روزنامه جمهوری اسلامی نوشت:
سالهای طولانی است که طعم تلخ تحریمهای ظالمانه آمریکا را میچشیم و سختیهای آن را تحمل میکنیم.
تا مدتی عدهای حاضر نبودند به عوارض منفی تحریمها اعتراف کنند و حتی بعضی از آنها قطعنامههای ضدایرانی سازمان ملل و اعلامیههای تحریمهای ظالمانه آمریکا و اروپا علیه ایران را «کاغذپاره»هائی بیارزش و بیخاصیت مینامیدند! و به تاخت و تازهای خودشان در عرصه سیاست و اقتصاد و فرهنگ کشور ادامه دادند تا همه چیز را ویران کردند.
حالا که همه متوجه شدهاند و یا چارهای غیر از این ندارند که بپذیرند با ادامه تحریمها نمیتوان زندگی کرد و درصدد رفع تحریمهای از بیرون تحمیل شده برآمدهاند، سؤال مهمی که باقی مانده و ذهنها را آزار میدهد اینست که چرا مسئولان برای رفع خودتحریمی کاری نمیکنند؟
این سؤال هرچند تازه است ولی عجیب نیست. یکی از مشکلات بزرگ ما اینست که علاوه بر تحریمهای خارجی که در ظالمانه بودن آنها تردیدی وجود ندارد، خود مسئولان نیز تحریمهائی را پذیرفتهاند که منشأ داخلی دارند. این تحریمها را اولاً خود مسئولان بر کشور تحمیل کردهاند و ثانیاً خود آنها حاضر نیستند برای رفع این تحریمها اقدام کنند.
اقدام برای رفع این تحریمها نه نیازمند مذاکره با آمریکاست، نه واسطهای مثل کشور عمان را لازم دارد و نه مستلزم تشکیل هیأت مذاکرهکننده و سفرهای خارجی است. کافی است حضرات مسئولان اراده به خرج بدهند و برای رفع این تحریمها تصمیم لازم را بگیرند. ضمناً هیچ مانعی از قبیل رژیم صهیونیستی و لابی صهیونیستی و افراطیون حاضر در بدنه حکومت آمریکا هم بر سر راه رفع تحریمهای داخلی یا خودتحریمیها سبز نخواهند شد.
تنها مانعی که ممکن است وجود داشته باشد، جیب گشاد رانتخواران، ویژهخواران، دانهدرشتها و نورچشمیهای داخلی است. البته باید اعتراف کنیم که قدرت این جماعت دستکمی از قدرت رژیم صهیونیستی و لابی صهیونیستی و افراطیون حاضر در بدنه حکومت آمریکا ندارد.
اگر تا امروز برای رفع خودتحریمیها اقدامی نشده و یا شده ولی به نتیجه مطلوب نرسیده، به دلیل همین قدرت فوقالعاده است که این جماعت دارند.
خودتحریمی کشور ما به کمبودهای تهدیدکننده و خطرآفرین مربوط میشوند که در ماههای اخیر، به عمد و در یک معادلسازی غلط به آنها «ناترازی» گفته میشود. کمبود برق، کمبود گاز، کمبود آب و گرانیهائی که از سالیانه بودن به ماهیانه و هفتگی و روزانه تبدیل شدهاند و طبقه محروم جامعه هرچه میدوند نمیتوانند پا به پای آنها حرکت کنند.
این خودتحریمی را در چندین مورد میتوان یافت که مهمترین آنها را در سه عامل میتوان به روشنی نشان داد.
یکی از این عوامل، مزرعههای تولید رمزارزها هستند که در اختیار دانهدرشتها قرار دارند و مسئولان به دلایل مختلف به سراغ آنها نمیروند. هرچند روز یکبار اخباری درباره توقیف ماینرها میشنویم ولی اینها مربوط به ریزدانهها هستند، دانهدرشتها اعم از داخلی و خارجی از تعقیب معافند.
عامل دیگر مافیاها هستند که به بسیاری از منافذ اقتصادی چنگ انداختهاند و با ایجاد انحصارها، کارتلها و «شرکتهای سهامی ویژهخواری خانوادگی، فامیلی، اصحاب قدرت و صاحبان مناصب» از هرگونه تعرضی مصونند. آنها خود را صاحبان کشور میدانند و برای هیچکس هیچ حقی جهت دخالت در کارهای خود قائل نیستند. میبرند، میخورند و به جیب میزنند حتی به قیمت خون ملت و خون دل خوردن مردم و قرار هم نیست کسی به آنها بگوید بالای چشمانتان ابرو!
و سومین عامل، مطلقالعنان بودن اتباع افغانی است که سهم بزرگی از آب، برق، گاز، نان و سایر کالاهای اساسی را میبلعند، زاد و ولد فراوان میکنند، مشاغل زیادی را به خود اختصاص میدهند و هر کاری هم که بخواهند میکنند و مسئولان ما اقدام مؤثری برای مهار کردن آنها به عمل نمیآورند. سادهلوحی است اگر تصور شود این پدیده بسیار عجیب بدون برنامه حساب شده در حال رشد است. سوداگرانی در پشت پرده این پدیده مشغول بازیگری هستند که منافعشان در استمرار این وضعیت است.
هیچ عقل سلیمی نمیپذیرد که مسئولان با این خودتحریمی ویرانگر نمیتوانند مبارزه کنند و آن را ریشهکن نمایند. با اینحال، چرا برای رفع خودتحریمی اقدامی نمیکنند؟
