فرهیختگان نوشت: سال ۲۰۲۰ شاید بدترین دوره سینمای دنیا از آغاز آن تا امروز بود. همه دلایل چنین وضعی در تعطیلی پروژه‌ها و کم تعدادشدن فیلم‌ها خلاصه نمی‌شود و آنچه امسال را بی‌رمق کرده، کیفیت فیلم‌ها هم است. اصولا چند سالی می‌شود که سینما به سمت بی‌رمق شدن درحال حرکت بود و کرونا می‌توانست این وضع را تشدید کند که کرد. وقتی از منتقدان سینمایی ایران خواستیم فهرست ۱۰ فیلم برترشان را در سال گذشته انتخاب کنند، به این نتیجه رسیدیم که امسال نمی‌توان برای تنظیم چنین جدولی به عدد ۱۰ رسید و حتی عدد پنج هم توسط خیلی از آنها کاملا پر نشد.

بعضی از منتقدان ایرانی گفتند حتی یک فیلم‌ مناسب سراغ ندارند که بتوان آن را در فهرست پنج‌تایی قرار داد و طبیعتا نام آنها در این گزارش نیامده است. ظاهرا اوضاع سینمای جهان خیلی وخیم است و از مجموعه صحبت‌هایی که منتقدان ایرانی کرده‌اند، می‌شود نتیجه گرفت اولا محتوازدگی شدید هالیوود طی سال‌های اخیر، به‌عنوان بخش قابل‌توجهی از سینمای جهان، جلوی جریان آزاد خلاقیت را گرفته است و ثانیا ساختار جدیدی که پلتفرم‌های ویدئو به شرح درخواست و در راس آنها نتفلیکس برای دوره اخیر ایجاد کرده‌اند، خروجی چندان جذابی نداشته است. اینها حرف‌هایی است که عمدتا از خود منتقدان غربی شنیده نمی‌شود؛ اما منتقدان ایرانی به‌رغم تنوعی که در دیدگاه‌هایشان راجع‌به مسائل مختلف دارند، در آن متفق‌القول بودند؛ چه آنها که لااقل سه یا چهار یا پنج فیلم را به ما معرفی کردند و چه آنها که حتی یکی را هم قابل معرفی کردن نمی‌دانستند، تقریبا همگی روی وجود چنین فضایی هم‌نظر بودند.

بعضی از منتقدان به ما گفتند که می‌توانند به جای فهرست دادن از میان فیلم‌های امسال، بگویند که کدام کارهای قدیمی‌تر یا حتی کلاسیک را طی همین ۱۲ ماه گذشته با لذت برای چندمین‌بار تماشا کرده‌اند و بعضی‌ها سعی داشتند امیدوار باشند که فواره هرچقدر سر بالا رفت، در آخرین نقطه سقوط کند و این وضعیت بی‌روح و بی‌رمق وقتی به اوج رسید، ناگهان ورق برگردد. نکته‌ای که بعضی منتقدان وقتی فهرستی در اختیار ما قرار دادند، روی آن تاکید داشتند، این بود که این فیلم‌ها را از سر ناچاری انتخاب کرده‌اند وگرنه در سال‌ها پیش، یعنی دورانی که هنوز اوضاع کمی بهتر بود، آنها را جزو هیچ فهرستی قرار نمی‌دادند. به‌عبارتی آنها می‌خواستند این نکته روشن باشد که فیلم اول امسال، با فیلم اول ۱۰ یا ۲۰ سال پیش در یک پایه و رتبه قرار نمی‌گیرد.

قبل از نگاه به رتبه‌بندی تعدادی از منتقدان ایرانی از فیلم‌های سال گذشته در سینمای جهان و مطالعه توضیحات آنها، می‌شود به دو، سه نکته مهم دیگر هم اشاره کرد. اول اینکه تماشای فیلم در ایران تا حدود زیادی به زیرنویس شدن آن وابسته است و خصوصا آثاری که زبان انگلیسی ندارند، درصورتی که زیرنویس فارسی هم نداشته باشند، قابل‌ارزیابی عمده توسط منتقدان ایرانی نیستند. این واقعیت ساده اما تلخ است. مثلا هنوز اکثر دنبال‌کنندگان حرفه‌ای سینما در ایران، کنجکاو هستند که از کم و کیف فیلم چینی «هشتصد»، فیلم جنگی که پرفروش‌ترین اثر سال ۲۰۲۰ در جهان بود، باخبر شوند؛ اما این فیلم به زبانی ساخته شده که کمتر کسی در ایران با آن آشناست و چند مورد اینچنینی دیگر هم وجود دارند. نکته دوم درباره نوع انتخاب منتقدان از میان فیلم‌های سینمایی است. نگاه آنها عموما با مخاطبان عام و آنها که معمولا به مخاطبان پاپ‌کورنی معروف هستند، فرق دارد.

