کنسرت شهرام ناظری با نظر دادستان قوچان لغو می شود. استدلال دادستان محترم اینست که سالن مناسبی برای اجرای این کنسرت نداشتیم. مساله این یادداشت جایگاه موسیقی نیست. بحث عملکرد دادستانی هم نیست؛ کنسرت شهرام ناظری هم. مساله را باید از منظر مردم تحلیل کرد. گناه مردم دقیقا چیست؟
یک کنسرتی آنهم از جنس موسیقی فاخر شهرام ناظری، از وزارت ارشاد "جمهوری اسلامی" مجوز می گیرد. از چند روز قبل نهاد دارای مجوز تبلیغاتی از "جمهوری اسلامی" بلیط می فروشد و مردم اعتماد کرده و خریداری می کنند. حالا یک نهاد دیگر از "جمهوری اسلامی" مانع حضور مردم می شود.
گناه مردم چیست؟
یک اشتباه فاحش وجود دارد که باید عاجلا برای آن فکری کرد. اختلاف و انتقاد از عملکرد دولت و مدل اولویت های آن، سطحش امور اجرائی نیست. نباید سطح اختلافات مبنائی با دولت به سطح خدمت رسانی منتقل شود. ممکن است منبر برخی نماز جمعه ها در نقد همین کنسرت ها باشد؛ اشکالی ندارد. اما سطح اختلاف نباید به اجرا کشیده شود. محل دعوا اینجا نیست. مدیرکل عدلیه و امریه باید یک حرف را بزنند. یک تصمیم بگیرند و از تصمیم هم دفاع کنند.
این سطح اختلاف یعنی حاکمیت دوگانه از پائین که اثر اجتماعیش، بسیار خطرناک تر از حاکمیت دوگانه در سطوح عالیه ست. مردم کاری با حاکمیت دوگانه در سطوح کلان ندارند اما حاکمیت دوگانه در امور اجرائی و محسوس را با گوشت و پوست لمس می کنند. این قبیل رفتارها جامعه را دچار تشویش و سوتفاهم از یک نظام دوتکه و دوپارچه می کند.
ابعاد تخریب این سرمایه اجتماعی را حدس بزنید. قابل قیاس با هزینه تعطیلی یک کنسرت نیست. دقت فرمائید که برداشت مردم "مانع تراشی حاکمیتی" است نه سیاسی. "مانع تراشی سیاسی" یعنی ممانعت احزاب و رسانه های مخالف و مانع تراشی های حاکمیتی یعنی همان احزاب و رسانه های مخالف که لباس حاکمیت به تن دارند. ویران کننده نیست؟
پ.ن: بهترین اتفاق برای دولتی که محبوبیتش، بجهت کم کاری، آن به آن در معرض تهدید است استقبال از یک نظام دوگانه، آنهم در سطوح اجرائی است.
دوگانه در سطوح عالیه، هزینه بسیاری دارد. بنابراین با یک نشست ساده با سپاه یا انتشار یک خبر درباره چک کردن لیست وزرا با رهبری، حاکمیت دوگانه را در ظاهر حل می کنند. اما دوگانه حاکمیتی را مردم باید احساس کنند تا سراسر نفع سیاسی شود. کافی است مردم در زندگی روزمره شان احساس کنند مشکلات اجرائی و محسوس شان ناشی از مانع تراشی های حاکمیتی است. ویران کننده نیست؟
یک کنسرتی آنهم از جنس موسیقی فاخر شهرام ناظری، از وزارت ارشاد "جمهوری اسلامی" مجوز می گیرد. از چند روز قبل نهاد دارای مجوز تبلیغاتی از "جمهوری اسلامی" بلیط می فروشد و مردم اعتماد کرده و خریداری می کنند. حالا یک نهاد دیگر از "جمهوری اسلامی" مانع حضور مردم می شود.
گناه مردم چیست؟
یک اشتباه فاحش وجود دارد که باید عاجلا برای آن فکری کرد. اختلاف و انتقاد از عملکرد دولت و مدل اولویت های آن، سطحش امور اجرائی نیست. نباید سطح اختلافات مبنائی با دولت به سطح خدمت رسانی منتقل شود. ممکن است منبر برخی نماز جمعه ها در نقد همین کنسرت ها باشد؛ اشکالی ندارد. اما سطح اختلاف نباید به اجرا کشیده شود. محل دعوا اینجا نیست. مدیرکل عدلیه و امریه باید یک حرف را بزنند. یک تصمیم بگیرند و از تصمیم هم دفاع کنند.
این سطح اختلاف یعنی حاکمیت دوگانه از پائین که اثر اجتماعیش، بسیار خطرناک تر از حاکمیت دوگانه در سطوح عالیه ست. مردم کاری با حاکمیت دوگانه در سطوح کلان ندارند اما حاکمیت دوگانه در امور اجرائی و محسوس را با گوشت و پوست لمس می کنند. این قبیل رفتارها جامعه را دچار تشویش و سوتفاهم از یک نظام دوتکه و دوپارچه می کند.
ابعاد تخریب این سرمایه اجتماعی را حدس بزنید. قابل قیاس با هزینه تعطیلی یک کنسرت نیست. دقت فرمائید که برداشت مردم "مانع تراشی حاکمیتی" است نه سیاسی. "مانع تراشی سیاسی" یعنی ممانعت احزاب و رسانه های مخالف و مانع تراشی های حاکمیتی یعنی همان احزاب و رسانه های مخالف که لباس حاکمیت به تن دارند. ویران کننده نیست؟
پ.ن: بهترین اتفاق برای دولتی که محبوبیتش، بجهت کم کاری، آن به آن در معرض تهدید است استقبال از یک نظام دوگانه، آنهم در سطوح اجرائی است.
دوگانه در سطوح عالیه، هزینه بسیاری دارد. بنابراین با یک نشست ساده با سپاه یا انتشار یک خبر درباره چک کردن لیست وزرا با رهبری، حاکمیت دوگانه را در ظاهر حل می کنند. اما دوگانه حاکمیتی را مردم باید احساس کنند تا سراسر نفع سیاسی شود. کافی است مردم در زندگی روزمره شان احساس کنند مشکلات اجرائی و محسوس شان ناشی از مانع تراشی های حاکمیتی است. ویران کننده نیست؟
