روزنامه هممیهن در مطلب امروز خود (۲۵آذر۱۴۰۳) تحت عنوان «آتش بس بدون صلح» ضمن تعریض به رهبر انقلاب، موارد زیر را جعل و ساخته کرده است: ۱. القای شکست ایران ۲. قداست زدایی از دفاع مقدس و رزمندگان با خسته خواندن آنها ۳. ادعای عقب نشینی ایران ۴. پذیرش قطعنامه بدون مذاکره با طرف بین المللی:
«در تیرماه 1367 به صورت یکطرفه آتشبس را اعلام کرد اما این پایان ماجرا نبود. 26 تیر 1367، نامه پذیرش با امضای رئیسجمهور وقت آیتالله خامنهای، به خاویر پرز دو کوئار، دبیرکل سازمان ملل متحد در اقامتگاه وی در نیویورک تحویل داده شد.
علیاکبر ولایتی، وزیر امور خارجه ایران با بیان اینکه این خبر جهان را غافلگیر کرد، بهگونهای به غیرمنتظره بودن این اقدام اشاره کرد.
نحوه پذیرش قطعنامه توسط ایران یکی از غیرحرفهایترین اقداماتی بود که در دوران جنگ انجام داد و پیامدهای وحشتناکی را برای ایران به همراه داشت. در واقع نه نیروهای خودی آمادگی برای پذیرش آن را داشتند و نه عراق تصوری از پایان جنگ توسط ایران داشت. این آتشبس یکطرفه بدون مذاکره با عراق و طرفهای بینالمللی صورت گرفته بود و عراق پذیرش یکباره قطعنامه توسط ایران را به معنای ضعف و عدم امکان ادامه جنگ تفسیر کرد...افکار عمومی این خبر را به معنای پایان فوری جنگ دانستند، اما این تعبیر برای نیروهای ایرانی گران تمام شد. در خط مقدم، نیروهای ایرانی که از هشت سال جنگ خسته شده بودند و هیچ نشان روشنی از پیروزی نداشتند، پذیرش قطعنامه 598 را به آتشبس فوری تعبیر کردند و از مواضع خود عقبنشینی کردند.»
در مقابل مدعیات فوق، باید گفت:
قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل در ۲۹ تیر ۱۳۶۶، برای پایاندادن به جنگ ایران و عراق صادر شد که عراق ۲ روز پس تاریخ فوق آن را تمکین کرد اما ایران یکسال بعد آن را پذیرفت.
همچنین تعرض نظامی رژیم بعث به خاک ایران پس از این تاریخ، موفقیتی برای رژیم متجاوز نداشت. ضمناً مذاکرات ایران و عراق توسط علیاکبر ولایتی (وزیر خارجه) و طارق عزیر (وزیر خارجه عراق) از سوم شهریور ۱۳۶۷ در کاخ ملتها (ژنو) آغاز شد.
نکته دیگر این که ایران از زمان مطرح شدن قطعنامه های سازمان ملل برای پایان جنگ، با اجازه و نظارت امام خمینی (ره) مذاکرات غیرعلنی نمایندگان سیاسی خود با طرف بین المللی را آغاز کرده بود. بنابراین پذیرش قطعنامه ۵۹۸ آن هم یکسال بعد از تمکین عراق، امر منتظره بود نه نامنتظره و «یکباره» آن چنان که خبرنگار هم میهن ادعا کرده است.
در نهایت باید گفت پذیرش قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر توسط عراق در قطعنامه ۵۹۸-هرچند مشروط و تا سال۱۳۷۰ رسمیت نیافت- و در ادامه شناخته شدن رژیم بعث به عنوان متجاوز از سوی سازمان ملل در همان سال(۱۳۷۰) و عقب نشینی رژیم بعث از تمام مناطق اشغال شده، نشانه های قاطع پیروزی ایران در جنگ هشت ساله و پیروزی مذاکرات مبتنی بر پیروزی بنیادین بود.
درست در مقابل القای هم مهین، باید یادآور شد که اندکی پس از پذیرش قطعنامه، مهمترین عملیات مشترک رژیم بعث و منافقین، عملیات مرصاد بود که بدل به نماد پیروزی و نماد مردمی بودن دفاع مقدس شد.