با وجود این، اگر می‌شد یک نظرسنجی بین مخاطبان پاپ‌کورنی سینما هم در ایران برگزار شود، شاید همین مقدار از نارضایتی به چشم می‌خورد. همان‌طور که منتقدان با آثار کلاسیک سینمای جدی‌تر و منتقدپسندتر، خیلی بیشتر از آثار امروزی کیف می‌کنند، در عالم پاپ‌کورنی‌ها هم امروز یک مورد در حد درخشش‌های مربوط به سال‌های دور، مثلا فیلم‌های بروسلی سری ایندیانا جونز یا جنگ‌های ستاره‌ای و امثال آنها پیدا نمی‌شود که تا آن حد چشمگیر باشد و جماعتی را مبهوت کند. نکته سوم این است که شاید هنوز مقداری برای ارزیابی کامل آثار سال ۲۰۲۰ زود باشد. نقد، برخلاف گیشه، خیلی صبور است. گیشه بلافاصله و در همان هفته اولی که فیلم‌ها عرضه شدند، رتبه‌بندی‌شان می‌کند اما نقد در زمان حرکت می‌کند و گاهی حتی یک فیلم مهجور را بر می‌کشد و به اوج می‌برد یا یک فیلم پرسر و صدا را به طاق نسیان می‌کوبد. البته با اینکه اگر زمان مقداری بگذرد، ارزیابی‌ها می‌توانند کامل‌تر از حالا باشند، به هرحال خیلی بعید است که نظر کلی منتقدان ما درباره سالی که گذراندیم و دوره‌ای که می‌گذرانیم، فرق چندانی کند.

دانیال هاشمی‌پور

2020 هم مانند دیگر سال‌های قرن جدید سال کم‌رمقی در عرصه‌ سینما بود. از همان سال‌هایی که طوری تربیت‌مان می‌کند که اگر یک فیلم معمولی دیدیم آن را خوب بدانیم و فیلم خوب را هم تا سطح یک شاهکار بالا ببریم. این خاصیت قرن جدید است. قرن برهوت، قرن آسمانِ بی‌ستاره و قرن دوری از سال‌های شکوهمند هنر هفتم. در اینجا درکنار دیگر عزیزان قرار است تا پنج فیلم برترم از سال 2020 را معرفی کنم. برای خودم نیز حضور فیلم‌های بسیار معمولی مانند «آوای وحش» و «پنج همخون» و البته فیلم نسبتا خوبی مانند «مرثیه هیلی‌بیلی» در این لیست، حس آزردگی توام با شگفتی دارد. با این حال اگر مجبور باشم حتما پنج فیلم معرفی کنم، اینها به ترتیب انتخاب‌های نخستم خواهند بود.

1. The Trial of the Chicago 7‎ دادگاه شیکاگو هفت (آرون سورکین) آمریکا
2. Mank منک (دیوید فینچر) آمریکا
3. hillbilly elegy مرثیه هیل‌بیلی (ران هاوارد) آمریکا
4. Da 5 Bloods پنج همخون (اسپایک لی) آمریکا
5. The Call of the Wild‎ آوای وحش (کریس سندرز) آمریکا

پوریا ذوالفقاری

راستش انتخاب‌های من حتی به پنج تا هم نرسید و فکر می‌کنم این اوضاع غم‌انگیز سینمای جهان ربطی به کرونا ندارد. سال گذشته هم در همین ایام باید با خطاپوشی و گذشت و ارفاق لیست انتخاب‌هایم از آثار مهم سال را می‌نوشتم و کلا چند سالی هست که سیر نزولی و غم‌انگیزی را در تولیدات سینمایی سال تجربه می‌کنیم. این سرنوشت محتوم مضمون‌زدگی و اولویت دادن به محتواست. عارضه‌ای که حتی هالیوود را هم از پا در می‌آورد؛ که درآورده است! فعلا از سر ناچاری چهار فیلم را می‌آورم و همین جا اعتراف می‌کنم چهارمی را بدترین فیلم سازنده‌اش می‌دانم و سه‌تای قبلی هم هفت یا هشت سال پیش حتی در لیست ده‌تایی‌ام نبودند. ولی خب، فعلا روزگار اینچنین است...

