به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، پژوهشگران «دانشگاه استانی آکیتا»(Akita Prefectural University) در ژاپن، یک شیلنگ آتش‌نشانی پرنده ساخته‌اند که با استفاده از فشار آب خود به ‌عنوان یک سیستم پیشرانه دو قسمتی معلق می‌شود و خود را برای مقابله با آتش‌سوزی هدایت می‌کند، آب را روی آتش می‌پاشد و اپراتورها را ایمن نگه می‌دارد.

این سیستم اژدهای پرنده دارای دو واحد پیشرانه چهار نازلی است که یکی در انتهای شیلنگ و دیگری سه متر عقب است. هر یک از این عناصر را می‌توان شبیه به یک کوادکوپتر در نظر گرفت. سوپاپ‌ها و اتصال‌دهنده‌هایی که روی هر نازل نصب شده‌اند و جریان و جهت رانش را کنترل می‌کنند، به آن امکان می‌دهند تا آن طور که یک پهپاد معمولی ممکن است بالا برود، تعادل را نگه دارد و خود را در هوا هدایت کند.

شیلنگ نمونه اولیه فقط چهار متر طول دارد و به سمت یک ایستگاه کنترل کوچک حرکت می‌کند که در آنجا یک اپراتور به هدایت کردن وسیله می‌پردازد. اپراتور با استفاده از دوربینی که روی سر اژدها قرار دارد، به دید معمولی و حرارتی مجهز می‌شود تا ببیند باید کجا برود و مطمئن شود که آب را در قسمت‌های مورد نیاز می‌پاشد.

اژدهای پرنده ممکن است هنگام انجام دادن کار خود کمی بی‌نظم باشد و همه آبی که می‌پاشد، دقیقا به محل مورد نیاز نرود اما از سوی دیگر، این یک راه هوشمندانه و سرگرم‌کننده برای فرونشاندن آتشی است که به در هوا زبانه می‌کشد و آتش‌نشان‌ها نمی‌توانند به آن نزدیک شوند.

با وجود این، شیلنگ چهار متری مطمئنا برای بیشتر موقعیت‌ها کافی نیست و این یکی از مشکلاتی است که اژدها در حرکت رو به جلو با آن روبه‌رو خواهد شد زیرا افزایش طول شیلنگ به یک ربات نیاز دارد که شیلنگ سنگین‌تر را بلند کند و بکشد. بنابراین، به فشار بیشتری نیاز خواهد داشت و افزایش آن بدون ایجاد تغییرات اساسی در خودروهای آتش‌نشانی که به آنها متصل می‌شود ممکن است کار ساده‌ای نباشد. همچنین، این گروه پژوهشی دریافت که وقتی قطعات پلاستیکی نمونه اولیه بر فراز آتش‌ پرواز می‌کنند، ذوب می‌شوند.

با وجود گروه‌های متعددی که روی این پروژه کار می‌کنند، ممکن است بتوان جدول زمانی نسبتا ناامیدکننده گروه دانشگاه آکیتا را تمدید کرد. دکتر «یویچی آمبه»(Yuichi Ambe) از پژوهشگران این پروژه گفت: ما تخمین می‌زنیم که برای استقرار ربات ما در شرایط اطفای حریق واقعی، به حدود ۱۰ سال دیگر زمان نیاز است.

این پژوهش در مجله «Frontiers in Robotics and AI» به چاپ رسید.