مهر نوشت: سایت تحلیلی نشنال اینترست اخیرا مقاله ای با قلم «نیکلاس گوسدف» منتشر نموده که در آن نویسنده معتقد است نشست جی هفت امسال به علت فقدان اجماع میان اعضاء نتوانسته به اهداف خود برسد.

ترجمه مقاله در ادامه آمده است.

هر چه زمان بیشتر می گذرد بیشتر آشکار می شود که گروه هفت (G۷) دیگر به عنوان مرکز هماهنگ کننده دموکراسی های پیش رو صنعتی جهان عمل نمی کند. این در حالی است که این گروه همچنان به عنوان محلی برای تعامل جمعی، دوجانبه و بین گروهی  رهبران کشورهای مهم جهان به کار خود ادامه می دهد.

شاید یکی از دلایل این امر شخصیت خشن و تنافض گویی های رئیس جمهور دونالد ترامپ باشد و کاملاً درست است که شخصیت خشن و پرسر و صدای او به عملکرد صحیح نشست در بیاریتز - درست مثل نشست سال قبل در کانادا – کمک نکرد. باید ظرافت دیپلماتیک رئیس جمهور باراک اوباما  را یادآوری کرد که به درک اجلاس های بی نظیر کمک می کرد اما این ظرافت دیپلماتیک نیز امروزه نمی تواند شکاف روزافزون بین اعضا را پر کند. اکنون دو کشور از هفت کشور عضو گروه- ایالات متحده و ژاپن- اعتقاد دارند که اقدامات غرب ظهور چین را به عنوان یک رقیب پرقدرت که به دنبال به چالش کشیدن نظم پس از جنگ سرد- به ویژه در منطقه آسیا و اقیانوسیه – است، تسهیل کرده است. این کشورها بر این باورند که چنین اقداماتی تهدید مستقیمی برای منافع ملی آنها محسوب می شود.

چهار کشور از هفت کشور عضو - ژاپن ، ایتالیا ، فرانسه و آلمان - به دنبال راه هایی برای بهبود روابط با روسیه و یافتن سازش های احتمالی با مسکو در مورد خواسته های آن برای تجدید نظر در نظم  پس از جنگ سرد - درست زمانی که مسکو در  اوراسیا دارای قدرت زیادی است - می باشند.

همه هفت کشور عضو با جنبش های سیاسی در کشورهای خود سر و کار دارند که رقابت اقتصادی با سایر اعضای این گروه را خطری بزرگتر از چالش ایجاد شده در نظم بین المللی توسط «اقتدارگرایان» می دانند. شاید اگر هیلاری کلینتون رئیس جمهور امریکا بود، بیشتر می توانست نمای وحدت و همکاری را در بیاریتز حفظ کند و قطعا امریکا هنوز عضوی از برجام بود و ورود وزیر امور خارجه ایران جواد ظریف به حاشیه نشست و ورود هیات دولت امریکا به نشست باعث افزایش تنش ها نمی شد. با این وجود شناسایی مسائلی که میان اعضاء گروه هفت وجود دارد، صرف نظر از اینکه چه کسانی در کاخ سفید یا کاخ الیزه حضور دارند، نادیده گرفتن واقعیت است.

  فقدان اجماع کارآمدی که می تواند زمینه ساز اقدام مشترک و هماهنگ بین اعضا باشد، باعث شد این نشست نتواند به اهداف مدنظر خود دست یابد. ایالات متحده  امریکا علیرغم  احساس شخصی ترامپ،  فشار تحریم ها بر روسیه را افزایش می دهد درست زمانی که اجماع اروپا با تحمیل تحریم های جدید علیه مسکو فاصله گرفته و کشورهای اروپایی در مورد کاهش تحریم ها علیه روسیه و بازگرداندن روابط به قبل از سال ۲۰۱۴ بحث و گفتگو می کنند.

اجماع جی هفت در مورد روسیه می توانست  پس از حمله روسیه به اوکراین در سال ۲۰۱۴ پدیدار شود زیرا چشم انداز بهبود روابط با ایران وجود داشت. اما اکنون، واشنگتن خودکفا از لحاظ انرژی، محدودیت هایی را بر توانایی متحدین خود برای به دست آوردن منابع حیاتی انرژی ابتدا از ایران سپس از ونزوئلا و حالا شاید حتی از روسیه اعمال می کند. در حالی که ایالات متحده  امریکا می تواند بخشی از نیازهای انرژی متحدین اروپایی خود را تأمین کند، این کار را با یک قیمت بالاتر انجام می دهد و هیچ اراده سیاسی در این کشور برای اعمال یارانه بر صادرات انرژی آمریکا جهت جذاب تر شدن آنها وجود ندارد.

 آلمان - یکی از اقتصادهای مهم جهان – نسبت به خرید انرژی از امریکا چندان مشتاق نیست، مخصوصاً با توجه به تعرفه هایی که ایالات متحده به دلایل امنیت ملی بر کالاهای خود قرار داده است. به همین ترتیب وقتی صحبت از چین می شود نیز هیچ مبنایی برای اقدام مشترک بین اروپا و امریکا وجود ندارد. دولت ترامپ استراتژی جداسازی سریع نیروهای اقتصاد ایالات متحده و چین را دنبال می کند با این استدلال که امنیت غرب با تحویل ابزارهای اقتصادی به دست چینی ها تضعیف می شود. این در حالی است که  اروپا، فشار چین برای تجدید نظر در نظم بین المللی شرق آسیا را به عنوان نگرانی امنیتی فوری و جدی قلمداد نمی کند.

ژاپن و کانادا ممکن است در مورد چین نظرات مشابهی با امریکا به اشتراک گذارند، اما با توجه به وابستگی خودشان به تجارت دوجانبه با پکن بعید است با امریکا همکاری کنند.

باید گفت در نشست جی هفت امسال، هیچ ابلاغیه یا برنامه مشترکی پذیرفته نشد اما هیچ کس هم حاضر نبود بگوید این مجمع چند ملیتی هیچ ارزشی ندارد. ملاقات سال آینده این گروه در زمین گلف دورال نیز ممکن است به موفقیت های بزرگ منجر نشود، اما کشورهای عضو و مؤسسات اقتصادی بین المللی آنها را به ادامه گفتگو مجبور می کند. جی هفت یک سال دیگر نیز برای رسیدن به اهداف خود می جنگد.