1. Druk یک پیک دیگر (توماس وینتربرگ) دانمارک
2. hillbilly elegy مرثیه‌ای برای هیل‌بیلی (ران هاوارد) آمریکا
3. Undine الغاء (کریستین پتزولد) آلمان
4. Mank منک (دیوید فینچر) آمریکا

آنتونیا شرکا

من به جای انتخاب بهترین فیلم‌های سال ۲۰۲۰، تصمیم گرفتم عنوان دو سریال را بیاورم. دلیل کارم هم این است که شرایط به وجود آمده برای ما طی یک سال گذشته و گذراندن زمان نسبتا زیادی داخل منازل، می‌طلبید که با تماشای مجموعه‌های دنباله‌دار وقت‌مان را بگذرانیم. فکر می‌کنم اگر از بحث کرونا هم که بگذریم، در سال‌های اخیر صنعت ساخت سریال در تمام دنیا رونق بیشتری پیدا کرده و مخاطبان تمایل دارند به‌صورت دنباله‌دار فیلم‌ها را ببینند. شاید یک علتش این باشد که امکان تماشای این کارها در خانه راحت‌تر فراهم می‌شود و دسترسی به اینترنت هم در این قضیه بی‌تاثیر نبوده است. این مجموعه‌ها خانگی هستند و دنباله‌دار بودن امکانی است که فقط در خانه می‌شود تامین کرد. یعنی مثلا نمی‌شود هر شب به سینما رفت و قسمت‌های بعدی یک مجموعه را دید. حالا در سالی که گذشت، کرونا و لزوم قرنطینه خانگی هم بیشتر به این وضعیت دامن زد و سریال دیدن داخل خانه‌ها خیلی جدی‌تر از قبل شد.

۱. The Queens Gambit سریال ملکه شطرنج (اسکات فرانک) آمریکا
۲. Unorthodox سریال ارتودوکس (ماریا شریدر) آمریکا و آلمان

احمد طالبی‌نژاد

من شاید امسال آنطور فیلم‌بین نبوده‌ام که به کسی بتوانم فهرست فیلم‌های برتر سال را پیشنهاد بدهم. در ایام کرونا من تقریبا سه روز از ماه را در تهران هستم و باقی را در منطقه‌ای می‌گذرانم که آب و هوای بهتری دارد و در ایام قرنطینه، کتاب را با فیلم جایگزین کرده‌ام. با این حال از بین همین چند فیلمی که امسال دیدم و متعلق به سال ۲۰۲۰ بودند، به موارد جالبی برخوردم که دوست‌شان داشتم. من فکر می‌کنم اگر قرار باشد حتی از بین فیلم‌های سال قبل، یعنی ۲۰۱۹، یک فهرست تهیه کنیم، به آثار بیشتر و بهتری بر می‌خوریم؛ اما بین آثار امسال، دست آدم کمی بسته‌تر است.

