در حالي، حمايت از نوسازي در بافت هاي فرسوده چند سالي است که از سوي شهرداري تهران، وزارت راه، مسكن و شهرسازي و ساير سازمانهاي مالي و بانكی در دستور كار قرار گرفته كه متاسفانه عدم نظارت صحيح در چگونگي اين روند، مناطق مركزي تهران را با چالشي جديد رو به رو ساخته است.
اگر تا ديروز دو عامل اصلي نشست زمين و زلزله تهديد كننده جان مردم بود اين روز ها با سهل انگاري بعضي از مسئولان حوزه ساخت و ساز شهري خطر جديدي به آن اضافه شده است، خطر ناشي از ريزش بنا هاي ظاهرا نوساز، ساختمان هايي كه توسط بعضي از بساز و بفروش هاي شياد و بعضا بدون هيچگونه نظارتي در گوشه و كنار شهر مي رویند.
افرادي كه با دور زدن قانون از طريق روابط غیررسمی و بعضا پرداخت رشوه، ابزار هاي نظارتي موجود در شهر داري ها و سازمان های نظارتی كشور را بي اثر ساخته اند. بدون ترديد نوسازی بافت های فرسوده اقدامي بسيار پسنديده است اما مهمتر از آن چگونگی انجام اين مهم است، اينكه بدون رتبه بندي به هر فرد منفعت طلبی به عنوان سازنده جواز ساخت اهدا شود و به خيال نظارت مهندسين ناظر بعضا بي مسئوليت بنشینیم، حاصل آن املاکی مي شود كه اين روزها در سطح شهر فراوانند، بناهايي بدون استحكام و ايمني لازم ساختمان هایی که در قماري به نام بي مسئوليتي بالا می روند و جان شهروندان ساکن در خود را تهدید می کنند.
اينكه ايمني تنها به عنوان شعاري براي سخنراني ها و تدوين برنامه هاي غير قابل اجراي بكار رود، نشانی جز بي مسئوليتي ندارد. واقعيت تلخ اين است كه هر چند شهرداري ها و سازمان هاي نظارتي با ابزار هاي تشويقي متعدد سهم بسزايي در تحريك مردم به نوسازي داشته اند اما ضعف در نظارت ساخت و ساز به و يژه در بافت های فرسوده موجبات نارضايتي بيشتر مردم را پديد آورده است. در اثبات اين مدعا فقط كافي است كه مسئولين مربوطه دمي از اتاق هاي خود خارج شوند و با حضور در اين مناطق مركزي و جنوبي پايتخت با مردم هم كلام شوند یا سری به آمار شکوائیه ها در دادگاه ها بزنند. اساسا ساختمان هايی كه براي دستيابي به سود بيشتر از مصالح نامرغوب، كارگران ساده افغان و فقدان نظارت كافي برخوردار باشد، حاصلي جز نا ايمن بودن و تهديد جاني سكنه خود ندارد.
وقتي نظام رتبه بندی صحيحي در واگذاری جواز ساخت به افراد و همچنین نظارت دقیقی در جريان كار وجود نداشته باشد، نتيجه چيزي نيست جز فرسوده سازي بيشتر، اینکه املاک قدیمی با عمر متوسط پنجاه سال را با ساختمان هاي ظاهرا نوسازی با عمر حدود ده تا پانزده سال جایگزین کنیم اشتباه است. متاسفانه عدم نظارت صحیح شهرداری ها و سازمان نظام مهندسی كشور و همچنين منفعت طلبی بی اندازه بعضی از سازندگان شرایطی را بوجود آورده که ما به جای نوسازی در حقیقت شاهد فرسوده سازی در بافت های فرسوده و سایر مناطق شهری هستیم.
وضعیتی که اگر چشم های تیزبین رسانه کمک کند و دوری در مناطق مرکزی شهر بزند صحنه هایی را به تصویر خواهد کشید كه بيش از همه نشان از سو مديريت دارد و اجحاف آشکار در حق مردم.
