ما به فرهنگ بسیجی نیاز داریم. این نیاز مدام و راهبردی است. روحیه و اخلاص به ظهور رسیده در نسل پیشین، به اعجازی بزرگ، بزرگی و استقلال وطن را تضمین کرد. ایرانِ امروز هم با این روح و روحیه می تواند افق گشایی کند. من آن نسل پرشکوه را دیده ام و نفس به نفس شان، عطر ملکوت را استشمام کرده ام. با شناخت کامل می گویم، بسیجی های زمان جنگ، همیشه خود را بدهکار کشور و انقلاب می دانستند. هرچه از دست شان برمی آمد را انجام می دادند. موقع برداشت اما دست پیش نمی بردند بلکه به اکراه دست شان به اندازه نیاز و گاه کمتر از آن از سفره برمی داشت.

 کلیپ معروفی که یک نفر نان های خالی را روی دست دارد در برابر صف عبور رزمندگان، شرح واقعی نگاه این نسل ممتاز است. یکی نان خالی را برمی دارد و دیگری از همان هم درمی گذرد و می گذرد! به تجربه می گویم آنان موقع خطر از هم پیشی می گرفتند اما برای گرفتن همان امکانات حداقلی هم پا سست می کردند تا دیگری زودتر برسد. باورشان همان منطق علوی بود که به اندازه توان تلاش باید کرد اما به اندازه رفع نیاز باید برداشت. دقیقا این تفکر نیاز امروز است. به ویژه که فراوان ضربه خورده ایم از کسانی که این معادله را برعکس پیموده اند. کم هم نیستند متاسفانه اینان که تا می توانند از سفره برمی دارند اما نه حتی به قدر نیاز که به اندازه ای که در چشم باشند به خود تکانی می دهند. به دنبال این هستند گاه که همین تکان هم خسته شان نکند! می خواهند راهی را بیابند که با حداقل کار، بیشترین برداشت را داشته باشند حتی از سفره دیگران. این پندار ضد ارزش کم آسیب نرسانده است. 

برای راه بستن بر این طریق ناصواب باید به منطق و منهج بسیجی برگردیم. همانی که رزمندگان دفاع مقدس آن را زیست می کردند. حتی وقتی گفته می شد که شما دین خود را ادا کردید بروید و به زندگی تان برسید می گفتند، دین نیست که ادا شود. تکلیف است که تا هستیم، هست پس تا هست ما هم هستیم. می گفتند مگر نماز و روزه و... را می توان به چند بار به جا آوردن، تمام شده تلقی کرد که نسبت به جهاد به جای نگاه تکلیف محور نسبتِ دین- مدیون را در نظر بگیریم؟ می گفتند تکلیف است با هزار بار انجام در بار هزار و یکم هم ساقط نمی شود.

 تکثیر همین نگاه در ارتش و سپاه و بسیج و جهاد باعث شد با کمترین امکانات هم بزرگ ترین توفیقات حاصل شود.

 امروز هم راه غلبه بر مشکلات همین است. بسیجی وار با منطق تکلیف وارد میدان شویم تا از میدان به در شود هرکس دشمن کردار است. تا بشکند هر دستی که نا به جا دراز می شود. تا کور شود هر چشمی که به این آب و خاک مقدس، چپ نگاه می کند. راه موفقیت همین است. دیگر راه ها اگر توفیقی هم به همراه داشته باشند به نسبت هزینه ای که به بار می آورند، عاقلانه نیست. حکم عقل، احیای آن روحیه و توان و اخلاص است...