در سال های اخیر، به خصوص با ورود گوشی های هوشمند و متعاقب آن برنامه های پیام رسان خارجی و داخلی مانند واتس آپ، تلگرام، اینستاگرام، توییتر، سروش و غیره زبان فارسی با چالش جدیدی مواجه شده است که همان متن نگاری متفاوت و رواج اختصارنویسی و استفاده از واژگان انگلیسی است.
در این گونه از فارسی نویسی انواع تغییرات نگارشی را شاهد هستیم که از جمله آنها عبارتند از: تبدیل افعال مرکب به افعال ساده مانند (زنگیدم، حرفیدم، پزیدم و غیره)، کاربرد کلمات خارجی به صورت اصلی مانند (لایک، کامنت، منشن، فالو کردن، آنفالو کردن، رل زدن، اس دادن و غیره)، کاربرد آمیزش واژگانی و سرواژه سازی ( مانند فجازی به جای فضای مجازی) و غلط نویسی به عمد برای تحقیر طرف مقابل (عرزشی، برعنداز، افسادطلب و غیره) نمونه هایی از این تغییرات فارسی نویسی هستند.
حال سوال اینجاست آیا روند این تغییرات برای کلیت زبان فارسی مخاطره آمیز است؟ چنانچه این تغییرات و این نوع کاربرد به عنوان گونه ای از فارسی نویسی یا همان مجازی نویسی محدود شود در جای خود عاری از اشکال و کاربرد جدیدی از زبان است که نشات گرفته از پویایی و خلاقیت زبان است. حتی اگر این اصطلاحات وارد گفتار روزمره نوجوانان شود به عنوان زبان گروه جوانان یا اسلانگ قابل پذیرش است که بعد از مدتی جای خود را به اصطلاحاتی متفاوت و جدید می‌دهند.
اما اگر این نوع فارسی نویسی و فارسی گویی، آگاهانه و یا ناآگاهانه به عرصه روزنامه نگاری و کتاب نویسی و متون رسمی و خبری کشیده شود آنجاست که می توان نگران شد که زبان فارسی در معرض آسیب قرار گرفته است. ناگفته نماند اگرچه نظام هر زبان بسیاری از تغییرات را بعد از مدتی پس می‌زند و برنمی تابد و نوعی مکانیسم مقاومتی در برابر تغییراتی دارد که با ساخت آن زبان متفاوت است اما باید توجه داشت علاوه بر موارد فوق، چنانچه در دیالوگ فیلم‌ها و سریال‌ها شاهد کاربرد بیش ازحد زبان مجازی باشیم این مسئله کمک به رواج این نوع واژه‌ها و ساخت‌ها است و به زبان فارسی آسیب می‌رساند. کوتاه سخن اینکه زبان مجازی به خودی خود عامل تهدیدی برای زبان فارسی نیست مگر اینکه ما کاربرد این گونه زبانی را به حیطه گفتار و نوشتار غیر مجازی بکشانیم.
