راه ارتباطی چند هزار روستا طی برف و یخبندان هفته گذشته، مانند روال زمستان های سخت، قطع شده است و ظاهرا به دلیل ناپایداری شدید جوی این وضعیت ادامه دارد.
اینکه آیا معمولا نهادهای مربوطه از قبل چنین موقعیت هایی را پیش بینی و برای این دوره سخت تمهیدات لازم را در چنین روستاهایی فراهم می کنند یا نه یک پرسش مهم است که قاعدتا مسولان استانی باید درباره این روستاها و امکانات شان در چنین وضعیتی اطلاع رسانی و اهتمام داشته باشند اما پرسش مهم تر این است که چرا اخبار مربوط به این قبیل روستاها کمتر در رسانه ها «پیگیری» و با وزن نامناسبی انعکاس داده می شود؟!
عمده اخبار در بارندگی های زمستانی، معطوف به انعکاس خوشحالی شهرها یا روستاهای بدون مشکل به دلیل بارش هاست. پوشش رویدادها و حوادث نیز محدود به وضعیت شهرها و راه های ارتباطی بزرگ بین شهری و در راه ماندگان یا قطع برق و گاز شهرها و روستاهاست .
اما در مورد ساکنان روستاهای محصور در برف و یخبندان کمتر معلوم می شود که آنان در چنین موقعیت هایی چطور روزگار می گذرانند. آیا همانطور که گفته شد از قبل برای گذران این روزها در روستاها فکری شده؟! آیا نیازهای ضروری شان تامین می شود؟
طبیعتا انعکاس و پیگیری رسانه ای وضعیت این قبیل روستاها که در زمستانهای سخت، مانند امسال، تعدادشان نیز کم نیست نقش مهمی در ایجاد حساسیت عمومی و جدیت مسوولان امر دارد.
در دهه های گذشته که میزان جمعیت روستایی ایران بسیار بیشتر از این سال ها بود «مرکزگرایی» و «شهرگرایی» وجه غالب رویکردهای رسانه ای را تشکیل می داد و متاسفانه باید گفت تغییر این نسبت جمعیتی ظاهرا این بی توجهی را نسبت به گذشته بیشتر هم کرده است.
این بی توجهی صرفا شامل روزهای زمستانی نیست و عمده مسایل و مشکلات روستایی چنان که باید در رسانه ها انعکاس ندارد و در نتیجه اهتمامی نیز متوجه رفع آنها نمی شود.
