سرآغاز سخن را به نام خداوند جان و خرد آغاز کرد تا زبان را بیانی بهاری ببخشد و روحی تازه از دل اسطوره‌ها بر جان جهان بنشاند.
به مناسبت روز فردوسی سزاست تا حکیم توس را ستود که احیاگر زبان پارسی بود و بر بلندای ایمان به قرآن و آیین ائمه اطهار(علیهم‌السلام) حماسه نیک‌نامی نیاکانمان را باقی داشت.
فرخنده فالیم به داشتنِ تقویمی که هر برگش، دفتری است، معرفتِ کردگار. زرین برگِ بیست و پنجمین روز اردیبهشت، نام یافته به حکمت مردی بهشتی خصال است به نام حضرت ابوالقاسم فردوسی که سخنش معرفت است و حکمتش، عظمت پروردگار را تحریر می کند. تشیع در واژه هایش موج می زند و کلماتش به قدرت، فارسی را توسعه ای نیکو می دهد. زبانی که حماسه را ترازی نو می بخشد و عرفان را جلوه‌ای نیکو می‌دهد.
تکریم فردوسی، تعظیم در برابر اسلام علوی و عظمت ایران عزیز است.زبانِ فاخر فارسی را رهین همت اوییم که "بسی رنج" برد در آن" سال سی" و "عجم" را زندگی جاودانه بخشید "بدین پارسی".
او فقط احیاگر فارسی به عنوان یک زبان نبود بلکه هویت ایرانی را احیا کرد. کلماتش بسان مرزبانان غیور از تاریخ و فرهنگ و حتی جغرافیای ایران دفاع کردند و هنوز و همیشه چونان دژی مستحکم بر اریکه فرهنگی شکوهمند ایران استوار است.
تاکید رهبر فرزانه انقلاب در لزوم عنایت و اهتمام ویژه به میراث فردوسی و توس (طبق مرقومه سال ۱۳۷۵) می‌طلبد تا او را پاس داشت و زبان پارسی را به‌عنوان یکی از مولفه‌های هویت ملی قدر شناخت.
*مدیر سازمان اسناد و کتابخانه ملی شرق کشور
