امروز وکیل امیر حسین مقصود لو مشهور به تتلو اعلام کرده است که او در زندان شعری برای حضرت علی (ع) سروده و قصد دارد برای این شعر آهنگی هم بسازد. هیچکس از حال درون هیچکس آگاه نیست و حتی چون اویی را که ابایی از نمایش بی اخلاقی های خود نداشت نمی توان و نباید در این زمینه ها قضاوت کرد. روی سخن اما با ساختار سیاسی و قضایی ما و فرهنگی است که بر آن حاکم است. حتی اگر این کار تتلو کاملا تصمیم شخص خودش بوده باشد نه پیشنهاداتی از سوی اینجا و آنجا که غیر مستقیم و گاه مستقیم در چنین موقعیت هایی یا حتی موقعیت هایی متفاوت از موقعیت تتلو به برخی هنرمندان داده شده، نخستین پرسش با خواندن این خبر برای همه ما این است که چرا تتلو در زندان به این نتیجه رسیده که شعری برای حضرت علی (ع) بسراید؟! آیا مسوولان قضایی و فرهنگی و سیاسی ما از اینکه او در زندان تصمیم به این کار گرفته خوشحال هستند؟ نکند احتمالا فکر می کنند کاری مهم در شان حضرت علی (ع) قرار است ساخته شود؟! و بدتر اینکه احتمالا چنین تصور  شود که چنان اقدامی از سوی تتلو در رسیدگی قضایی به شکایات و اتهامات او موثر هم واقع شود؟!

پیشتر نتیجه استفاده سیاسی از این خواننده نامتعارف را همگان به چشم دیده اند. اینکه در عالم سیاست بخواهند این تجربه شکست خورده را تکرار کنند یا نه البته به خود اهل سیاست مربوط است اما وقتی پای «فرهنگ» به میان می آید و ارزش های ریشه دار و باورهای دینی، آن وقت دیگر نمی شود با چنین سهل انگاری ها و ساده پسندی هایی دست به چنین ابتکاراتی زد و خوشحال بود از اینکه کاری کرده ایم کارستان! البته که چنین ملغمه هایی کاری است کارستان در تضعیف این باورها و کاستن از شان آن ها! 

سخن این نیست که آیا تتلو شایسته تخفیف در مجازات یا اساسا بخشش هست یا نه؟ این امر به دستگاه قضا و ماهیت اتهامات یا شکایات از او مربوط است. در صورت ممکن بودن چنین تخفیفی چرا که نه؟! اما آنچه نهایت اهمیت را دارد پرهیز دادن از دستمایه قرار دادن ارزش هایی بزرگ برای خلاصی از یک دعوای حقوقی و قضایی است.