چند هفته ای است امام جمعه تبریز خبرساز شده. حضور عادی اش در بین مردم، ترددش با اتوبوس مثل بقیه مردم، دستور جمع کردن نرده های نماز جمعه بین مردم و مسئولین و ... برخی از کارهای «حجه الاسلام آل هاشم» در روزهای گذشته بوده که از او چهره ای متفاوت در افکار عمومی ساخته است.
این قبیل اقدامات علاوه بر آنکه به بسیاری از نیروهای انقلابی «امید» بخشیده، مورد استقبال بخش زیادی از مردم عادی نیز قرار گرفته اما به بهانه همین اتفاقات ساده باید به دو مساله اصلی تر فکر کرد.
اول آنکه در سالهای گذشته چه بلایی بر سر فرهنگ عمومی و نوع رابطه بخشی از مسئولان با مردم آمده که چنین کارهای ساده ای که «وظیفه» هر مسئولی است، باعث شگفتی و حتی سر ذوق آمدن بسیاری از مردم می شود؟ در این سالها چقدر از بدیهیات رفتارهای انقلابی- مردمی فاصله گرفته شده که اگر مردم مسئولی را در اتوبوس و مترو کنار خودشان ببینند تعجب می کنند؟
اما نکته دوم و مهم تر این است که مدتهاست بسیاری از نیروهای انقلابی در فضایی مغشوش و سردرگم، از یکدیگر می پرسند «باید چه کرد؟» به نظر می رسد نمونه های موفق اخیر به خوبی ثابت می کند نیاز به طرح «سخن جدید» در جامعه نیست، رجعت «صادقانه» به رفتارهای انقلابی که از قضا هزینه ای هم ندارد کلید عبور از بسیاری از مشکلات در فضای کنونی است.
اتفاقا آل هاشم «تنها نیست» و سایر ائمه جمعه و مسئولانی که در همه این سالها اینطور زیسته اند هم کم نیستند، باید هوشیاری بیشتر به خرج داد و این نمونه های موفق و امیدوار کننده را در فضای رسانه ها ضریب داد.
اگر امروز در جامعه از مردم پرسیده شود 10 مسئول شیاد و دزد را نام ببرید، به درست یا غلط بیش از ده نفر را نام می برند! اما اگر از همان مردم پرسیده شود فارغ از جناح بندی های سیاسی 10 نفر مسئول سالم و ساده زیست را نام ببرید که در همه این سالها صادقانه مثل مردم عادی زندگی کرده اند، بعید است بتوانند نام بیشتر از 5 نفر را بر زبان بیاورند! چرا؟ چون رسانه های دو جناح در همه این سالها در یک ائتلاف نانوشته آنقدر که بر سیاه نمایی و بزرگنمایی مفاسد و پمپاژ نا امیدی تمرکز کرده اند برای معرفی مسئولان سالم کار خاصی نکرده اند. لذا چه بهتر اتفاقات اخیر بهانه ای شود تا سایر ائمه جمعه و مسئولانی که سالهاست مثل مردم عادی زندگی کرده اند نیز در فضای رسانه ها ضریب پیدا کنند.
این صرفا یک کار تبلیغاتی یا شعاری نیست، اولین قدم برای اصلاح فرهنگ اشرافی گری است که در همه این سالها ناامیدی و سیاهی را به جامعه پمپاژ کرده است. شاید برای شروع این روند فرصت تغییر رییس شورای سیاستگذاری ائمه جمعه و آمدن حجه الاسلام علی اکبری یک غنیمت بزرگ باشد. فرصت بزرگی که امروز برای اصلاح بسیاری از سنت های غلط گذشته از نماز جمعه های سراسر کشور می تواند شروع شود «کم نظیر» است.
تصور کنید صدها ائمه جمعه هر روز بین مردم عادی، گوش شنوای مشکلات آنها باشند، هر هفته صدها تریبون نماز جمعه نه به صورت شعاری بلکه واقعی منعکس کننده خواست و مشکلات واقعی مردم باشد یا هر هفته یک مسئول استانی یا ملی در نماز جمعه ها حاضر و به جای سخنرانی، فقط به سخنان مردم گوش دهد و در صورت داشتن پاسخ، پاسخ مردم را بدهد، آیا «امید واقعی» به جامعه باز نمی گردد؟ آیا کم کم نماز جمعه به جای مو سپیدان جایش را به جوانان و دهه هفتادی ها و دهه هشتادی ها نمی دهد؟ همه این ها شدنی است و اتفاقا هزینه ای هم نیاز ندارد، فقط اندکی تدبیر، جسارت و انگیزه میخواهد. اقداماتی که می تواند آینده کشور را دگرگون کند...
