ایالات متحده گزینه های زیادی در مورد توافق هسته ای با ایران در اختیار ندارد. لغو توافق دشوار است چرا که توافقی بین المللی و متشکل از طرفهای متعدد می باشد. همانطور که موگرینی نیز اعلام کرده است که کلید لغو توافق در دست واشنگتن نیست و حتی نزدیکترین هم پیمانان اروپایی آمریکا، یعنی انگلیس پایبندی خود به توافق هسته ای را قطعی می دانند.

دعوت واشنگتن به اصلاح توافق، دعوتی غیر واقعی است؛ زیرا ایران حتی صحبت کردن در این باره را نمی پذیرد.

واشنگتن جز گزینه کناره گیری از توافق یا ادامه پایبندی به آن راه دیگری ندارد. ترامپ تصمیم گیری در این باره را به کنگره واگذار کرده است.

به احتمال زیاد، در سایه توازنهای موجود در داخل کنگره، سرنوشت این تصمیم مشابه سرنوشت پرونده استفاده از سلاح شیمیایی توسط ارتش سوریه در سال 2013 است که اوباما به کنگره واگذار کرده بود؛ یعنی عدم اتخاذ هیچ تصمیمی و بازگرداندن توپ از کنگره به داخل کاخ سفید!

اما این بار خلع سلاح شیمیایی سوریه توسط روسیه، برای کمک به اوباما و پایین آمدن او از درخت، در کار نیست؛ زیرا ایران از دادن هر امتیازی سرباز می زند و در این مسیر دیگر دولتهای عضو توافق نیز با آن موافق هستند.

در صورتی که مهلت زمان 60 روزه به پایان برسد و کنگره رای به کناره گیری یا پایبندی به توافق را ندهد، تصمیم گیری به کاخ سفید واگذار می شود. جایی که ترامپ در بین مثلث وزیر دفاع، مشاور امنیت ملی و یکی از بزرگترین اعضای کاخ سفید گیر افتاده است و این سه نفر کناره گیری از توافق هسته ای را تایید نمی کنند؛ بلکه وزیر دفاع به صراحت گفته است که این توافق به نفع ایالات متحده است.

بنابراین، توافق هسته ای باقی می ماند و ایالات متحده از آن کناره گیری نمی کند؛ اما واشنگتن باید در نظر داشته باشد که تهران چیزی کمتر از پایبندی کامل به بندهای توافق را نخواهد پذیرفت؛ که مهمترین این بندها رفع تحریمهاست.