این روزنامه نوشت: «هیئت انتخاب فیلم و بنیاد فارابی برای رقابت در رشته بهترین فیلم خارجی‌زبان اسکار با معرفی فیلم «بدون تاریخ، بدون امضاء» به کارگردانی «وحید جلیلوند» ضمن نادیده‌گرفتن فیلم «به وقت شام» پازل غرب برای نمایش چهره‌ای فلاکت‌بار از جامعه آن هم در ۴۰ سالگی انقلاب را تکمیل کرد.
روز گذشته بنیاد فارابی طی بیانیه‌ای به صورت رسمی اعلام کرد که فیلم «بدون تاریخ، بدون امضاء» به عنوان نماینده سینمای ایران به اسکار ۲۰۱۹ معرفی می‌شود. دونالد ترامپ اخیراً در مصاحبه با نشریه بلومبرگ با طرح این ادعا که سیاست‌های او ممکن است به فروپاشی ایران بینجامد، گفته بود: «وقتی من اینجا آمدم مسئله این بود که چه موقع آنها (ایران) در خاورمیانه مسلط می‌شوند اما اکنون فشار‌های ما بر مردم ایران جواب داده و مسئله فعلی این است که آنها می‌توانند دوام بیاورند یا خیر». حال باید پرسید که معرفی فیلم تلخ و سیاه «بدون تاریخ، بدون امضا» به آکادمی اسکار که به تنهایی خبر بسیاری از رسانه‌ها می‌شود، در این شرایط چه نسبتی با منافع ملی دارد؟ آیا در این شرایط تماشای «به‌وقت شام» توسط هزاران عضو آکادمی اسکار در راستای منافع ایران بود یا فیلمی که از جامعه ایران ویرانه‌ای رو به زوال به تصویر می‌کشد؟
مردارخواری بهتر از «به وقت شام»
تناقضات آشکار و مدعا‌های متناقض در بیانیه اعلامی گروه انتخاب فیلم به اسکار تا حدودی از چرایی انتخاب فیلمی که مردم را «مردارخوار» و منفعت‌طلب نمایش می‌دهد، رمزگشایی می‌کند. در بخشی از این بیانیه که با مطلع «گروهی که از سر خیرخواهی و غیرت دینی و ملی، خواهان تحریم اسکار شده‌اند» شروع می‌شود، آمده است: «سینمای ایران به عنوان بخشی از دیپلماسی فرهنگی و در چارچوب دیپلماسی عمومی می‌تواند از فرصت شرکت در این مراسم برای تقویت ارتباط بین ملت‌ها، تاثیر بر افکار عمومی و لاجرم افزایش فشار بر دولت آمریکا استفاده کند.»
طرح این مدعا هنگامی رنگ می‌بازد که همین گروه فیلمی را به عنوان نماینده جمهوری اسلامی در اسکار ۲۰۱۹ معرفی می‌کند که نکبت، فقر، گرسنگی و اصالت سود در آن موج می‌زند. آیا هیئت انتخاب گمان کرده‌اند که با روزگار سیاه مردم ایران در این فیلم از جانب افکار عمومی فشاری بر آمریکا وارد می‌شود یا اینکه شبکه جهانی رسانه‌ای که در اختیار منویات صهیونیست‌ها و تقویت هژمونی آمریکاست آن را سندی برای تاثیرگذاری تحریم‌ها در بین آحاد جامعه و مستاصل‌شدن نظام در تامین ابتدایی‌ترین نیاز‌های مردم نشان می‌دهند؟!
نادیده‌گرفتن اثری قوی و قابل اعتنا مثل «به وقت شام» از سوی این دوستان که مدعای دفاع از نظام و حتی منطقه و نیز تبیین مظلومیت و حقانیت انقلاب را فقط در سطح بیانیه‌های داخلی دارند چه دلیلی دارد؟ آیا تدلیس و همراهی با دولتمردان از سوی سازندگان فیلم «بدون تاریخ ...» در این انتخاب تاثیری نداشته؟ آیا سخنان آتشین حاتمی‌کیا در انتقاد به برخی جریانات پنهان سینما و گناه نابخشودنی‌اش در به چالش کشیدن هژمون پوشالی و سست‌تر از خانه عنکبوت غرب و آمریکا در فیلم «به وقت‌شام» برای عدم انتخاب یکی از استراتژیک‌ترین تولیدات سینمای ایران تاثیرگذار نبوده است؟
واقعیت جامعه یا آرزوی آمریکا؟
در بخشی دیگر از این بیانیه شورای انتخاب فیلم به اسکار که تناسبی با اقدامات و تولیدات مورد حمایت ارشاد ندارد، آمده است: «با توجه به فیلم‌های معرفی‌شده، نماینده ایران رقابتی بسیار دشوار در پیش دارد اما یقین داریم در صورت توفیق، این مراسم بستری مناسب در اختیار سینماگران شایسته ایران قرار می‌دهد تا صدای ملتی کهن، نجیب و صلح‌دوست را به گوش همه جهانیان برساند.[!]»
