احمد توکلی، مرد اندیشه و عدالت، مجاهد عرصه حقیقت ، دار فانی را وداع گفت. قامتش، سالیان دراز در میان توفانهای سیاست و غوغای قدرت، چونان سروی راستقامت ایستاده بود؛ بیآنکه گرد سازش یا سکوت بر دامان صداقتاش بنشیند. درگذشت او نه تنها فقدان یک نماینده سابق مجلس، بلکه غروب یکی از چهرههای ماندگار و راستین انقلاب اسلامی است؛ چهرهای که با معیارهای اصیل و تراز انقلاب سنجیده میشد، نه با مترهای پرنوسان سیاست روز.
توکلی را میتوان نمایندهای «تراز» نامید، اما نه تنها به دلیل حضورش در صحن مجلس، بلکه به سبب وزن معنوی و فکریاش در ترازوی حقیقت و عدالت. او از آندست انسانهایی بود که سکوت نمیکرد، حتی آنگاه که سکوت، بهای مقبولیت یا آسایش میشد. زبانش چون شمشیر حق، برنده و بیتعارف بود؛ کلامش نه از سر هیجان، که بر بنیاد استدلال، استناد و استقلال جاری میشد.
استقلال احمد توکلی، استقلالی شعاری نبود. او خود را نه وامدار حزب و جریان، که پاسخگو به خدا و مردم میدانست. از همین رو، نقدش به مسئولان، خواه از دولت، خواه از مجلس یا دستگاههای دیگر، صادقانه و بیملاحظه بود. هیچگاه اسیر تعارفات سیاسی نشد و هرگز حقیقت را در پای مصلحتهای زودگذر قربانی نکرد.
استنادش، ریشه در عقل دینی و آگاهی حقوقی داشت. اگر سخنی میگفت، از دل قانون، از متن شرع، از عمق تجربه و خرد بود. و استدلالش، هماره با برهان و شفافیت همراه بود؛ او نه غوغا میکرد، نه فرافکنی، بلکه با حوصله و صلابت، حقیقت را بر کرسی کلام مینشاند.
در جهان سیاست ما، کمتر میتوان چهرهای را یافت که اینگونه پیگیر و درگیر درد مردم باشد و در عین حال، چنان از هوا و هوس قدرت برکنار بماند. توکلی، همواره صدای محرومان بود، نه آلت دست صاحبان زر و زور. حتی در واپسین سالهای عمرش که در قامت یک ناظر و منتقد به فعالیت ادامه میداد، همچنان مرز میان مسئولیت و مطالبهگری را حفظ کرد.
اکنون که او رفته، صحنه سیاست ایران یکی از شریفترین صداهای خود را از دست داده است. اما مشی و مرام او – که ترکیبی بود از دیانت و عدالت، استدلال و استقامت، عقلانیت و آزادگی – در حافظه تاریخی انقلاب زنده خواهد ماند. احمد توکلی در اندیشه جوانانی که هنوز به راه صداقت ایمان دارند، جاری و پایدار خواهد ماند.
