به گزارش مهر، استقلال و پرسپولیس دیدارهایی داشته‌اند که بدون حضور تماشاگران برگزار شده اما این دومین تجربه خاص آنها شرایط متفاوتی دارد. «کرونا» دومین جدال جذاب دو تیم در یک سال اخیر را هم بدون تماشاگر کرده است.

دیداری که پر از هیجان‌های قبل و بعد از بازی است این بار هم از هیاهوی تماشاگران به دور است و ورزشگاه آزادی در سکوت یک هیجان فوتبالی واقعی را شاهد خواهد بود. میلیون‌ها چشم از پای تلویزیون دوئل جذاب سرخابی‌های تهران را تماشا خواهند کرد.

دیگر از شب زنده داری و شب خوابیدن‌های کنار ورزشگاه و چادر زدن در سرمای سوزناک زمستان مجموعه آزادی خبری نیست. دیگر از باز شدن درهای ورزشگاه به روی تماشاگران خبری نیست. دیگر نمی‌توان لحظه به لحظه آمار حضور تعداد تماشاگران را اعلام کرد و از حال و هوای آنها گفت.

از چند روز قبل هم خبری از درگیری برای تقسیم سکوها بین هواداران قرمز و آبی خبری نیست. دیگر خبری از کری خوانی ساعت‌ها قبل از شروع بازی بین تماشاگران که خیلی هاشان هم به دعوا و درگیری و توهین و… ختم می‌شد هم خبری نیست.

زمانی که بازیکنان دو تیم از پله‌های اتوبوس پایین می آیند تا راهی رختکن شوند هر چه به سکوها گوش می‌دهند صدایی از تشویق و هیاهوی تماشاگران نمی‌شنوند. زمانی که برای گرم کردن وارد زمین می‌شوند هر چه هست سکوت است و سکوهای خالی که دیدن آن همه سکوی سیمانی خالی سر بازیکنان را گیج خواهد برد.

در دیدارهای قبلی وقتی دروازه بان های دو تیم به عنوان اولین نفرها برای گرم کردن وارد زمین می‌شدند صدای تشویق‌ها و شیپورها و بوق‌ها و سوت‌های ممتد گوش هر شنونده‌ای را اذیت می‌کرد اما این بار مظاهری و لک در سکوت وارد زمین می‌شوند. بازیکنان هم همینطور. در طول گرم کردن هم نه صدایی از تشویق هاست و نه کری‌هایی که به آنها انگیزه و روحیه بدهد.

این بازی برای بازیکنان در همان ۹۰ دقیقه جنگ و دوئل‌های سنگین خلاصه می‌شود. البته برای بازنده یک امتیاز مثبت است که تماشاگری در ورزشگاه نیست و بعد از سوت پایان بازی خبری از «حیا کن و رها کن» و «بازیکن بی غیرت نمی‌خوایم» نیست. هر چه هست در همان ۹۰ دقیقه تمام می‌شود و بعد سکوت است که ورزشگاه را فرا می‌گیرد.

حتی برای تیم برنده هم جذابیتی نیست. نه تماشاگری است که به سمتش بروند و شادی کنند و نه نارنجکی است که به افتخار بردشان در حساس‌ترین دیدار نیم فصل منفجر شود و دودش فضای ورزشگاه را پر کند. بازیکنان مجبورند سرشان را پایین بیندازند و بروند در رختکن شادی کنند و عکس سلفی بگیرد.

چند دقیقه بعد پروژکتورهای ورزشگاه یکی پس از دیگری به خواب می‌روند و سرما و خاموشی دوباره لرزه بر اندام ورزشگاه پیر آزادی می‌اندازد. بازنده و برنده به سمت اتوبوس می‌رود و لحظاتی بعد صدای اگزوز دودزای دو اتوبوس سکوت تونل سرد و تاریک را می شکند و این بار سکوتی کامل ورزشگاه را فرا می‌گیرد تا دیداری دیگر و دربی دیگر.