آقای کلانتری باید عذرخواهی کنید چون…
 

حادثه تلخ و ناگوار اخیر برای اتوبوس خبرنگاران که جامعه رسانه‌ای را داغدار و ملت را اندوهگین کرد با حواشی قابل توجهی نیز همراه بود. از جمله نحوه نشستن رییس سازمان محیط‌زیست یا پاسخ‌های آقای استاندار که نمک روی زخم بود. همزمانی این رویکرد با آن توئیت و اظهارات غیرقابل دفاع کیانوش جهانپور که منتقدان را با لحن گستاخانه‌ای… خوانده بود؛ سبب شد که افکار عمومی بیشتر جریحه‌دار شده و واکنش‌هایی نشان دهد.

به گزارش جهان صنعت نیوز: طبیعتا اتفاقاتی مثل این در هر جای دیگری از دنیا می‌توانست به استعفا یا عزل مسوولان عالی‌رتبه ختم شود اما اینجا در ایران آقایان زیربار عذرخواهی هم نمی‌روند. شاهد آنکه عیسی کلانتری در گفت‌وگو با خبرنگار «امتداد» با لحن و ادبیاتی که کم از آن شیوه زشت نشستن نیست، می‌گوید: «این‌ حرف‌های مزخرف را بعضی همکاران شما درمی‌آورند. نحوه نشستن من مثلا چطور بود؟ نحوه نشستن همیشگی من، همینطور است. چه عذرخواهی؟ برای چه؟ چه اتفاقی افتاده که عذرخواهی کنیم؟»

جواب ساده

پاسخ او البته ساده است اما انگار باید برای آقایان توضیح داد که مقام مسوول در همه اوقات، خاصه در بزنگاه‌ها و مواقع بحرانی باید به کلمه به کلمه‌ای که به کار می‌برد یا هر اقدام و حرکتی که انجام می‌دهد، دقت کند. افکار عمومی را به ویژه در شرایط خاص نباید بیشتر آزرد و زبان بدن کمتر از کلام تاثیرگذار نیست.

مسوولانی که مرهم نیستند

بیژن مقدم، فعال رسانه‌ای اصولگرا در گفت‌وگو با «جهان‌صنعت» به همین ضرورت اشاره می‌کند. او از جمله افرادی که اصرار داشتند کلانتری باید عذرخواهی کند، نیست اما می‌گوید: «مساله این است که مسوولان ما گاهی اوقات بلد نیستند که اگر درد و رنجی به افکار عمومی وارد شده است، مرهم باشند. شاید نیت خیری هم داشته باشند اما واقعا بلد نیستند.»

وی افزود: «قبلا نیز مواردی مثل این را دیده‌ایم. مثلا در یک شرایط  حساس و بعد از یک حادثه بزرگ، یک مسوول بیمه حرف‌هایی می‌زند که به خاطر بی‌موقع بودن به زیان او می‌شود. به هرحال صحبت از غرامت و بیمه در شرایطی که خانواده‌ها و مردم دغدار هستند این تصور را ایجاد می‌کند که قصد معامله دارد. مثال دیگر مسوولانی هستند که بعد از حوادث حاضر نمی‌شوند سر صحنه بروند و این کار را چند رده پایین‌تر از جایگاه خود می‌دانند! در مساله اخیر اینکه آقای کلانتری شخصا به محل حادثه رفتند اتفاق خوبی بود اما غفلت کرده‌اند. اینکه ما با هر ادبیاتی حرف بزنیم، درست نیست. مسوولی که در محل یک حادثه حاضر می‌شود حتی باید احتمال بدهد که حاضرین و آسیب‌دیدگان به خاطر خشم و ناراحتی خود واکنش‌هایی داشته باشند که در شأن خودشان و او نیست اما باید تحمل کند، به آنان آرامش بدهد و به شیوه‌ای عمل کند که رسانه‌ها نیز بتوانند جامعه را آرام کنند.»

اهمیت زبان بدن

مقدم افزود: «در ساختار وزارت خارجه بحث زبان بدن یک علم است. این طور نیست که هر کسی طبق سلیقه خود نشسته، حرف بزند و عمل کند. همه اینها و هر اقدامی مورد بررسی قرار می‌گیرد و مفهومی دارد. افراد با هر حرکت و کنش خود پیامی را می‌دهند مثلا در دیدار دو رییس‌جمهور اینکه پایشان روی پا‌، کمی باز یا بسته باشد، لباسشان رسمی باشد و… از اهمیت بسیاری برخوردار است. مساله این است که مسوولان ما از این مسائل غافل هستند.»

این فعال سیاسی اصولگرا ادامه داد: «اینکه می‌گویند شیوه نشستن من است، حرف اشتباهی نیست منتها به این شیوه عادت کرده‌اند چون کسی به ایشان نگفته که اساسا این طور نشستن خوب نیست. مثال ساده‌اش این است که حضور در یک مجلس ختم آدابی دارد. ما برای چنین مراسمی لباس مخصوص پوشیده و به نحو خاصی رفتار می‌کنیم.»

نمایش تکبر

وی در واکنش به اصرار کلانتری به عذرخواهی نکردن نیز گفت: «من شخصا نمی‌گویم که حتما عذرخواهی کنید اما می‌گویم این شیوه رفتار برای جامعه خوشایند نبوده است. دلیلش نیز این است که حس متکبر بودن مسوول را القا می‌کند. شاید این امر سهوی باشد اما در شرایط خاص فرد می‌تواند با یک عذرخواهی پیام بهتری را به مردم بدهد. حتی می‌تواند از «اگر» استفاده کرده و بگوید این رفتار همیشگی من بوده و قصد بدی نداشته‌ام اگر احیانا افرادی را آزرده است، عذرخواهی می‌کنم. عذرخواهی کردن که لزوما به معنی پذیرش تقصیر نیست!»

مقدم ادامه داد: «مدیریت بحران یکی از مباحث مهم مدیریتی است. همه دستگاه‌ها در زمان بحران نیاز به یک مدیریت عملی و فنی دارند که حتما قواعد و پروتکل‌هایی دارد. بخش دیگر مدیریت بحران اما پیوست رسانه‌ای آن است چون افکار عمومی که سر صحنه حاضر نیستند. لذا آنچه که رسانه‌ها منتقل می‌کنند، افکار عمومی را می‌سازد. مسوولان باید به این بخش توجه ویژه داشته و حواسشان باشد که چطور حرف می‌زنند، چه می‌گویند و چه موقع می‌گویند. باید حداقل حس همدردی را به جامعه داد نه اینکه طوری نشست که انگار آمده طلبش را وصول کند.»

وی تاکید کرد: «حداقل کاری که می‌توان انجام داد این است که از این تجربیات استفاده کرد و فهمید که در مواقع بحرانی چطور می‌توان مردم را آرام کرد. دادن این حس تکبر به جامعه اشتباه است. وقتی فردی با شیوه نشستن خود به جامعه القا می‌کند که متکبر است، وقتی هم که عذرخواهی نمی‌کند، جامعه این را به پای تکبر او می‌گذارد. این روحیه مناسب یک مقام مسوول است. واقعیت نیز آن است که اگر مسوولی خودش را بدهکار مردم بداند و با تبختر عمل نکند، رفتارهایی مثل این یا پرت کردن میکروفن خبرنگار را انجام نمی‌دهد.»