خبرگزاری تسنیم نوشت:

آذر منصوری رئیس جبهه اصلاحات که این‌روزها به‌واسطه تلاش برای تئوریزه‌سازی گفتمان سازش و تسلیم در ایران مورد انتقاد جریان‌های گوناگون سیاسی (و حتی برخی اصلاح‌طلبان میانه‌رو) قرار گرفته، با انتشار متنی در حساب کاربری خود در شبکه اجتماعی ایکس به مواضع اخیر ریاست قوه قضاییه در نقد رویکرد جریان متبوع خود و همراهانش واکنش نشان داده است.

منصوری در این خصوص مدعی شده است:

"بیانیه جبهه اصلاحات نه هم‌صدایی با دشمن،  که صدای مردم بی‌صدایی است که نگران ایرانند. برخورد قضایی با «اظهارنظر، نقد و پیشنهاد راه‌حل» نشان‌دهنده بحران در شنیدن است. اصلاحات فقط پلی برای عبور از بحران‌ها نیست،  بلکه بخشی از راه‌حل‌ها هست و باید باشد."

بدون شک تزیین واژگان و تبدیل آنها به "سوژه‌های انتزاعی" قادر به توجیه واقعیات گذشته، جاری و آتی در ایران نیست. رهبر معظم انقلاب اسلامی اخیراً در فرمایشات حکیمانه‌ای که عمل به آن باطل‌السحر توطئه‌های داخلی دشمنان می‌باشد، بر لزوم حفظ انسجام ملی و اتحاد داخلی در کشور عزیزمان تأکید کرده و مسئولیت صاحبان تریبون‌ها و افراد تأثیرگذاری را که در فضای مجازی مشغول نگارش محتوا و توئیت هستند، در این‌خصوص گوش‌زد فرموده‌اند.

بهتر است خانم منصوری به این سؤال کلیدی پاسخ دهند؛ نسبت ماهوی، فرامتنی و متنی بیانیه اخیر جبهه اصلاحات با حفظ انسجام داخلی (به‌عنوان دستاورد بزرگ دوران جنگ 12روزه) چه بوده است؟ خانم منصوری بیانیه موهن جبهه اصلاحات را مصداق صدای بی‌صدایان در ایران قدرتمند قلمداد می‌کند!

اگر ایشان صدای همدلی و وحدت مردمی را که در جریان تجاوز دشمن مسئولانه و به‌تعبیر رهبر انقلاب وقت‌شناسانه در برابر خصم قسم‌خورده و اصلاح‌ناپذیر ایران ایستادند، نشنیده‌اند دلیلی ندارد این ضعف بزرگ و بنیادین خود را به اقشار آگاه جامعه تعمیم دهد. بحران امروز ما از "شنیدن" نیست از تجاهل عامدانه نسبت به بدیهیات و اصولی است که به‌سادگی به‌دست نیامده‌اند!

جبهه اصلاحات اگر راهبرد کلان خود را در نگاه به جامعه و متعلقات آن تغییر ندهد دقیقاً به پلی میان دشمنان و جامعه ما تبدیل می‌شود. در اینجا قاعده‌ای وجود دارد که بهتر است رئیس جبهه اصلاحات و کسانی که بیانیه منتسب به آن را دانسته یا نادانسته، خوانده یا نخوانده امضا کرده‌اند یک‌بار آن را مرور کنند:

راه مواجهه با رویکرد تفرقه‌افکن دشمنان یک ملت در طول تاریخ، اصالت‌بخشی و متعاقباً تسلط‌بخشی آن بر مناسبات سیاسی و اجتماعی یک کشور نیست... .