1. Platform‎ پلتفرم (گالدر گازتلو-اوروتیا) اسپانیا
2. Tenet تنت (کریستوفر نولان) آمریکا
3. ۱۹۱۷ (سام مندس) انگلستان

آرش خوشخو

غیر از پنج فیلمی که در اینجا اسم می‌برم و فیلم‌هایی که ممکن است درباره تعلق داشتن‌شان به سال‌های ۲۰۱۹ یا ۲۰۲۰ اختلاف‌نظر باشد، فیلم‌های مهم دیگری هم در سال گذشته وجود داشتند. مثلا «من به پایان دادن به اوضاع فکر می‌کنم»، فیلم چارلی کافمن یا فیلمی که ابل فرارا با بازی ویلم دفئو و با نام «توماسو» ساخته است و البته فیلم ران هاوارد با نام «مرثیه‌ای برای هیل‌بیلی» هم کار بدی نبود. امسال فضایی که می‌شد در آنها فیلم‌های خوب آمریکایی را دید، از بین رفته است و ما همه وابسته به نتفلیکس و چیزهایی از این دست شده‌ایم. این وضعیت حس و حال فیلم‌های خوب امسال را از بین برده است. نمی‌دانم این ماجرا تا کی ادامه دارد و از قرار معلوم سال آینده هم این وضعیت وجود خواهد داشت. فیلم‌ها به سمت کم‌خرج بودن جمع و جور بودن و سریع آماده‌شدن رفته‌اند. چیزهایی که ما از نتفلیکس می‌بینیم، به‌نظر می‌رساند سیستم به این شکل درآمده و حتی قرارداد بلندی که با آدام سندلر برای کمدی ۷ و کمدی ۸ و... بسته‌اند، نشان می‌دهد خیلی سریع می‌خواهند جوابگوی مخاطبان‌شان باشند. امیدوارم هرچه سریع‌تر این ماجرا تمام شود.

1. Undine الغاء (کریستین پتزولد) آلمان
2. First Cow اولین گاو (کلی رایکارد) آمریکا
3. half of it نیمی از آن (آلیس وو کارگردان چینی) آمریکا
4. Mank منک (دیوید فینچر) آمریکا
5. Chicago 7‎ دادگاه شیکاگو هفت (آرون سورکین) آمریکا

رضا درستکار

من امسال بیشتر از فیلم‌های سینمایی، سریال دیدم و دو مورد از فهرستم را از همین سریال‌ها قرار می‌دهم. امسال سالی نبود که من تمرکز آن‌چنانی داشته باشم و دلیل اصلی‌اش همین ویروس کروناست. در سالی که گذشت، هم فیلم‌هایی که ساخته شده بود درست و درمان اکران نشدند و هم اینکه این مساله کرونا روی زندگی ما تاثیر گذاشت. خود من یک ماه و خرده‌ای درگیر کرونا بودم و کلی از زندگی عقب افتادم. من از آن دنیا برگشتم. حتی وسط کرونا سکته کردم که دوباره من را احیا کردند و امسال خیلی از اعضای خانواده‌ام به این ویروس مبتلا شدند. همین امسال پدرم فوت کرد، عمویم فوت کرد، دایی‌ام هم فوت کرد و تمام اینها به دلیل کرونا بود. به هرحال اینها تمرکز آدم را از روی سینما برمی‌دارد و امسال غیر از خود سینما، از سمت مخاطبان هم حال و هوای دیگری وجود داشت.

1. ‎Tenet تنت (کریستوفر نولان) آمریکا
2.  I’m Thinking of Ending Thingsمن به پایان دادن به اوضاع فکر می‌کنم (چارلی کافمن) آمریکا
3. سریال The Queens Gambit ملکه شطرنج (اسکات فرانک) آمریکا
4. سریال The Undoing درماندگی (سوزان بی‌یر) آمریکا

آرش فهیم

من هنوز بسیاری از فیلم‌ها و سریال‌های مهم 2020 را ندیده‌ام اما ازمیان فیلم‌های دیده‌شده، پنج مورد را قابل تامل دانستم. در صدر این فهرست، «دادگاه شیکاگو هفت»، فیلم جدید آرون سورکین، یک درام دادگاهی با ساختاری قدرتمند است که براساس یک واقعه تاریخی و سیاسی مهم خلق شده است. «دادگاه شیکاگو هفت» را می‌توان فیلمی ضدسیستم و انتقادآمیز دانست و ازجمله آثاری است که برخلاف جو غالب فیلم‌های امسال هالیوود ساخته شده است. بازی خوب بازیگران و فضاسازی چالش‌برانگیز درام با مضمون اعتراضی فیلم، مماس است. پس از آن «کلاشنیکف» (AK-47) به کارگردانی کنستانتین بوسلوف و محصول روسیه، یک فیلم زندگینامه‌محور و خوش‌ساخت با نماهایی چشم‌نواز درباره «میخائیل کلاشنیکف» مخترع یکی از پرکاربردترین سلاح‌های قرن است.

