می گیرد.
