روز گذشته رسانه ها بخش هایی از اظهارات دبیر ستاد امر به معروف و نهی از منکر کشور را منتشر کردند که باعث شگفتی مخاطبان شد.
هاشمیگلپایگانی گفته است: کار فرهنگی بدون ضمانت اجرایی شعار و شوخی تلخی بیش نیست و کار اجرایی بدون کار فرهنگی، خروجی ندارد.
و به عنوان نمونه ای از یک ضمانت اجرایی برای کار فرهنگی گفته است: ... چند میلیون راننده تاکسی اینترنتی اگر بدانند که با سوار کردن فرد بی حجاب جریمه میشوند بالای 50 درصد مشکل کشف حجاب در خودروها حل میشود و در این صورت 4 میلیون آمر به معروف و ناهی از منکر بدون هرگونه تنشی خواهیم داشت.
شگفتی خواننده از این اظهارات وقتی بیشتر می شود که خود او چند جمله قبل چنین گفته است: عملکرد ما در حوزه عفاف و حجاب به قدری نامناسب بوده که چه بسا بتوان گفت دشمن موافق ادامه عملکرد فعلی است، چون میتواند هر روز به بهانه ای یک قائله برپا کند.
دبیر ستاد امر به معروف و نهی از منکر کشور علیرغم اذعان به خطا بودن روش های پیشین، پیشنهادی می دهد که اگر بدتر از روش های پیشین نباشد بهتر هم نیست!
در شرایطی که بسیار از کارشناسان از انباشت نارضایتی های اقتصادی و اجتماعی طی سال های گذشته می گویند و معیشت مردم چنان مختل شده که حتی جریمه های راهنمایی و رانندگی نیز با اقساط و انواع مختلف بخشودگی اعمال می شود چطور ممکن است چنین فارغ دلانه با افزودن یک جریمه مالی دیگر آن هم به بهانه حجاب به این نارضایتی ها نفت پاشید؟!
به علاوه آنچه در زمینه «حجاب» شاهد آن هستیم نه لزوما خود اصل حجاب بلکه حجاب غیر اختیاری است. فارغ از مجادلات مربوط به درستی و نادرستی یا شرعی و غیر شرعی بودن این امر، به عنوان یک «واقعیت بیرونی»، شاهد کسانی هستیم که خود کاملا به این اصل اسلامی معتقد و پایبندند اما با شیوه های فعلی اعمال آن مخالفت کامل دارند. بنابراین حتی اگر ادعای ایشان را در زمینه شکست سیاست های فرهنگی صرف، به دلیل نداشتن ضمانتهای اجرایی ( آن هم از آن نوع که ایشان معرفی کرده است! ضمانت هایی که در نتیجه و خروجی هیچ فرقی با سیاست های پلیسی مورد انتقاد ایشان ندارد) بپذیریم، صورت مساله در اینجا اصل حجاب نیست چون علیرغم ادعای امثال ایشان در زمینه شکست برنامه های صرفا فرهنگی در مقوله حجاب، هنوز اکثریت جامعه مسلمان ایران به نفی اصل حجاب به عنوان یک اعتقاد دینی نرسیده اند و حجاب عرفی خود را حفظ کرده اند.
نوع برخورد و زاویه نگاه دبیر ستاد امر به معروف و نهی از منکر که در این زمینه تنها هم نیست اساسا به گونه ای است که گویی با جامعه ای غیر معتقد و غیر مسلمان سر و کار دارند! حال آنکه جامعه ایران نه تنها برای قرن های طولانی مسلمان بوده بلکه برای برپایی همین نظام سیاسی که ایشان در آن مسوولیت گرفته است بیشترین هزینه ها را داده است.
بنابراین با مسایل این جامعه نه باید به گونه ای برخورد کرد که گویی مشغول مسلمان کردن مشتی کافر هستیم! ( هر چند شیوه مسلمان کردن کافران هم در آموزه های شیعی چنان نیست که برخی در طول تاریخ تصور کرده اند) و نه باید چنان رفتار کرد که گویی با چندین میلیون معاند و مخالف جمهوری اسلامی طرف هستیم! به خدا این مردم مسلمانند !
