ما با نمادهایمان نهادسازی می کنیم لذا رفتن نمادها نه تنها راه را به پایان نمی برد که امتداد آن را هم نشانه گذاری می کند.
برای ما، ابوذر یک نماد است. یک قهرمان مبارزه با باطل در همه انواع آن. نه تبعید ابوذر را خاموش می کند نه نفی و طرد و تازیانه. او برمدار ترسیم شده رسول خدا(ص) زبان به فریاد دارد.
او زارع کلماتی است که زمین را بارور و زمان را شکوفا می کند. او را در مدینه تاب نیاردند و به سرزمینی راندند که در جغرافیای لبنان امروزی است. او آنجا هم به کشت کلمات، همت کرد. نتیجه کوشندگی و مجاهدت او را امروز می بینیم در هیبت و هیئت حزب الله، در شکوه مقاومت.
به واقع، بذر اندیشه ای که ابوذر کاشته باشد باید هم چنین شکوهمند و شکوفا، ثمر بدهد. او مومنی تمام بود و شیعه ای عاشق. باید هم تبار عقیدتی او مردمانی چنین عاشق و مومن و غیورباشند.
در دانشنامه آزادِ" وی کی پدیا" به نقل از علامه شهید مطهری، در کتاب گرانقدرِ" خدمات متقابل اسلام و ایران " نوشته است؛" زمانی که ابوذر در منطقه شام آن زمان که شامل همه یا قسمتی از لبنان فعلی نیز می‌شده است{تبعید بود} ضمن مبارزه با ثروت اندوزی های معاویه، شیعه را در آنجا تبلیغ می‌کرده و شیعه شدن شیعیان لبنان به سبب فعالیت های ابوذر بوده است." به واقع شیعیان لبنان، فرزندان عقیدتی آن صحابی ارجمند اند. کسی که تا آخر پای حق آخر ایستاد و اندکی کجی و ناراستی را هم تاب نیاورد تا در غربتِ ربذه به خدایش پیوست.
آنان که ابوذر را خوانده اند می دانند او بی تعارف به تعریف حق می پرداخت. بی مجامله در جدال با باطل، زبان چون تیغ از نیام می کشید. او جز خدا نمی دید و نمی خواست پس خود را شمع راه می کرد تا سالکان راه، در روشنای سوختن او، از افتادن به بیراهه مصون بمانند. او معلم ایستادگی پای حق بود. استادِ از خود گذشتن. مربی و پرورش دهنده حق گویی و حق جویی. از خود گذشته بود تا آیندگان گذشتن از خویش را سرمشقی ماندگار داشته باشند. چنین است که لبنان را خاکی حاصلخیز برای مردانگی و ایثار است.
شیخ راغب حرب، سید عباس موسوی، عماد مغنیه، علی کرکی، فواد شکر و این آخری؛ پرچمدار بزرگ مقاومت، سید حسن نصرالله، رویش های قامت کشیده این خاکِ خداباورند. بزرگانی که به جان از جغرافیا و تاریخ و هویت انسانی، مسلمانانه و ابوذر وار دفاع کردند. قطعا این خط نورانی ادامه خواهد یافت.
دشمن خواهد فهمید که با شهادت نصر الله، جز شکست بهره ای نخواهد یافت." فتح قریب" ان شاالله ثمره خون ابوذرزاده معرفتی لبنان خواهد بود که روزیِ مجاهدان سرفراز حزب الله می شود.
چیزی که دشمن نمی داند و لذا نمی تواند برای آن محاسبه کند این است که ما با شهادت از بین نمی رویم بلکه به میانه میدان برمی گردیم. اثر گذارتر از پیش، روئین شده و نامیرا.
مرگ قطعا سرانجام باند جنایتکاری است که زندگی مردم را تاب نمی آورد. زمین شان را غصب می کند و چون قصاب، تیغ بر گلوی شان می کشد. نسل ابوذر اما این نوادگان یهودا را در هم خواهند شکست. دیر و زود شاید بشود اما سوخت و سوزی در کار نیست که سوختنِ ما به ساختن اقتدار و تولید قدرتی تبدیل می شود که خصم را زمین گیر خواهد کرد.
ما بی شکست ترین قوم تاریخیم چون به "احدی الحسنیین" ایمان داریم. شهادت کام ما را پر از شهد می کند و پیروزی هم به فتح سنگر های کلیدی جهان می انجامد. این را هم خدا وعده داده است؛
والعاقبه للمتقین!
