کمبود پزشک، کمبود پرستار، کمبود وکیل، کمبود معلم، کمبود مسکن، کمبود خودرو، ناترازی صندوق های بازنشستگی و...
کسی بگوید چه کسانی کارشان را درست انجام نداده اند که شاهد چنین وضعی هستیم؟! همینطور بگوید در کجا باید باید به این اهمال کاری ها رسیدگی شود؟! آیا دستگاه های اجرایی کشور که مدیران معظم اش بعضا حقوق های نجومی هم در تمام این سال ها دریافت می کرده و می کنند وظیفه ای جز پایش مدام وضعیت کشور در این زمینه ها داشته اند؟! چطور از کنار سال ها کمبود معلم عبور کرده اند؟ چطور سال ها به کمبود پزشک و توزیع متناسب آن در کشور اینچنین بی اعتنایی شده؟! چطور سالهای سال مشکلات پرستاران و کمبود پرستار نسبت به تخت بیمارستانی نادیده گرفته شده؟ چگونه می شود صندوق های بازنشستگی در این سال ها به جایی برسند که کسی بگوید باید خاک کشور را بفروشیم تا مانع از ورشکستگی شان بشویم؟! چرا تازه به فکر مسکن افتاده اند؟! این سستی ها نتیجه چیست؟
چرا باید این مشکلات مزمن چنان ریشه بدواند که برخی را به این صرافت بیندازد که در حوزه های اقتصادی به صراحت از اراده های پنهان محافل ناسالمی بگویند که در بخش های مختلف اقتصادی مانع از سر و سامان دادن به امورند و برای هر حوزه ای «مافیا» یی معرفی شود و از بام تا شام در چشم و گوش مردم بی نوا و سر خط خبر روزنامه ها شود: مافیای مسکن، مافیای خودرو، مافیای پزشکان، مافیای وکلا، مافیای دلار، مافیای کنکور، مافیای....
آیا واقعا کشور را باندهای مافیایی اداره می کنند؟!
حقیقت این است که مشکلات کهنه و دردهای مزمن یا به دلیل ناکارامدی مدیران اجرایی کشور حاصل شده یا ناشی از اراده های ضعیف و بی همتی مدیران اجرایی کشور است که از فرط استمرار و بی عملی در ایجاد تغییر در آن کم کم هر حوزه ای را دچار دردهای مزمن کرده است! هر چند نمی توان منکر اراده های پنهان و ناسالمی شد که در امورات اجرایی کشور اثرگذارند اما باید گفت نفوذ این اراده ها بیش از آنکه از قدرت و تشکیلات آنچنانی باشد بیشتر در زمینه پیشگفته یعنی ناکارامدی ها و سستی های اجرایی و قوانین نادرست ریشه دارد و طبیعتا هر جا که اراده عمومی و نظارت موثر و قوانین و رویه های درست مدیریتی نباشد اوضاع به سود و منفعت یک سویه عده ای تغییر می کند و این اراده ها هر چند هم ضعیف و غیر سازمان یافته، بکار می افتد تا جایی که مماشات با آن این شایبه را پذیرفتنی می کند که از مافیایی همه کاره در کشور سخن بگوییم. در چنین زمینه آماده ای که سودها و رانت های بزرگ را براحتی نصیب این و آن می کند اراده های کوچک و بزرگ خود به خود و بدون هماهنگی و تشکیلات و برنامه ریزی عمل می کند.
باید گاهی از زبان گویای کوچه و بازار کمک گرفت و خطاب به مدیران ناکارامد گفت: آقایان لطفا اینقدر بی خیالی طی نکنید!
