انتشار تصاویری عجیب از برخی نمایندگان مجلس در حاشیه مراسم تحلیف ریاست جمهوری و اشتیاق زاید الوصف چندی از آنان برای شکار یک عکس سلفی با خانم موگرینی با واکنش های بسیاری از سوی مردم و اصحاب رسانه مواجه شد. نمایندگانی که قرار بود «امید» ملت باشند، هریک با موبایلی در دست مقابل مسول اتحادیه اروپا به صف شده بودند تا حضور خود در کنار خانم موگرینی در مجلس را به ثبت برسانند! . از همین رو ذکر دو نکته در خصوص مواجهه نمایندگان مردم با سلبریتی های عالم سیاست ضروری به نظر می رسد:
یکم-گرفتن عکس های یادگاری در ملاقات های دیپلماتیک همواره امری مرسوم و مسبوق به سابقه بوده که عموما جنبه خبری دارد و از سوی عکاسان و خبرنگاران انجام می‌گیرد اما اینکه شخصیت های پارلمانی کشورمان با تلفن های همراه خود برای گرفتن عکس های سلفی با مسول اتحادیه اروپا به صف شوند آنهم به آن شکل! حاصلش چیزی جز تنزل شان نمایندگان ملت نمی تواند باشد.
اینکه خانم موگرینی چهره ای بین المللی دارند و نقش پر رنگی در جریان مذاکرات هسته ای داشتند نمی تواند توجیه مناسبی برای چنین اقدامی باشد آنهم در شرایطی که کوچکترین رفتار خارج از عرف مسولان در مصاحفه و حتی نحوه‌ی نشستن آنها در دیدارهای دیپلماتیک توهین به مردم آن کشور تلقی می شود، از همین رو رفتارهای دیپلماتیک به دقت از سوی رسانه ها رصد می شوند و از چشم افکار عمومی پنهان نمی ماند.
این رفتار در حالی رخ داد که رهبر معظم انقلاب در مراسم تنفیذ بر تعامل با دنیا با حفظ اقتدار تاکید داشتند. با این همه نمایندگان مجلس شورای اسلامی به عنوان یکی از ارکان مردم سالاری دینی و قوه ی قانونگذار و ناظر بر دولت، وظایفی بس خطیرتر و مهمتری ازعکس یادگاری گرفتن با خانمی دارد که در برابر تحریم های بی اساس آمریکا و ناقضین برجام مواضع انفعالی داشته. بی تردید چنین رویکردی نه تنها سنخیتی با اقتدار ملی کشور ندارد بلکه حکایت از« خود کم انگاری» مسولانی دارد که زیر پرچم مبارزه با امپریالیسم روزگاری سینه سپر کردند و با شعار «امید» وارد بهارستان شدند.
دوم-پیش از این، نظیر چنین رفتارهایی از مردم عادی در موقعیت های مشابه و بعضا پر خطر مشابه حوادث تروریستی مجلس یا پلاسکو بارها مورد انتقاد بسیاری از مسولان، اصحاب رسانه و حتی خود مردم نیز قرار گرفته بود. هرچند اشتیاق مردم عادی برای عکس یادگاری با مسولان یا سلبریتی ها خود موضوعی قابل تامل است که باید در زمان مقتضی به آن پرداخته شود. اما اینکه نمایندگان ملت در نهادِ خود تمایل به چنین رفتارهایی داشته باشند حکایت از عمق نفوذ فرهنگ پوپولیستی دارد که در سالهای اخیر بیش از هر زمان در میان مردم ریشه دوانده است.
در چنین فرهنگی، سلبریتی ها یا همان شخصیت هایی که نه به حکم ارزشهای اخلاقی یا افتخارات علمی بلکه به واسطه دیده شدن چهره شان در میان مردم شناخته می شوند و شهرت کاذب قدرت نفوذ در لایه های مختلف اجتماعی را هم برای آنها به همراه می آورد، آن هم در شرایطی که گرد فراموشی بر چهره ی بسیاری از شخصیت های فرهیخته و تاثیر گذار حال و گذشته تاریخ کشورمان نشسته است. از سویی برخی مسولان هم با علم بر قدرت نفوذ سلبریتی ها در جذب عوام، آگاهانه یا نا آگاهانه با رفتارهای تبلیغاتی خود بر توهم همه چیز دانی این قشر دامن زده اند که امروز سلایق سیاسی ناپخته خود را به مثابه حجتی برای مردم در بوق کنند.
