به گزارش الف؛ پایگاه خبری "میدل ایست آی" در گزارشی، ضمن اشاره به فرارسیدن روز 15 مِی که سالروز تاسیس رژیم جعلی و اشغالگر صهیونیستی است(روز نکبت)، به رویه های گسترده اشغالگرانه و ضدحقوق بشری صهیونیست ها علیه ملت فلسطین در طول بیش از هفت دهه اشغال اراضی فلسطینی اشاره کرده و در عین حال، همدستی قدرت های غربی، به ویژه بریتانیا را با رژیم اسرائیل، محرک اصلی جاه طلبی‌های نامشروع و غیرقانونی صهیونیست ها ارزیابی کرده است. 

میدل ایست آی در گزارش خود تاکید دارد که دولتی نظیر بریتانیا در ظاهر، برخی اقدامات صهیونیست ها علیه ملت فلسطین، نظیر شهرک سازی های آن ها در اراضی اشغالی را محکوم می کند، اما در عمل، قراردادهای تجاری قابل توجهی را با اشغالگران قدس منعقد می سازد، رویکردی که در نوع خود حاکی از سیاست یک بام و دو هوای بریتانیا در مسائل بین المللی است و عملا این پیام را به رژیم اسرائیل مخابره می کند که غرب به فرزند نامشروع خود در خاورمیانه(اسرائیل) هیچ کاری ندارد و چشمان خود را نیز بر تمامی جنایات آن علیه ملت  فلسطین و دیگر ملت های منطقه، به طور کامل می بندد. رویکردی که البته هیچ تناسبی با رویه های به ظاهر دلسوزانه و طلبکارانه این دسته از کشورها، در مساله ای نظیر جنگ اوکراین(و حمایت گسترده آن ها از اوکراینی ها در  برابر روسیه) ندارد. 

پایگاه خبری میدل ایست آی در این رابطه می نویسد:

«روز یکشنبه 15 ماه مِی(25 اردیبهشت ماه)، از سوی مردم فلسطین به عنوان "روز نکبت"، یا فاجعه شناخته می شود. روزی که بیش از دو سوم از جمعیت کشور فلسطین در سال های 1948-1947 به اجبار از خانه و کاشانه خود آواره شدند تا راه برای تولد یک رژیم نامشروع به نام اسرائیل هموار شود. در این راستا، روند پاکسازی قومیتی فلسطینی ها تا به امروز که 74 سال از اشغالگری اسرائیلی ها در اراضی فلسطینی می گذرد، هنوز به نحو موثری مورد خطاب قرار نگرفته است.

 البته که این روندِ پاک سازی قومیتی نه تنها هدفِ رسیدگی قرار نگرفته، بلکه حتی هنوز هم ادامه دارد. در این رابطه می توان به دو مثال نیز اشاره کرد: در ابتدای ماه میِ سال جاری، دادگاه عالی رژیم اسرائیل به ارتش این رژیم چراغ سبز نشان داد تا با استفاده از ابزار زور و قوه قهریه، بیش از هزار فلسطینی را از خانه و کاشانه شان در منطقه ای نزدیکِ به شهر "الخلیل" واقع در کرانه باختری، آواره کند. 

مساله ای که از اساس غیرقانونی است و حقوق بین الملل نیز کاملا آن را نامشروع می داند. البته که این همان کاری است که گروه های صهیونیستی در سال 1948 قبل از اینکه  روستاهای فلسینی را به نحو گسترده ای ویران کنند، با مردم این کشور به صورت دسته جمعی انجام داده بودند. 

آوارگان فلسطینیِ ناشی از این اقدام صهیونیست ها نیز هیچگاه این اجازه را پیدا نکردند که به خانه و آشیانه خود بازگردند. البته که این مساله از حیث حقوق بین الملل نیز رد شده است و اساسا باید مهاجران اجازه بازگشت به سرزمین خود را داشته باشند. چه کسی می داند که اسرائیل با روح و روانِ صاحبان آن هزار خانه ای که هر لحظه از سوی صهیونیست ها تهدید به ویرانی خانه هایشان وجود دارد، چه خواهد کرد. 

