دیوان دادگستری بین‌المللی اعلام کرد کشورهای آسیب‌دیده از تغییرات اقلیمی می‌توانند خواهان دریافت غرامت از تولید کنندگان گازهای گلخانه ای شوند....در همین حال، آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، در گفت‌وگویی اختصاصی با خبرگزاری آسوشیتدپرس هشدار داد: «آن‌هایی که همچنان به سوخت‌های فسیلی چنگ می‌زنند، ممکن است در این مسیر ورشکسته شوند... ایران رتبه ششم تا نهم تولید گاز گلخانه ای را دارد بزودی علاوه بر اینچنین تبعاتی بدلیل اقتصاد مبتنی بر نفت ...قطعا بر صادرات نفت ما هم مالیات اقلیمی خواهند بست....

گذر از سوخت‌های فسیلی به سمت منابع انرژی تجدیدپذیر یک ضرورت جهانی است که برای مقابله با تغییرات اقلیمی، آلودگی محیط زیست و کاهش وابستگی به منابع محدود انرژی انجام می‌شود. این گذار نیازمند برنامه‌ریزی دقیق، سرمایه‌گذاری در فناوری‌های پاک است و ما با تفکر قدیم همچنان بدنبال میلیاردها دلار سرمایه گذاری برای سوخت فسیلی هستیم. دلایل ضرورت گذر از سوخت‌های فسیلی: تغییرات اقلیمی: انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از سوزاندن سوخت‌های فسیلی، عامل اصلی گرمایش زمین و تغییرات آب و هوایی است. آلودگی محیط زیست: سوخت‌های فسیلی منبع اصلی آلودگی هوا، آب و خاک هستند که سلامت انسان و اکوسیستم‌ها را تهدید می‌کند. محدودیت منابع: سوخت‌های فسیلی منابع تجدیدناپذیر هستند و با افزایش مصرف، ذخایر آن‌ها رو به کاهش است. وابستگی اقتصادی: بسیاری از کشورها وابستگی شدیدی به واردات سوخت‌های فسیلی دارند و این وابستگی می‌تواند تهدیدی برای امنیت انرژی و اقتصاد آنها باشد. راهکارهای گذر از سوخت‌های فسیلی: توسعه و استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر: منابعی مانند انرژی خورشیدی، بادی، آبی، زمین گرمایی و زیست توده می‌توانند جایگزین مناسبی برای سوخت‌های فسیلی باشند. بهبود بهره‌وری انرژی: استفاده بهینه از انرژی و کاهش مصرف آن می‌تواند تأثیر زیادی در کاهش وابستگی به سوخت‌های فسیلی داشته باشد. سرمایه‌گذاری در فناوری‌های پاک: توسعه و تجاری‌سازی فناوری‌های جدیدی که انتشار گازهای گلخانه‌ای را کاهش می‌دهند، ضروری است. سیاست‌های حمایتی: دولت‌ها می‌توانند با وضع قوانین و مشوق‌های مالی، توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر و کاهش مصرف سوخت‌های فسیلی را تسهیل کنند. مزایای گذر از سوخت‌های فسیلی: کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای: این امر به کاهش سرعت گرمایش زمین و جلوگیری از اثرات مخرب تغییرات اقلیمی کمک می‌کند. بهبود کیفیت هوا و سلامت انسان: کاهش آلودگی ناشی از سوخت‌های فسیلی به بهبود کیفیت هوا و کاهش بیماری‌های مرتبط با آلودگی منجر می‌شود. افزایش امنیت انرژی: استفاده از منابع تجدیدپذیر و متنوع، وابستگی به واردات سوخت‌های فسیلی را کاهش می‌دهد. ایجاد فرصت‌های شغلی جدید: توسعه صنایع انرژی تجدیدپذیر و فناوری‌های پاک می‌تواند منجر به ایجاد شغل‌های جدید و توسعه اقتصادی شود. در مجموع، گذر از سوخت‌های فسیلی یک فرآیند پیچیده و چالش‌برانگیز است، اما با برنامه‌ریزی دقیق، سرمایه‌گذاری و همکاری‌های بین‌المللی می‌توان این گذار را با موفقیت انجام داد و به آینده‌ای پایدارتر و سالم‌تر دست یافت

آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، در گفت‌وگویی اختصاصی با خبرگزاری آسوشیتدپرس هشدار داد: «آن‌هایی که همچنان به سوخت‌های فسیلی چنگ می‌زنند، ممکن است در این مسیر ورشکسته شوند..... کاهش سرمایه‌گذاری روی سوخت‌های فسیلی در سال‌های اخیر به طور کلی و در سال ۲۰۲۵ به طور خاص، یک روند رو به رشد است. گزارش‌ها نشان می‌دهند که سرمایه‌گذاری در این حوزه به دلایل مختلفی از جمله نگرانی‌های زیست‌محیطی، پیشرفت تکنولوژی انرژی‌های تجدیدپذیر و تغییر سیاست‌های دولت‌ها رو به کاهش است. بر اساس یک گزارش، پیش‌بینی می‌شود که سرمایه‌گذاری در سوخت‌های فسیلی در سال ۲۰۲۵ حدود ۶ درصد کاهش یابد. این روند نشان‌دهنده تغییر رویکرد به سمت انرژی‌های پاک و تجدیدپذیر است. دلایل کاهش سرمایه‌گذاری: نگرانی‌های زیست‌محیطی: افزایش آگاهی از اثرات مخرب سوخت‌های فسیلی بر تغییرات اقلیمی، باعث شده است که دولت‌ها و سرمایه‌گذاران به سمت انرژی‌های پاک‌تر روی آورند. پیشرفت تکنولوژی: فناوری‌های انرژی‌های تجدیدپذیر مانند خورشیدی و بادی به سرعت در حال پیشرفت و مقرون به صرفه شدن هستند. این امر، سرمایه‌گذاری در این بخش‌ها را جذاب‌تر می‌کند. تغییر سیاست‌های دولتی: بسیاری از دولت‌ها در حال حاضر سیاست‌های حمایتی برای توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر وضع کرده‌اند و در مقابل، ممکن است مشوق‌های کمتری برای سوخت‌های فسیلی در نظر بگیرند. افت بازدهی سوخت‌های فسیلی: با توجه به افزایش هزینه استخراج و تولید سوخت‌های فسیلی، بازدهی این بخش نسبت به انرژی‌های تجدیدپذیر کاهش یافته است. اهمیت کاهش سرمایه‌گذاری: کاهش سرمایه‌گذاری در سوخت‌های فسیلی، پیامدهای مهمی برای آینده انرژی و محیط زیست دارد. این روند می‌تواند به موارد زیر منجر شود: کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و کمک به مقابله با تغییرات اقلیمی. افزایش امنیت انرژی با تنوع بخشیدن به منابع انرژی. ایجاد فرصت‌های شغلی جدید در بخش انرژی‌های تجدیدپذیر. کاهش وابستگی به منابع سوخت فسیلی که ممکن است محدود و غیرقابل تجدید باشند. در مجموع، روند کاهش سرمایه‌گذاری در سوخت‌های فسیلی و حرکت به سمت انرژی‌های تجدیدپذیر یک تحول مثبت در جهت توسعه پایدار است که نیاز به توجه و حمایت بیشتر دارد

برای مقابله با کم‌آبی در ایران، نیاز به یک رویکرد جامع است که شامل مدیریت مصرف، بازیافت پساب، استفاده از فناوری‌های نوین در کشاورزی و صنایع، و ارتقاء فرهنگ مصرف بهینه آب است. راهکارهای پیشنهادی: ۱. مدیریت مصرف آب: اصلاح الگوی مصرف: ترویج فرهنگ صرفه‌جویی در مصرف آب در منازل، ادارات، و صنایع. کاهش تلفات آب: تعمیر شبکه‌های فرسوده و جلوگیری از هدررفت آب در سیستم‌های توزیع. استانداردسازی تجهیزات: استفاده از شیرآلات و تجهیزات کاهنده مصرف آب در منازل و اماکن عمومی. ۲. بازیافت و تصفیه آب: بازیافت فاضلاب: استفاده از فناوری‌های تصفیه فاضلاب برای تولید آب قابل استفاده مجدد در کشاورزی و صنایع در ایران نرخ چرخش زیر 10درصد و در دنیا متوسط 75درصد است استفاده از آب‌های خاکستری: تصفیه آب‌های حاصل از حمام و شستشو و استفاده مجدد از آنها در مصارف غیر شرب. مدیریت آب‌های سطحی: جمع‌آوری و ذخیره‌سازی آب‌های سطحی در مخازن و سدها. ۳. توسعه فناوری و نوآوری: کشاورزی نوین: استفاده از روش‌های آبیاری قطره‌ای و بارانی، کشت محصولات کم‌آب‌بر، و استفاده از فناوری‌های نوین در کشاورزی. صنایع کم‌آب‌بر: تشویق صنایع به استفاده از فناوری‌های نوین برای کاهش مصرف آب و بازیافت پساب. ذخیره‌سازی آب: توسعه و بهبود سدها و مخازن ذخیره‌سازی آب. شیرین‌سازی آب دریا: سرمایه‌گذاری در پروژه‌های شیرین‌سازی آب دریا به منظور تأمین آب شرب و مصارف صنعتی. ۴. مدیریت منابع آب: حفاظت از منابع آب زیرزمینی: جلوگیری از برداشت بی‌رویه از منابع آب زیرزمینی