روایت فیلم، روان و جذاب است؛ اما اهمیت فیلم به این بر می‌گردد که بار دیگر یکی از رویکردهای مهم در سینمای جهان، یعنی ساخت فیلم درباره نوابغ علمی و صنعتی و مخترعان را یادآوری می‌کند؛ رویکردی که در سنیمای ایران اصلا وجود ندارد! اما فیلم سوم این فهرست گرچه به لحاظ ساختاری اثر متوسطی است و نوآوری خاصی در آن دیده نمی‌شود، اما اولا در «نامتعادل» ما با یک درام نفسگیر و مهیج روبه‌رو هستیم که مخاطب را تا پایان نگه می‌دارد و دوم هم اینکه این فیلم، برخلاف خیلی از آثار شاخص امسال، فاقد جنبه‌های ایدئولوژیک است و تماشای آن به مخاطب ایرانی قابل‌توصیه است. بعد می‌رسیم به یک فیلم ماجراجویانه و داستانگو به‌ویژه برای علاقه‌مندان فیلم‌های فانتزی با محوریت و شخصیت‌پردازی حیوانات و همچنین  به دوستداران آثاری که در دل طبیعت اتفاق می‌افتند، قابل توصیه است یعنی «آوای وحش». پس از آن می‌توان یک مستند را نام برد. یک مستند با روایتی روان و مخاطب‌پسند و با نگاهی انتقادی و هشدارآمیز به افشای واقعیت‌های کمتر گفته‌شده درباره فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی. حضور مدیران و متخصصان بزرگ‌ترین شرکت‌های اینترنتی جهان ازجمله گوگل، فیسبوک و... بار واقع‌گرایی را در مستند «معضلات اجتماعی» بالا برده است.

  1. The Trial of the Chicago 7 دادگاه شیکاگو هفت (آرون سورکین) آمریکا
2. «کلاشینکف» (کنستانتین بوسلوف) روسیه
3. Unhinged‎ نامتعادل (دریک بورد) آمریکا
4. The Call of the Wild‎ آوای وحش (کریس سندرز) آمریکا
5. The Social Dilemma مستند معضلات اجتماعی (جف آردوسکی) آمریکا

******

نگاهی به چند فهرست  رتبه‌بندی فیلم‌های سال  2020 توسط منتقدان دنیا

امسال هم مثل تمام سال‌های پیش، با نزدیک شدن به سال نوی میلادی، در رسانه‌های مختلف جهان زمزمه‌ها برای انتخاب فهرستی از بهترین آثار سال گذشته براساس اجماع منتقدان باب است. سالی که گذشت، اگرچه تماشای فیلم سینمایی را نه‌تنها یک سرگرمی، بلکه یکی از ضرورت‌های زندگی برای دور ماندن از خطر ویروس کرونا و باقی ماندن در خانه کرده بود؛ بااین‌حال مقدار آثار تولیدشده کم بودند و شکایت‌هایی درباره کیفیت آنها هم به گوش می‌خورد. به‌علاوه، اکثر جشنواره‌های فیلم در دنیا تعطیل شده بودند و آنهایی هم که برگزار شدند، کارشان در شرایطی خاص و محدود پیش ‌رفت. جشنواره‌ها پاتوق اصلی منتقدان و موتور محرک آنها هستند. امسال از اکران هم که خبری نبود و طبیعتا این روی کیفیت کار منتقدان اثر می‌گذارد. در کل، اگر نام دوره‌ای را که در آن هستیم، نتفلیکس بگذاریم، وصف آن بدترین دوران سینمای جهان تا به‌حال است و البته شیوع ویروس کرونا به این وضعیت شدت بیشتری داد.

حالا فهرست‌های بهترین آثار سینمایی در شرایطی یکی‌یکی رونمایی می‌شوند که سال سینمایی دندان‌گیری نداشتیم و مسلم است که ارزش کارهای قرارگرفته در صدر فهرست‌های امسال، با همتایان خودشان در فهرست سال‌های پیش به لحاظ کیفیت همسان نیستند.  خیلی از نشریات و رسانه‌ها زمانی را که در آن هستیم، برای رونمایی از فهرست‌های بهترین فیلم‌شان زود می‌دانند. البته در رسانه‌هایی مثل «گوجه‌فرنگی گندیده» که رتبه‌بندی‌ها و امتیازدهی‌ها را به‌طور روزآمد انجام می‌دهند، در هر مقطعی از سال می‌شود رده‌بندی آنها را دید. گذشته از اینها رسانه‌هایی مثل «ایندی‌وایر» یا «سایت‌اندساوند»، از رسانه‌هایی بودند که ترجیح دادند زودتر از بقیه از فهرست بهترین فیلم‌هایشان رونمایی کنند و رسانه‌های ریز و درشت دیگری هم اقدام به چنین کاری کرده‌اند.