اخیرا نیز شاهدِ به شهادت رسیدن "شیرین ابوعاقله" خبرنگار فلسطینی شبکه الجزیره به دست نظامیان صهیونیست بودیم. در این راستا، مقام های اسرائیلی تلاش های زیادی کردند تا جای ممکن اذهان را از این جنایت منحرف کنند و در مورد آن اطلاعات غلطِ فراوانی را نیز رواج دهند. شکی نیست که وی(شیرین ابوعاقله)، بر خلاف ادعاهای صهیونیست ها(که ادعا کرده اند رزمندگان فلسطینی وی را هدف قرار داده اند)، با گلوله نظامیان اسرائیل به شهادت رسیده است. البته که اسرائیلی ها وحشی گیری و تفکر آپارتاید‌گونه خود را نیز در جریان مراسم تدفین "شیرین ابوعاقله" ، در قدس شرقی نشان دادند. 

باید توجه داشت که حداقل 46 روزنامه نگار از سال 2000 توسط اسرائیلی ها کشته شده اند. البته که تاکنون هیچکدام از مقام های اسرائیلی و عاملان این جنایات نیز به دست عدالت سپرده نشده اند زیرا اسراییل در تمامی موارد، خودش در مورد جنایات خودش باید تحقیق و رسیدگی می کرده و در این فضا، نتیجه نیز از قبل مشخص است. 

مصونیتِ اسرائیل در جنایتگری 

هر اتفاقی که در مورد قضیه شهادت شیرین ابوعاقله بیفتد، مساله اصلی این است که اسرائیلی ها برای خود در امر ارتکاب به جنایت، مصونیت قائلند و هیچ توجهی نیز به اصول و هنجارهای بین المللی ندارند. برای مثال در ماه آپریل، در حالیکه دولت انگلستان به شدت از آنچه در سازمان ملل مبتنی بر محکوم کردنِ حملات شهادت‌طلبانه در قلب اراضی اشغالی عنوان می شد، ابراز خوشحالی می کرد، صرفا در مورد جان و مال فلسطینی ها که هدف تجاوزات روزانه صیهونیست ها است،  ابراز نگرانی می کند. 

در واقع از سال 1948 میلادی، اسرائیل به ندرت در مورد اقدامات غیرقانونی خود و نقض حقوق بشردوستانه، حقوق بین الملل، و حقوق و شرف فلسطینی ها، پاسخگو بوده است. کاملا روشن است که این روندِ در پیش گرفته شده از سوی اسرائیل تا زمانی که فشارهای بین المللی بر آن تشدید نشود، همچنان ادامه خواهد یافت و حقوق فلسطینی ها نیز بیش از پیش توسط اسرائیلی ها پایمال می شود. 

این در حالی است که دولت هایی نظیر دولت بریتانیا، متاسفانه به طور واضحی بر خلاف این مساله حرکت می‌کنند. آن ها به جای اینکه اسرائیل را نیز در سطحی مساوی با دیگر کشورها از حیث ضرورت پاسخگویی آن به دلیل اقدامات نادرستش قرار دهند(عینا از همان اصولی که به دلیل آن ها از مردم اوکراین در چهارچوب جنگ این کشور با روسیه حمایت می کنند) و از فلسطینی ها نیز پشتیبانی کنند، عملا در حال پاداش دادن به جنایات اسرائیل هستند. مساله ای که نمود عینی و جدید خود را در قالب یک توافق تجاری جدید میان اسرائیل و بریتانیا نشان داده است. 

