البته که پاسخ روشن است.
عقلانیت، در برابر یک دیوانهی جلاد، عین شجاعت است.ما که نتانیاهو را مستقیماً تهدید نکردهایم، اما او و کابینهاش هفتههاست در پناهگاهها پنهان شدهاند.
در حالیکه رهبر انقلاب، که رسماً از سوی رئیسجمهور آمریکا تهدید شده و یک قصاب خونریز اعلام آمادگی برای اقدام علیه او کرده، آیا نباید به تدبیر تیم حفاظت عمل کند؟
اما مسأله، فراتر از تدبیر امنیتی است.
اساساً هیچ جنگی بدون جنگ روایت معنا ندارد.و رهبر انقلاب، پس از له شدن نظامی صهیونیستها، اینبار جبههی روایت را فتح کرد.
تصمیم ایشان برای نیامدن به مجلس عزاداری حسینیه امام خمینی، نه صرفاً یک اقدام امنیتی، بلکه یک کنش چندوجهی و قدرتمند بود.
عاطفی، حماسی، عقلانی و نمادین.
او در تهدید نیامد؛ اما در همین مظلومیت، بلندترین پیام را فریاد زد. مظلومیت یک ملت را، نه برای مردم ایران و نه برای عالم، که به تاریخ نشان داد.
خباثت نهادهای بینالمللی را هم به رخ کشید. اینکه نفر اول یک حکومت را تهدید میکنند و همهی نهادهای بینالمللی، با هزار شعار حقوق بشری، خفهخون گرفتهاند.
اما غیرت دینی را هم بیدار کرد.
و حالا نه فقط یک حسینیه، نه فقط یک ملت؛ بلکه امت، امروز در دل و زبان خود زمزمه میکند:
ما اهل کوفه نیستیم، علی تنها بماند.
آنهم نه در شعار و کتیبه، بلکه در متن زندگی و در اراده.
همبستگی بیسابقه میان مردم و مسئولان را هم امتداد دادند.درون حسینیه، بیرون از حسینیه، در خانهها، در هیأتها، همه یکصدا، با بغض، با خشم، با شعور، فریاد میزدند:
لبیک یا خامنهای
این تدبیر وغیبت ظاهری، صحنه را از دشمن گرفت، و دلها را به صف اول جبهه بدل کرد.
و این است هنر فرماندهی در میدان جنگی که هم گلوله دارد، هم روایت.
