همه ما به خوبی می دانیم که برنامه‌های جدید، بازی های روز و کاربری های متنوع متناسب با زمان، در کامپیوترهای قدیمی قابل اجرا نیستند و ارتقای مداوم سیستم های کامپیوتری برای پاسخگویی به نیازهای جدید و حفظ کارایی کامپیوترها، یک ضرورت منطقی است.حالا فرض کنیم تعریف و درک بنده خدایی از ارتقا و به روز رسانی کامپیوترها، منحصر به سخت افزار کامپیوتر شود، چه اتفاقی خواهد افتاد؟!.
جایگزینی سخت افزارهای گران قیمت، به روز و با ارزش، بدون ارتقای سیستم عامل و نرم افزارها تاثیر عملی چندانی در کارکرد کامپیوتر نخواهد گذاشت! یعنی اگر Ram و CPU و گرافیک و دیگر اقلام سخت افزاری را ارتقا دهیم، اما بخواهیم همچنان با windows 98 کار کنیم، باز از اجرای برنامه ها و بازی های جدید ناتوان خواهیم بود و همواره با اشکالات عجیب و غریب و هنگ شدن دائمی کامپیوتر در لحظات حساس، اعصابمان خراب خواهد شد!.
سیستم مدیریت یک جامعه نیز شبیه کامپیوتر است که برای پاسخگویی به نیازهای جدید و حفظ کارآمدی خود، نیاز به ارتقای مداوم دارد.مسئولان و امکانات کشور نیز در حکم سخت افزارهای سیستم مدیریت جامعه هستند که به روزرسانی و ارتقای آنها ضرورتی لازم است، اما به یقین کافی نیست!
تغییر مسئولان عالی با مکانیزم‌های انتصاب و انتخاب، توجه به شایسته سالاری و تزریق نیروهای جوان و کارآمد به بدنه مدیریتی کشور و حتی اعمال محدودیت سنوات خدمت برای مدیران و مسئولان جامعه، اهرم های قانونی و مدیریتی هستند که می توانند ارتقای سخت افزاری سیستم مدیریت جامعه را باعث شوند.
اما این ارتقای سخت افزاری اگر با ارتقای نرم افزاری سیستم مدیریت جامعه شامل اصلاح قوانین و ساختارها، تعدیل و واقع گرایی در استراتژی های کلان، آرمانها و شعارها و حتی طراحی و پیاده سازی ساختارها و فرآیندهای جدید برای پاسخگویی به نیازها و شرایط جدید جامعه همراه نشود، تاثیر مهمی در رفع مشکلات جامعه و حرکت به سمت توسعه و پیشرفت نخواهد داشت! حتی انتخاب و انتصاب کارآمدترین و پاک دست ترین مسئولان و مدیران نیز اگر بدون توجه به ارتقای ساختارهای نرم افزاری مدیریت جامعه انجام پذیرد، مثمر ثمر نبوده و به مرور باعث فرسودگی، نا امیدی و احساس ناکارآمدی در سطح جامعه خواهد شد.
متاسفانه طی سالهای اخیر، در سطح برخی رسانه‌ها و گروه‌های سیاسی اصرار عجیبی وجود دارد که ریشه همه مشکلات جامعه ما را به انتخاب و انتصاب سخت افزارهای ناکارآمد و ناتوان تقلیل دهند و توجه عمومی مردم و نخبگان جامعه را از ابعاد نرم افزاری مدیریت جامعه منحرف کنند.هرچند شکی نیست که مسئولان و مدیران ضعیف و ناکارآمد منشا بخشی از مشکلات و معضلات جامعه ما هستند، اما آیا مجموعه قوانین رسمی و عرفی، ساختارهای فرهنگی و دینی تصمیم ساز و شعارهای مطرح شده در جامعه ما هیچ اشکال و ضعفی نداشته و ندارند؟! آیا این ابعاد نرم افزاری نیازی به اصلاح و ارتقا ندارند؟!.
به اعتقاد دوستان «سخت افزار»گرا که اعتقادی به ارتقای نرم افزاری سیستم مدیریت جامعه ندارند و از طرف دیگر هم جرات انکار مشکلات و معضلات جامعه را ندارند، ریشه همه مشکلات ما انتخاب نامناسب مسئولان و نمایندگان در فرآیند انتخابات است! این منطق چه اندازه واقعی و عقلانی است؟! .
واقعا اگر همه انتخاب های سخت افزاری ما ناکارآمد بوده و هستند، پس دیگر چه نیازی به دعوت مردم به انتخاب آتی و سعی و خطای مجدد؟!.
آیا وقت آن نیست که سلسله نرم افزارگرایان را نیز به رسمیت بشناسیم و یکه تازی سخت افزارگرایان را در حوزه مدیریت جامعه محدود کنیم؟!.
