هسته سختِ نظام قطعا در هر نظامی تعریفِ روشن دارد. اگر بخواهیم مدل خوانی تاریخی داشته باشیم، در نظام علوی، هسته سختِ نظام در شکوهِ چهره هایی چون مالک اشتر و قیس بن سعد متجلی می شود. کسانی که خود را با امیر مومنان(ع) تنظیم می کردند. در صلح و جنگ و حکمیت، اما و اگر نداشتند. در عالمِ سیاست هم چنان  با هوشیاری تمام در برابر معاویه می ایستادند که در معرکه نبرد.

هسته سختِ نظام جمهوری اسلامی نیز امروز رفتارِ خود را با الگوهایی چنین تنظیم می کند. برای نظام در عرصه های مختلف تعیین تکلیف نمی کند و زبان تهدید ندارد. تکلیف خود را در همراهی با نظام می داند. صلح باشد یا مذاکره یا جنگ، برایش فرقی نمی کند. نمونه کامل "هسته سختِ نظام"، نسلِ ما بود در جنگ. وقتی امام خمینی(رض) در 13 تیر 1367، فرمود ، تردید در جنگ خیانت به رسول الله است،  به غیرت برخاستیم و خشاب ها مان را برای یک عمر جنگیدن،  فشنگ گذاری کردیم.  وقتی دو هفته بعد، 27 تیر 1367، قطعنامه 598 را پذیرفت و گفت جنگ تمام،  با همان یقین گفتیم چشم و تفنگ را کنار گذاشتیم و قلم و دفتر را برداشتیم و به مدرسه و دانشگاه و حوزه برگشتیم. دیگران هم به سر کار خود.

سخت بود برای مان.  به پهنای صورت گریستیم.  روی خارها غلط زدیم اما نه در برابر تصمیم امام که در گلایه از خود.  می گفتیم آیا ما کم گذاشتیم که چنین شد؟ حرف گلایه از خود بود نه تردید در حکمت انقلاب و تدبیر امام. امروز که برخی ها خود را "هسته سختِ نظام" می خوانند اما نظم جامعه را به بازی می گیرند و بر نظامات رسمی نظام می شورند، یاد رزمندگان دفاع مقدس می افتم که عیارشان با مدعیان امروزی، تفاوتی از زمین تا آسمان داشت.

یادِ فیلم سینماییِ" دست شیطان" می افتم و زنده یاد هادی اسلامی که جوشکاری می کرد.  می گفت دو تکه آهن وقتی به هم دست دادند و جوش خوردند از هم جدا نمی شوند. با پتک بر آن می زد و می گفت: بکوبی هم جدا نمی شوند. او می خواست گلایه خود را از رئیس بیان کند- که نقشش را زنده یاد محمد علی کشاورز ایفا می کرد- به تصور اسلامی، رئیس او را تنها گذاشته بود. اما وقتی صحبت های رئیس را شنید، به خطا بودن تصورش پی برد و همراه شد تا دستِ شیطان را بشکنند.

فکر می کنم کسانی که- امروز- از جدایی هسته سختِ نظام می گویند و ابلاغ نشدن فلان قانون یا بحثِ مذاکرات را پیش می کشند، نه انقلاب را شناخته اند و نه هسته سخت را.یک روز جلوی مجلس تحصن می کنند دیگر روز جلوی وزارت خارجه. مثلا خود را هسته سخت می خوانند اما برای نظام و رهبری تعیین تکلیف می کنند و خط و نشان می کشند. تا جایی پای کار اند که کار بر مدار آنان و مطابق خواست یا حداقل سلیقه انان بچرخد.  جز این باشد، برمی آشوبند و با اجتهاد در برابر نص،  به معنا یابی و معنا خوانی از کلام رهبر و سیاست های کلان نظام می پردازند. معلوم است که نظام نمی تواند به اینان اعتماد کند و بر فوندانسیون اینان دیوار بچیند. نه تنها" هسته سختِ نظام" نیستند که هسته هایی هستند که چندان نباید در حسابِ شان آورد. هسته سختِ نظام، در روزهای سخت هم مثل روزهای دیگر خود را با نظام تعریف می کند نه این که بخواهد نظام را با خود بسنجد. همین!