سبک رتبه‌بندی انجمن منتقدان فیلم لس‌آنجلس به شکلی است که در هر رشته بهترین گزینه و سپس رتبه دوم را اعلام می‌کنند. انجمن منتقدان فیلم فلوریدا و چندین انجمن دیگر از منتقدان فیلم در نقاط دیگر ایالات‌متحده هم به همین سبک نظرسنجی و آن را منتشر می‌کنند. یک نکته مهم در این میان محاسبه سالی است که شناسنامه هر فیلم در آن صادر می‌شود. خیلی از این فهرست‌ها آثاری را در خودشان دارند که حتی در رسانه‌های دیگر در زمره فیلم‌های ۲۰۱۹ تحلیل شدند و بعضی دیگر برعکس، فیلم‌هایی را که هنوز افراد چندانی آن را ندیده‌اند و اکران اصلی‌شان قرار است در ۲۰۲۱ باشد، در فهرست گذاشته‌اند. «هرگز، به‌ندرت، گاهی‌اوقات، همیشه» یکی از فیلم‌هایی است که در اکثر فهرست‌ها وجود دارد، هرچند خیلی جاها اول و دوم نیست. «دیک جانسون مرده است» یکی دیگر از فیلم‌هایی بود که در اکثر فهرست‌ها حضور دارد ولی در میانه جدول برگزیدگان قرار گرفته است.

این فهرست‌ها به‌رغم مشترکاتی که دارند، از جهات مختلفی نسبت به هم دارای تفاوت‌هایی هستند اما به هرحال با مرور کلی‌شان می‌توان اسم‌هایی را پربسامد دید که چندان برای منتقدان ایرانی جذاب نبوده است. مثلا فیلم «هرگز، به‌ندرت، گاهی‌اوقات، همیشه» مورد جذابی برای منتقدان ایرانی نبود یا «دیک جانسون مرده است»، «کوچ‌نشین»، فیلم مستند «زمان» و امثال آنها هم چنین هستند. اگرچه در تهیه فهرست بهترین‌های هر رشته توسط نشریه ایندی‌وایر منتقدان فراوانی از اروپا هم حضور داشتند، اما تا بیرون آمدن عمده فهرست‌های اروپایی هنوز زمان هست. چنانکه می‌بینیم بین انتخاب‌های منتقدان ایرانی با منتقدان آمریکایی و اروپایی از فیلم‌های خود آنها، تفاوت‌های جدی وجود دارد و اگر نظر منتقدان در کشورهای دیگری که نقد فیلم به‌طور جدی در آنها پی گرفته می‌شود هم پرسیده شود، باز احتمالا به فهرست‌های متفاوتی خواهیم رسید.

همان‌طور که اکران فیلم‌های آمریکایی در چین روی رتبه‌بندی پرفروش‌ترین‌های خود سینمای آمریکا تاثیر داشت، چون سلیقه مخاطبان عام در چین و آمریکا تفاوت می‌کرد، سلیقه منتقدان هم در کشورهای گوناگون می‌تواند فرق داشته باشد.  گذشته از ایندی‌وایر و ماهنامه انگلیسی سایت‌اندساوند، نگاه به فهرست فیلم‌هایی که سایت گوجه‌فرنگی گندیده آنها را به‌عنوان ۱۰ مورد برتر در سال گذشته معرفی کرده، بدون درنظر گرفتن یکی-دو فیلم داستانی، ممکن است باعث شود که در نگاه اول تصور کنیم با فهرست فیلم‌های مستند سال روبه‌رو شده‌ایم، نه کل فیلم‌های سال. گوجه‌فرنگی گندیده ۲۱۹ فیلم را برای سال گذشته رتبه‌بندی کرده است که از میان ۱۰ اثر برتر آن، چند موردی مستند هستند.