این مدعا یکی از عجیب‌ترین قسمت‌های این بیانیه است. چه اینکه وقتی به تحلیل و بررسی محتوای فیلم «بدون تاریخ ...» می‌پردازیم فلاکت، بدبختی، سیاه‌روزی، گرسنگی، اصالت سود، عصبیت و ... جزء اولین مولفه‌هایی است که می‌توان از آن احصا کرد. سوالی که به ذهن می‌آید این است که کجای این فیلم کمترین اشاره‌ای به نجابت، صلح‌دوستی و مظلومیت ملت ایران دارد؟ تصویر کردن مردارخواری نشان‌دهنده مظلومیت است یا فلاکت و بدبختی؟! کجای این فیلم کمترین تناسبی با واقعیات و حقایق جامعه کنونی کشورمان دارد؟! آیا همه هدف آمریکا و ترامپ از رجزخوانی‌هایش علیه نظام و انقلاب چیزی رساتر از محتوای این فیلم می‌تواند باشد؟! قطعاً اگر این فیلم از سوی آکادمی اسکار واجد دریافت جایزه نشود، شخص ترامپ به عنوان رئیس‌جمهور آمریکا ضمن تقدیر از آن نه تنها سرتاپای هالیوود را لجن‌مالی کرده بلکه آنها را به پیگیری خط قصه این فیلم به عنوان تامین‌‌کننده اهداف استکباری و استعماری غرب و آمریکا مجبور خواهد کرد!
نام بردن از فیلم «به وقت شام» برای نمایندگی «مظلومیت» ملت کهن ایران که در بیانیه هیئت انتخاب هم ادعا شده به این دلیل است که این اثر هم از نظر جلوه‌های ویژه و همچنین بیگ پروداکشن بودن در کنار نمایش اقتدار و توانمندی‌های نظامی کشورمان، می‌توانست منادی و نماینده شایسته‌تری از فیلم سرشار از نکبت «بدون تاریخ ...» در مراسم اسکار باشد.
نکته قابل اعتنای دیگر در بیانیه شورای انتخاب برخلاف همه مدعا‌های دهان‌پرکن آن در دلسوزی برای نمایش فرهنگ ملتی کهن و با اصالت در کنار حرکت بر مدار اهداف نظام، لو دادن استدلال و تدلیل پنهان و اصلی در انتخاب فیلم «بدون تاریخ ...» است. برخلاف تمامی نمایش‌های وطن‌پرستانه آنها که فقط در سطح لفاظی و بازی با کلمات مطنطن متوقف شده است، علت اصلی و واقعی انتخابشان را چنین اعلام می‌کنند: «... پس از بازخوانی سوابق نامزد‌های اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی‌زبان و عوامل موثر در کسب موفقیت در این جشن بزرگ سینمایی ...» بنابراین هیئت انتخاب با تکیه بر «عوامل موثر در کسب موفقیت در این جشن بزرگ سینمایی» این فیلم که نمایش‌دهنده نکبت و بدبختی مردم ایران است، آن را انتخاب کرده و این اقدام آنها هیچ ارتباطی با «برقراری تحریم‌های غیرقانونی و ظالمانه علیه مردم و نظام ایران» نداشته است. نکته خنده‌آور در این بیانیه به میان کشاندن پای برجام است. آنجایی که یکی از مهم‌ترین دلایل معرفی این فیلم گذشته از دیگر مولفه‌ها «خروج یکجانبه آمریکا از برجام» قلمداد شده است. با بررسی همه جوانب و بند‌هایی از بیانیه فارابی و گروه انتخاب بسیار روشن است که این افراد سعی کرده‌اند به هر شکل ممکن این انتخاب کاملاً سیاسی و غرض‌آلود را پشت کلمات عامه‌پسند پنهان کنند و با یک استراتژی پوپولیستی و بیشتر عوام‌فریبانه، از برجام تا اسکار را به هم پیوند بزنند.
سینمای ایران یا انقلاب اسلامی؟!
درست همزمان با بزنگاه کنونی یا به قول رهبر انقلاب در روزگار عبور از «پیچ تاریخی» که منطقه و دنیا در آن قرار دارند، گروه انتخاب نماینده ایران در مراسم اسکار با انتخاب فیلم «بدون تاریخ، بدون امضاء» خواسته یا ناخواسته! مطابق و نعل به نعل سیاست‌های خصمانه آمریکا و ترامپ و همراستا با تحریم‌های غیرانسانی غرب با هدف به زانو درآوردن مردم و تغییر نظام، حرکت کرده است.
متاسفانه سینمای ایران و برخی تصمیم‌سازان آن بعد از گذشت ۴۰ سال از پیروزی انقلاب اسلامی هنوز نمی‌خواهند تکلیف خودشان را با دشمنان کینه‌توز مردم و کشورشان تعیین کنند. در روزگاری که افکار عمومی جهان تشنه حقیقت است بنیاد فارابی به جای استفاده از فرصت طلایی به دست آمده برای تبیین اهداف انقلاب و استراتژی آن که جز به تعالی الهی انسان و تکریم آن دعوت نمی‌کند، مثل همیشه توانایی‌اش را در سوزاندن فرصت‌ها و مشی کورکورانه در بزنگاه‌ها به رخ کشیده است.»
