محمدرضا تابش؛ نایب رئیس فراکسیون امید در روزنامه ایران نوشت: راهبرد در پیش گرفتن جنگ اقتصادی علیه کشورمان توسط برخی دشمنان ایران و در راس آنها امریکا، راهبردی است که اکنون عیان شده؛ هم دولتمردان امریکایی بر در پیش گرفتن این مسیر معترف و مصر هستند و هم در حلقه مقامات ایرانی ورود به مرحله جنگ اقتصادی با کشورهایی نظیر امریکا تایید شده است.

 شرایط جدید از نظر برآیند فشارهایی که به عرصه‌های مختلف کشور وارد می‌شود، از یک موقعیتی نظیر دوران دفاع مقدس که ایران درگیر یک نبرد نظامی بود، هیچ کم ندارد. رویکرد سیاسی گروه‌های مختلف به بحث‌های داخلی در شرایط عادی کشور دیگر نمی‌تواند جوابگوی این موقعیت جدید باشد. به عبارتی در پیش گرفتن همان رویکرد در این موقعیت نتیجه‌ای جز گسترش زمینه‌های فشار به کشور در شرایط جنگ اقتصادی نخواهد داشت.

مقام معظم رهبری در دیدار اخیر خود با هیات دولت، از همه طرف‌های داخلی خواسته‌اند تا تصویر درستی از دولت و فعالیت‌های آن انتقال دهند. این چنین تصویرسازی و پرهیز از تخریب‌های معمول در حوزه سیاست داخلی اگر جدی گرفته نشود، کشور را در مقابل هجمه‌های خارجی به مثابه پیکری می‌کند که توان داخلی خود را برای مقابله با بیماری از دست داده و علاوه بر هجوم عوامل بیماری‌زای خارجی، درگیر نوعی خودویرانگری در میان بافت‌ها و اعضای خود است.

در شرایط کنونی انتظار تصویرسازی واقعی و منصفانه از دولت که خواسته بحق رهبری هم بوده است، به معنای نفی نقد و عدم بازگویی مشکلات و اشتباهات نیست. اما اگر این نقدها بیش از اندازه شدت پیدا کرده و حالتی هجومی به خود بگیرند، دیگر نه یک عامل کنترل کننده و مقاومت دهنده بلکه خود عاملی تهاجمی و مخرب پیدا کرده و همراستا با عوامل خارجی در جهت تخریب و تضعیف یک پیکره جاندار عمل می‌کنند.

اتفاقی که متاسفانه در کشور ما به کرات رخ داده و قدم به قدم هم جدی‌تر شده این است که تخریب، تهمت، هتک حرمت، ترور شخصیت و بسیاری رویکردهای غیرمدنی و غیرمنصفانه‌ای از این دست تحت عنوان نقد توجیه و تعریف شده‌اند.

مضافاً اینکه عدم تعادل در بهره‌مندی از تریبون‌های عمومی کشور برای جریان‌های مختلف سیاسی، انحصار برخی تریبون‌ها در اختیار یک تفکر خاص و همین طور یکطرفه بودن بسیاری از این تریبون‌ها که موجب عدم انعکاس صحیح نظر افکار عمومی شده نیز نه تنها امکان تخریب را برای جمع‌های خاصی افزایش داده بلکه آنها را در برابر واکنش‌ها و عکس‌العمل‌های بحق طرف مقابل هم بیمه کرده؛ تا آنجا که امکان کنترل و محدودسازی این واکنش‌ها هم عمدتاً در اختیار همان کسانی است که تخریب‌ها را تقویت می‌کنند.

چنین مناسباتی در شرایط عادی هم منصفانه، عادلانه و قابل پذیرش نیست اما در شرایط فوق‌العاده فعلی به شکل اولی بر سرنوشت همه کشور و تقویت خط تخریب و فشار دشمن اثر خواهد گذاشت. امریکا و برخی قدرت‌های مرتجع منطقه در طرح‌ریزی‌های خود علیه ایران، هیچ استثنایی برای تفکر، جریان، قوم، جغرافیا و طبقه خاصی قائل نیستند.

هم سرنوشتی همه ما در مقابل خطری که دشمنان می‌خواهند برای ایران ایجاد کنند یک حقیقت محض است؛ ما یا با هم می‌توانیم از این شرایط عبور کنیم یا اگر قرار به قربانی شدن باشد، همه با هم قربانی شرایط خواهیم بود. این خیال بسیار باطلی است که برخی بپندارند می‌توانند از این شرایط عبور کنند، در حالی که از آن به عنوان اهرمی برای حذف رقیب استفاده کرده‌اند.

سوی دیگر واقعیت موجود کشور نیز البته دولت و دستگاه اجرایی قرار دارند که باید اهتمام به مراتب بیشتری برای جلب همکاری، همفکری و هم‌اندیشی با گروه‌ها و جریان‌های سیاسی کشور داشته باشند. در واقع خود دولت با جلب این مشارکت‌ها باید بتواند حس هم‌سرنوشتی را در بین همه تفکرات و گرایش‌های سیاسی ایجاد کرده و توان کشور را در مسیر عبور از این شرایط، همراستا کند. اضافه بر این دولت نیاز به تحرک به مراتب بیشتری دارد تا با انعکاس آن حس امید و تصویر عبور از شرایط فعلی به جامعه نیز منتقل شود.