و احیای آنها. مدیریت حوضه‌های آبخیز: اجرای طرح‌های آبخیزداری برای حفظ و تقویت منابع آب سطحی و زیرزمینی. مقابله با تغییرات اقلیمی: اجرای سیاست‌هایی برای مقابله با اثرات تغییرات اقلیمی بر منابع آب. ۵. آگاهی‌بخشی و مشارکت عمومی: آموزش و فرهنگ‌سازی: افزایش آگاهی عمومی درباره اهمیت صرفه‌جویی در مصرف آب و تأثیر آن بر محیط زیست. مشارکت مردم: تشویق مردم به مشارکت در طرح‌های مدیریت مصرف آب و حفاظت از منابع آبی. همکاری بین‌المللی: استفاده از تجربیات سایر کشورها در زمینه مدیریت آب و تبادل اطلاعات و فناوری. اجرای این راهکارها به صورت هماهنگ و با مشارکت فعال دولت، مردم، و بخش خصوصی می‌تواند به ایران در مقابله با چالش کم‌آبی کمک کند و آینده‌ای پایدارتر را برای این کشور رقم بزند.... و مدیران متخصص عامل و نه سخنران

برای مشکل کم‌آبی در تهران، می‌توان از راهکارهای کوتاه‌مدت و بلندمدت استفاده کرد. در کوتاه‌مدت، فرهنگ‌سازی و آموزش عمومی برای کاهش مصرف آب در بخش خانگی و کشاورزی، استفاده از سیستم‌های آبیاری قطره‌ای و بارانی، و مدیریت بهینه مصرف در ادارات و اصلاح فضای سبز (استفاده از چمن مصنوعی و عدم کاشت چمن که بسیار اب بر است )ضروری است. در بلندمدت، بازنگری در سیاست‌های کلان بخش کشاورزی و صنعت، انتقال صنایع آب‌بر به سواحل جنوبی، اجرای آمایش سرزمین و ارتقای بهره‌وری در بخش خانگی از طریق بهینه‌سازی تجهیزات سرمایشی می‌تواند موثر باشد. همچنین، بازیافت آب خاکستری و فاضلاب و استفاده مجدد از آن در مصارف غیر شرب، یکی از راهکارهای مهم است که باید مورد توجه قرار گیرد. راهکارهای تعدیل کم‌آبی در تهران: کوتاه‌مدت: فرهنگ‌سازی و آموزش عمومی: افزایش آگاهی مردم در مورد بحران کم‌آبی و اهمیت صرفه‌جویی از طریق رسانه‌ها و مدارس. کاهش مصرف خانگی: تشویق به استفاده از تجهیزات کاهنده مصرف آب (مانند سردوش‌های کم‌فشار و توالت‌های با فلاش تانک دو زمانه) و وضع جریمه برای مصرف بی‌رویه. مدیریت مصرف در فضای سبز: استفاده از گیاهان کم‌آب و روش‌های آبیاری نوین در پارک‌ها و فضای سبز شهری و استفاده از چمن مصنوعی و حتی درختان مصنوعی مدیریت مصرف در بخش کشاورزی: به کارگیری سیستم‌های آبیاری نوین (قطره‌ای و بارانی) و انتخاب ارقام گیاهی مقاوم به کم‌آبی. بازیافت آب خاکستری تصفیه و بازیافت فاضلاب: استفاده از تصفیه‌خانه‌های فاضلاب برای تولید آب با کیفیت قابل استفاده در مصارف صنعتی و کشاورزی. نظارت و کنترل: جلوگیری از هدررفت آب در شبکه‌های توزیع و برخورد با انشعابات غیرمجاز. برنامه‌ریزی برای قطعی‌های آب: اطلاع‌رسانی شفاف به مردم در مورد زمان‌بندی قطعی‌های احتمالی و دلایل آن. بلندمدت: بازنگری در سیاست‌های کلان: تغییر در سیاست‌های بخش کشاورزی و صنعت با هدف کاهش مصرف آب. انتقال صنایع آب‌بر: انتقال صنایع پرمصرف به مناطقی که دسترسی به آب بیشتری دارند. اجرای آمایش سرزمین: برنامه‌ریزی برای توزیع جمعیت و فعالیت‌های اقتصادی به گونه‌ای که فشار کمتری بر منابع آب وارد شود. بهینه‌سازی مصرف در بخش خانگی: توسعه و ترویج استفاده از تجهیزات کم‌مصرف در بخش خانگی و تجاری. احداث سدها و مخازن: ایجاد مخازن ذخیره‌سازی آب برای مدیریت بهتر منابع آب. بهره‌برداری از منابع آب تجدیدپذیر: توسعه منابع آب زیرزمینی و استفاده از آب‌های سطحی. توسعه فناوری‌های نوین: استفاده از فناوری‌های نوین در مدیریت منابع آب، مانند حسگرهای رطوبت خاک و سیستم‌های هوشمند آبیاری. افزایش مشارکت مردمی: آموزش عمومی و فرهنگ‌سازی برای کاهش مصرف آب و مشارکت مردم در مدیریت منابع آب.