فهر ست 10 فیلم‌ برتـر‌2020 از نگـاه ماهنامه سایت‌اند ساوند

عاشقان راک / استیو مک‌کوئین، انگلیس      

زمان / گرت بردلی، آمریکا

نخستین گاو / کلی ریکارد، آمریکا

کوچ‌نشین / کلوئه ژائو، آمریکا

 روزها /  تسای مینگ‌لیانگ، تایوان

سنت مود  Saint Maud  /  رز گلس، انگلیس

هرگز، به‌ندرت، گاهی‌اوقات، همیشه /  الیزا هیتمن، آمریکا

دیک جانسون مرده است / کریستن جانسون، آمریکا

من به پایان دادن به چیزها فکر می‌کنم /  چارلی کافمن، آمریکا

سنگ /  سارا گاورون، انگلیس

فهرست 10 فیلم برتر ایندی وایر

 ۱. سرزمین خانه‌به‌دوشان (Nomadland)
۲. هرگز، به‌ندرت، گاهی‌اوقات، همیشه (Never Rarely Sometimes Always)
۳. اولین گاو (First Cow)
۴. لاورز راک (Lovers Rock)
۵. من به پایان رابطه فکر می‌کنم (I’m Thinking of Ending Things)

۶. نزار (Beanpole)
۷. زمان (Time)
۸. ۵ هم‌خون (Da 5 Bloods)
۹. مارتین ایدن (Martin Eden)
10. باکورائو (Bacurau)

****

 اتحادیه‌ منتقدان فیلم لس‌آنجلس (LAFCA)

بهترین فیلم: تبر کوچک (Small Axe)
رتبه دوم: سرزمین خانه‌به‌دوشان (Nomadland)

بهترین کارگردان: کلوئی ژائو، سرزمین خانه‌به‌دوشان (Nomadland)
رتبه دوم: استیو مک‌کوئین، تبر کوچک (Small Axe)

جایزه فیلم تجربی: «داگلاس ادواردز»: لبخند سوسیالیستی او (Her Socialist Smile) جان جیانویتو

بهترین بازیگر زن: کری مالیگن، زن جوان آینده‌دار  (Promising Young Woman)
رتبه دوم: وایولا دیویس، بلک باتم‌مارینی (Ma Rainey’s Black Bottom)

بهترین فیلمنامه: زن جوان آینده‌دار (Promising Young Woman)
رتبه دوم: هرگز، به‌ندرت، گاهی‌اوقات، همیشه (Never Rarely Sometimes Always)

بهترین فیلم خارجی زبان: بلندقد (Beanpole)
رتبه دوم: مارتین ایدن (Martin Eden)

بهترین مستند: زمان (Time)
رتبه دوم: کالکتیو (Collective)

بهترین انیمیشن: گرگ‌سواران (Wolfwalkers)
رتبه‌ دوم: روح (Soul)

بهترین بازیگر مرد: چادویک بوزمن، بلک باتم‌مارینی (Ma Rainey’s Black Bottom)
رتبه دوم: ریز احمد، آوای متال (Sound of Metal)

10 فیلم برتر در فهرست سایت گوجه فرنگی گندیده

1- خانه او (His House) به کارگردانی رمی ویکس
2- مستند (Crip Camp) به کارگردانی نیکولاس نیون هام
3- میزبان (Host) به کارگردانی راب سَـوِج
4- مستند (Dick Johnson Is Dead)دیک جانسون مرده است به کارگردانی کرستن جانسون
5- مسیرها (Driveways) اندرو آن

6- مستند (Mucho Mucho Amor: The Legend of Walter Mercado)افسانه والتر مرکادو به کارگردانی کریستینا کوستانتینی و کریم تابش
7- مستند به چچن خوش‌آمدید (Welcome to Chechnya) به کارگردانی دیوید فرنچ
8- مستند (All In: The Fight for Democracy)همه در: مبارزه برای دموکراسی به کارگردانی لیز گاربوس و لیزا کورتس
9- مستند (Athlete A) ورزشکار رده اول به کارگردانی بانی کوهن، جان شنک
10- مستند (City Hall) تالار شهر به کارگردانی فردریک وایزمن