نگارنده پیش از هر سخنی تأکید دارد که جایگاه رفیع رهبر معظم انقلاب اسلامی، بسیار بالاتر از آن است که نامهای با مضامین بیمایه و آکنده از پریشانی چون نوشته تو (گالانت) به ساحت ایشان راه یابد. به همین جهت، این وظیفه را به عنوان یک سرباز کوچک ولایت و رهبری، بر عهده گرفته و پاسخی ریشهدار در ایمان و ژرفای عقلانیت تاریخی ملت ایران ارائه می دهد:
سالهاست که صهیونیستها و سران منفعلشان، در هر بزنگاه بحران، صحنه را با روایتسازی، اغراق و تهدید پر میکنند؛ شکستهای خود را پشت نقاب پیروزی پنهان میدارند و با کوبیدن به طبل توخالی رسانهای، در پی پوشاندن ضعف ذاتی خود زیر سایه سیاست تهدید هستند. عجیب نیست که همین نامه پرطمطراق تو نیز آشکارا نشانههایی از ضعف را در خود دارد: تحلیلی مغشوش، ارزیابیهایی ناقص و بار دیگر هراس مزمنی از انفجار غیرت و ایمان ملتی که نه آن را شناختی و نه توان درک آن را خواهی داشت.
ادعا میکنی «همهجا هستید و همهچیز را میدانید»؛ اما آنچه در غزه، جنوب لبنان و در مرزهایتان تجربه کردی، چیزی جز کابوس شکست و استیصال نبود. اگر واقعاً راز پیروزی را درک کرده بودید، اکنون اینچنین به دامن قدرتهای بیگانه پناه نمیبردید و مدام تلاش نمیکردید خود را «دلسوز» آینده منطقه و ملت ایران جلوه دهید. واضح است این تهدیدها و اندرزها نه نشأت گرفته از قدرت، بلکه محصول همان ترسی است که از ژرفای تاریخ خود به ارث بردهاید؛ ترسی که هر زمان بر آن غلبه نمییابید، آن را در قالب تهدید به زبان میآورید.
تو و همراهانت تلاش دارید مقاومت ملتهای منطقه را «حلقه آتش» تهران معرفی کنید؛ غافل از اینکه این حلقه نه زاییده اراده فرد یا گروهی خاص در ایران، بلکه پاسخی طبیعی و تاریخی ملتهای آزاده به سالها اشغال، تحریم و مداخله بیگانگان است. آیا فراموش کردهای که مقاومت در فلسطین، لبنان، یمن و سوریه، پیش از هر طراحی سیاسی، مولود رنج، مظلومیت و ظلم اشغالگران و مستکبران است؟ و آیا گمان میکنی با شهادت رساندن و از میان برداشتن فرماندهان، آرمان آزادی از دلها زدوده خواهد شد؟
باید یادآوری کنم که ایران مقتدر، نیازی به نیروهای نیابتی ندارد؛ بلکه این رژیم صهیونیستی است که به عنوان نیروی نیابتی استکبار جهانی، در حال فعالیت است.
اشاره میکنی که «سپر دفاعی ایران شکسته شد» و از موفقیتهای موهوم خویش سخن میگویی؛ اما چرا از متلاشی شدن سپر دفاعی خودتان – همان گنبد آهنین ادعایی – و لایههای متعدد دفاعیتان که نتوانستند جلوی هیچ موشکی را بگیرند، حرفی نمیزنی؟ دکترین نظامی شما همواره ادعا میکرد سرزمینهای اشغالی «سرزمین موعود» است و امنترین نقطه جهان به شمار میرود و گنبد آهنین اجازه فرود هیچ بمب یا موشکی را نمیدهد. اما نه تنها به اهداف خود نرسیدید، بلکه دقت و قدرت موشکهای ایران تابآوری شما را به پایان رساند.
ایران مقتدر در جنگ ۱۲ روزه، عملاً «اتوبان موشکی» به سمت شما گشود و شلیکهای مداوم موشکها، توان انهدام را از سپر دفاعیتان گرفت. آنجا بود که اذعان کردید ایران از منظر راداری ما را گیج کرده است؛ واقعیتی که خود حاصل طراحیهای دقیق ما بود. حتی در روزگاری که تنها یک موشک شلیک شد، همان نیز به حساسترین نقطه در بئرالسبع اصابت کرد، بیشترین تلفات را برجای گذاشت و سیستم پدافندی ناکارآمد شما را به زانو درآورد، تا جایی که سردمداران صهیونیستی را به تلاش برای توقف جنگ واداشت. قدرت ایران مقتدر نه فقط در زرادخانهها، بلکه در ایمان، اراده ملت و نصرت الهی تجلی مییابد؛ ایمانی که پشتوانه هر موشک و هر رزمنده ماست.
تو ایران را به تمرکز بر «رفاه مردمش» توصیه میکنی! ای کاش رژیم خودتان نیز لحظهای از سیاستهای سلطهگرانه و جنایتهای آشکارش دست برمیداشت و رفاه واقعی را نه در سایه اشغال و قلدری، بلکه در بستر همزیستی مسالمتآمیز و عدالت جستجو میکرد. ایران در این منطقه ریشههایی عمیق در فرهنگ، تمدن، ایمان و تاریخ دارد و از طرفی تحت زعامت رهبری همیشه در حال پیشرفت مادی و معنوی است و همیشه مانا خواهد بود و «امید» استراتژی مقاومت ماست؛ امیدی که به وعده نصرت الهی تکیه دارد و هرگز خلف وعده نمیکند.
در نبرد نهایی، هیچ موشکی به تنهایی تعیینکننده نیست؛ بلکه اراده الهی نقش اصلی را ایفا میکند. خداوند، همواره قدرت بیمنتهای خود را به رخ مستکبران کشیده است. ما وظیفه خود را انجام میدهیم و پیروزی را از جانب او دریافت خواهیم کرد. بدان گالانت، خدا با ماست و ما تحت امر رهبری معظم انقلاب استوار ایستاده ایم اما شما شکستخوردگان همیشگی تاریخ خواهید بود. این حقیقت را پیش از آنکه دیر شود، دریابید و به پناهگاههای خود بازگردید...
