روسیه و ایران دو یاور دولت دمشق پس از آنکه با مشارکت ترکیه روند سیاسی آستانه را کلید زدند، به طور تلویحی موضع مشروع خود بعنوان «دعوت شدگان به خاک سوریه» را با ترکیه نیز به اشتراک گذاشتند و سوریه هم به تصمیمات سه جانبه ایشان بی احترامی نمی کند. هر چند قوای نظامی ائتلاف ضد داعش به پشتوانه قطعنامه ۲۲۵۴ شورای امنیت در خاک سوریه حضور دارند اما ترکیه علاوه بر این ضامن توافقاتی سیاسی و نظامی محسوب می شود که با همراهی ایران و روسیه در آستانه و سوچی حاصل شده اند.
در واپسین روزهای سال ۱۳۹۴ متاثر از ساقط کردن هواپیمای روسی توسط نیروهای ترکیه، روسیه دردسر بازی با برگ احزاب کرد را تذکر داد و در اقدامی غافلگیر کننده خروج نسبی نیروهایش از سوریه را اعلام نمود. یک روز پس از نمایش غیبت روسها، احزاب کردی توهم تاسیس منطقه خود مختار (روژاوا) در جوار مرز جنوبی ترکیه را اعلام کردند!
اخیرا نیز در پی بالاگرفتن اختلافات میان واشینگتن و آنکارا، برگ بازی با کردها رو شد و خبر تشکیل ارتش ۳۰ هزار نفری کردی توسط ایالات متحده امریکا بار دیگر سبب بر آشفتگی ترکیه گردید تا اردوغان با اعلام مبارزه ملی، تهدیدات نظامی خود به هدف کاستن از ارزش ابزاری احزاب کردی را عملی کند. (حتی گفته شده قرائت سوره فتح در مساجد ترکیه تا زمان پایان موفقیت آمیز عملیات مدیریت می شود!)
از نقطه نظر هویت ملی، ترکیه به درستی نسبت به هویت جویی ناشیانه احزاب کردی حساسیت دارد و از منظر امنیتی نیز تقریبا همه موثرین سیاست جهانی، نگرانی های امنیتی ترکیه را مشروع می دانند.
همچنین به پشتوانه اسکان میلیون ها پناهجوی سوری در ترکیه، آنکارا مواد لازم برای تغییر ترکیب جمعیتی برخی شهرهای شمالی سوریه را در اختیار دارد بلکه میدان این تهدید مدید را بازآرایی کند.
تحرکات احزاب کردی با سیاستهای دمشق نیز هماهنگ نیست اما تقابل جدی با ایشان اولویت نظامی دمشق محسوب نمی شود، مسکو هم از نفوذ خود میان آنها بهره می برد تا مگر بازیچه ای در انحصار دستان غربی نباشند. ایران اگر چه قرابت و حتی رابطه موثری با گروه های مسلح کردی سوریه ندارد اما ورود به پیچیدگی های بازی شمال سوریه را نمی پسندد و علاقه ای از خود بروز نمی دهد.
پیش تر نیز به نظر می رسید بی اعتنایی یا چشم پوشی تهران و دمشق نسبت به تحرکات جبهه شمال، نوعی تعارف به آنکارا برای پرداخت هزینه تامین امنیت مرزهای ترکیه بود و همان عملیات «سپر فرات» توانست تا حدودی مرز جبهه مبارزه با افراطیان را مشخص کند.
اسرائیل حاشیه امنیتی برای مرزهای خود تعریف کرده و ایران نیز در مرزهای خود با عراق عمق ۴۰ کیلومتری را خط قرمز بر می شمرد لذا طلب منطقه بی خطر چند ده کیلومتری برای حفظ امنیت مرزی ترکیه بدعت محسوب نمی شود هر چند جزییات اجرای آن قابل بحث می باشد. اکنون عملیات «شاخه زیتون» در عفرین (شهر زیتون) علاوه بر پاسخ به نیازهای امنیتی و منافع ترکیه، با تمایلات ایران و روسیه هم در تضاد ارزیابی نمی شود بلکه ظرفیت بهره برداری دارد! حتی دولت سوریه می تواند علی رغم مخالفت، با بزرگنمایی تهدیدات احزاب کردی علیه امنیت همسایگان، چانه زنی های سیاسی را به سود اقتدار «دولت مرکزی دمشق» پیچیده تر کند.
اردوغان جدیت خود را نمایش داده و بر آن اصرار دارد در نتیجه موضع مخالفت با نظامیگری ترکیه به مطالبه "کنترل شدت عمل" و "تعهد به کوتاه زمانی" عملیات نظامی تقلیل پیدا کرده است.
در این میان بار دیگر عدم بلوغ سیاسی سران احزاب کردی به صحنه نمایش و رسوایی آمده که همچنان قربانی اصلی تلاشهای مذبوحانه ارباب منشان حزب باز، مردم رنجوری می باشند که گرفتار فریب جنگسالاران یا تعصبات قومی خود هستند.
(اردوغان در حضور سران قدرتهای جهانی، پرچم ترکیه را از زمین برداشته و در جیب خودش گذاشت!)
