"خباثت" و "پلیدی" امثال آمدنیوز روشن است. طی سالهای گذشته این میزان "ناپاکی" و "پلشتی" در کمتر رسانه ای یک جا جمع شده است. اما بعد از انتشار خبر جعلی، درباره صبیه آیت الله لاریجانی، برایم سوالی ایجاد شد که چرا کاسبی امثال این "دجال های رسانه ای" باید رونق بگیرد؟ پاسخ اینست که شکل گیری این رسانه ها را نباید از سهم تقاضای مخاطب منفک دید.
اما چرا و چگونه ذائقه مخاطب ما تغییر کرده است که "اصولی ترین" و "بدیهی ترین" اصل رسانه ای یعنی "مستند بودن" خبر را نادیده گرفته است؟
واقعیت تلخی‌است؛
اما گریزی از بیانش نیست. امثال ما رسانه ها در تغییر این "ذائقه رسانه ای" مقصریم.
چه کسانی پای "خبر بی منبع" را در رسانه ها باز کردند؟ چه کسانی "اخبار محفلی" را رونق دادند؟ آنروز که در انتشار "اخبار بولتنی" و "خبر محرمانه" و "خبر پشت پرده" و غیره از هم سبقت می گرفتیم باید برای تغییر ذائقه مخاطبان فکر می کردیم. فرقی هم نمی کند این انحراف رسانه ای در "سلام" موسوی خوئینی ها باشد یا رسانه های اصولگرا.
قدیم ترها انتشار خبر و افشاگری بدون سند شوخی بود و بی معنا. رسانه ای که خبر و گزارش بدون منبع منتشر می کرد، تحقیر می شد و مخاطبش را از دست می داد. بدعت خبرپنهان و خبربولتنی را کسانی ایجاد کردند که پشتوانه اعتماد مخاطب را قدرت سیاسی شان می دانستند نه تلاش و دسترنج خبرنگار.
رسانه ای موفق بود که نشان دهد دسترسی مدیرش به بولتن های خبری بیشتر است. مسابقه انتشار "اخبار سررسیدی"، مخاطب را به پذیرفتن خبر بی منبع عادت داد و امروز این خباثت های رسانه ای بر گرده همین تغییر ذائقه مخاطب نشسته است.
