نکته مهمی که در این بین وجود دارد این است که آیا هدف از عزاداری گریه است و یا اینکه گریه وسیله‌ و زاد و توشه  انسان عزادار است؟ برای پاسخ به این مسئله به این مثال توجه کنیم: تصور کنیم خدایی نکرده فردی شرور یکی از اعضای خانواده ما را به قتل برساند. در چنین حالتی آن فرد در کنار گریه‌ای که می‌کند، مدام در این فکر است که در اولین شرایط انتقام خون او را از قاتلانش بگیرد. چنین فردی در روزهای آینده مدام در صدد فرصتی در انتقام است و در این مسیر از هیچ کوششی دریغ نمی‌کند؛ بنابراین آمادگی برای انتقام‌گیری برای خانواده مقتول امری محسوس است که همگان آن را درک می‌کنیم. 

با توجه به این مثال، در می‌یابیم که شیعیان در کنار عزاداری و اشک بر اباعبدالله علیه‌السلام باید مترصد فرصتی برای انتقام از خون به ناحق‌ریخته شده آن امام مظلوم داشته باشند و این حالت، همان فرهنگی است که اهل‌بیت علیهم السلام شیعیان را دعوت به آن کرده‌اند. اما چگونه؟ یک پاسخ اجمالی آن است که شیعیان در راستای هدفی که امام حسین (ع) داشت گام بردارند، هدفی که محصول آن برپایی عدالت و حکومت حقه‌ای است که خداوند وعده آن را به بشریت داد و اباعبدالله با خون خود، مسیر آن را هموار کرد. مسئله انتقام و قیام در برپایی حق، فرهنگ حاکم بر اهل‎بیت(ع) است؛ از این روست که امام صادق (ع) در دعای ندبه این حس را به شیعیان القاء می‌کنند، آنجا که می‌فرمایند «أَیْنَ الطَّالِبُ بِدَمِ الْمَقْتُولِ بِکَرْبَلاءَ؛ کجاست کسی که خون مقتول کربلا را مطالبه می‌کند؟»

در این فراز از دعای ندبه حداقل دو نکته نهفته است:
اولین نکته، حس انتظار برای فرارسیدن ظهور امام عصر (عج) و قرارگیری در سپاه آن امام معصوم است که در اصل، یکی از وظایف اصلی شیعیان محسوب می‌شود.

دومین نکته، القای نوعی از حسّ انتقام از خون سید و سالار شهیدان است. روایات متعددی گویای آن است که امام عصر (عج) قاتلان آن حضرت را رجعت داده و از آنها انتقام سخت می‌گیرد. جالب است که امام صادق (ع) از بین گزاره‌های فراوانی که هنگام ظهور امام عصر (عج) رخ می‌دهد، به انتقام آن حضرت از قاتلان اباعبدالله (ع) اشاره می‌کند تا به این ترتیب نشان دهند یکی از محصولات انتظار، باید تشدید حس انتقام از قاتلان آن امام معصوم باشد.