دراین راستا، بریتانیا از یک سو مدام می گوید که اقدام اسرائیل در اشغال کرانه باختری، قدس شرقی و تحت فشار قرار دادن نوار غزه، یک اشغالگری نظامی غیرقانونی است. رویکردی که در نوع خود برخی مسوولیت های حقوقی و قانونی را نیز برای اسرائیلی ها به همراه دارد. برای مثال بر اساس حقوق بین الملل، شهرک سازی‌هایی که اسرائیل آن ها را انجام داده و و اقدام به خانه سازی در عمق اراضی فلسطینی می کند، نه فقط نقض کلیه اصول و قوانین بین المللی، بلکه "جنایات جنگی" نیز تلقی می گردد(بر اساس حقوق بین الملل و تعریف سازمان ملل متحد). 

از سوی دیگر، بریتانیا به جای تحریم کردن اسرائیل به دلیل اقدامات و رویه هایش، عملا در حال تقویت مناسبات و روابط تجاری خود با یک چنین رژیمی است. 

بی توجهی اسرائیل به قوانین بین المللی

با توجه به آنچه در نوع واکنش کشورهایی نظیر بریتانیا به اشغالگری هایی رژیم اسرائیل در خاک فلسطین گفتیم، این سوال پیش می آید که اساسا اسرائیل و دیگران(دیگرانِ شبیه به اسرائیل) چه درسی از این مساله و رویکرد می گیرند؟ چه خواهد شد اگر یک کشور دیگر نظیر رژیم اسرائیل بتواند به راحتی یک روزنامه نگار را در روز روشن به قتل برساند، اراضی دیگران را اشغال کند، و سیستمی آپارتاید گونه را علیه مردمی که سرزمین آن‌ها را مورد تجاوز و اشغال قرار داده، پیاده سازی کند؟ 

پاسخ روشن است: این مساله چندان مهم نیست زیرا حقوق و اصول بین المللی برای اقویا از هیچ اهمیتی برخوردار نیستند. رویکردی که اتخاذ آن حداقل از سوی کشوری نظیر بریتانیا که خود را سردمدار و پیشرو نظام بین المللِ به اصطلاح قانون محور در عصر پساجنگ جهانی دوم می داند، بسیار عجیب است. این در حالی است که نقض سریع و مکرر حقوق بین الملل، قطعنامه های بین المللی و استانداردهای حقوق بشر جهانی، اساسا پایه‌های همان نظم جهانی را که بریتانیایی ها خود را در آن پیشرو می دانند، به شدت تضعیف می کند.

 هیچ عجیب نیست اگر مردم با دیدن این قبیل رویه های  دولتی نظیر بریتانیا، اساسا ایمان و اعتقاد خود به حقوق بین الملل را از دست بدهند. 

بریتانیا کشوری است که با "اعلامیه بالفور"، منازعه ملت فلسطین را آغاز کرد و عملا سرزمین فلسطینی ها را به رژیم اسرائیل بخشید. آن ها در چهارچوب این اقدام امپریالیستی خود، هیچ اعتنایی به آمال و آرزوها و حقوق  ملت فلسطین نکردند. 

با این همه خبر خوش این است که اکنون همین دولت بریتانیا، با اعتراضات گسترده ای در خیابان های شهرهای مهم خود علیه رژیم اسرائیل و رویه های وحشی گرانه آن رو به رو است و عملا هزینه دفاع از اسرائیل برای آن بالا رفته و یک رژیم آپارتایدی نظیر رژیم اسرائیل نیز دیگر در بریتانیا از محبوبیتی برخوردار نیست. 

بیایید به یاد داشته باشیم که خشم و نفرت عمومی علیه رژیم آپارتایدی آفریقای جنوبی موجب شد تا بریتانیا  و دیگر کشورهای غربی مجبور شوند که اقدامات گسترده ای را علیه این رژیم در دهه 1980 میلادی انجام دهند. خوب خواهد بود اگر برخی از سیاستمداران در بریتانیا، آمریکا، و به طور کلی غرب، درس های تاریخی خود را مرور کنند و قبل از اینکه تحت فشارهای گسترده قرار گیرند، خود علیه رژیم اسرائیل و رویه های غیرقانونی آن دست به کنشگری بزنند.»