به یاد دارم که روز 12 بهمن بود و ما مهمانی منزل یکی از اقوام دعوت بودیم حوالی بعدازظهر بود که پدرم سراسیمه به منزل آمد و با مادرم صحبتی کرد بی آنکه ما بفهمیم و چیزی ازداخل یخچال برداشت و رفت من پرسیدم امشب مهمانی نمی رویم پدرم گفت چرا فقط من امشب کار دارم نمی توانم بیایم شما را می برم. پدرم رفت و چند ساعت بعد برگشت و ما را به مقصدمان رساند و خودش رفت.

برایم سوال بود چه چیز مهمی بود که پدر نیامد به هر حال تا فردا ظهر که ایشان آمد و تعریف کردند که منزل یکی از اقوام امام (ره) بوده اند و به دلیل حساسیت و موقعیت نمی توانسته اند چیزی بگویند و تمام دیروز تا انتهای شب را در خدمت امام بوده اند و آهی که ازنهاد ما بیرون آمد که چرا ما را نبردید و گفتند به دلایل امنیتی نمی شد(لازم به شرح مختصری است پدرم از سنین نوجوانی با یکی از اقوام امام که از دوستان بسیار نزدیک وصمیمی ایشان بود واین دوستی به قبل از سال 42 یاحتی قبلتر بازمی گشت برمی گردد فلذا با شناختی که امام داشتند جزو مریدان و مقلدان ایشان بود والبته رساله ایشان همیشه در خانه مابود اما نمی دانستیم چرا باید همیشه مخفی می بود که بعدها متوجه شدیم و البته این دوستی باعث اطمینان و اعتماد خانواده محترم امام نیز به پدرم بود) .

در آن شب که پس از سالها ایشان توانسته بود امام را پس از سالها ببیند شرح عجیبی داشت اما اینکه شبانه امام وارد خانه خویشاوندشان شدند و به همراه مرحوم حاج احمد آقا که هیچ کدام از فشار جمعیت لباس روحانیتشان کامل نبوده و آخر شب مرحوم شهید بهشتی و شهید مفتح به منزل آن خویشاوند امام میروند و با تجهیز مجدد درانتهای شب به مدرسه رفاه امام ورود می کنند و.. در این میان چند روز تا پیروزی انقلاب طول کشید و بعد از آن پدرم به شهید مفتح بعنوان یکی از نیروهای کاملا مطمئن معرفی شده بود تا جای مهمی که لازم هست از ایشان استفاده شود.

شهید مفتح هم طی حکمی وی را در قسمت پاسداری یکی از مهمترین کمیته های مردمی آن زمان گمارده بود شب اول که پدرم کشیک بود و فردا صبح آمد 2 عدد ساندویچ با خودش آورد خانه و به من و خواهرم داد اما خودش نخورده بود ما گفتیم چقدر خوشمزه بابا باز هم از اینها میاری خونه گفت نمی دانم این را مردم میارند برای بچه هایی که شب تو سنگرها پست میدند برای ما هم میاورند ما خوشحال بودیم بچه بودیم از آن ساندویچ ها شب دوباره پدرم برای پست کشیک رفت و فردا صبح بازگشت اما ساندویچی همراه خودش نیاورد گفتیم بابا دیگه ساندویچ ندادن بیاری گفت نه دخترم ساندویچ بود ولی من نگرفتم گفتیم چرا گفت دیگه نمیرم گفتیم آخه چرا گفت چون عملا من کاری انجام ندادم تو این دو شب و فقط یک جا نشسته بودم دستور میدادم شما برو اینجا شما برو اونجا کار بدرد بخوری انجام ندادم پس حق من نبود آنجا بمانم و جای کسان دیگر که خیلی کارآمدتر هستند اشتغال کنم و اون ساندویچ ها هم حق من نبود چون اون ساندویچ ها را مردم برای بچه هایشان که جانشان را کف دست گرفته اند و از انقلاب محافظت می کنند می آورند نه من که یک جا نشتسته ام و کار مهمی انجام نمی دهم به همین دلیل هم استعفا دادم.

گفتم اگر جایی کاری بود از عهده من بربیاد انجام می دهم حاضرم.

این اولین درس از انقلاب بود که من از پدرم آموختم بیت المالی که باید جای خودش صرف میشد و ایشان حتی حاضر نشده بود از 2 تا ساندویچ اضافه تر استفاده کند چون خود را کار آمد آن نمی دید.

30 سال از مرگ پدرم میگذرد اما این عمل وی برای من همیشه سر مشق است به فرزندان خود نیز آن را یاد داده ام و همیشه گوشزد میکنم ای کاش مسوولین ما کمی به خاطرات انقلاب رجوع می کردند و بریز و بپاش های کلان و حق از سفره انقلاب ، ساعت فراغت ، حقوقهای نجومی و.... از ذهن هایشان پاک می کردند و تفکر انقلابی را در درون خود زنده نگه میداشتند و نه مصلحت اندیشی های تاسف بار که سر از اشرافی گری و..آقازادگی در می آورد و باعث فاصله های طبقاتی امروز در مملکت عزیزمان می شود که برای اعتراض به وضعیت سخت معیشتی سر از کف خیابان درآورد.

امام (ره ) فرمودند من یک موی شما کوخ نشینان را به همه این کاخ نشینان نمی دهم .به امید بهتر شدن همه چیز برای همه.