حواشی ایجاد شده برای سریال پایتخت 7 بار دیگر هرج و مرج و بی قاعدگی موجود در تولید و پخش آثار نمایشی را در کشور به نمایش گذاشت. هنرمندان عجول، مدیران بی برنامه و برخی از رسانه ها که هنوز فرق فعالیت فرهنگی و رسانه ای را با دستور و اطاعت نظامی متوجه نشده اند بار دیگر با همکاری هم کاری کردند که یکی از پروژه های موفق صدا و سیما در طول دهه های گذشته پایان ناخوشی داشته باشد. گویا در این برهوت بی بضاعتی صدا و سیما قرار است اندک نقاط قوت آن را هم زمین بزنند.
ابتدا هنرمندان اصلی این سریال در پی حادثه دردناکی که بر اثر اشتباه برای هواپیمای مسافربری اوکراینی پیش آمد و تعداد زیادی از هموطنان ما در آن از دست رفتند و سوگی ملی را پدید آورد اعلام می کنند که دیگر با صدا و سیما همکاری نخواهند کرد. واکنشی که از سوی هنرمندان بارها و بارها در موقعیت های مشابه دیده شده و پس از مدتی نیز به دلیل غیر منطقی بودن این قبیل تصمیم ها دوباره همه چیز به خانه اول خود باز گشته است.
این واکنش و ناراحتی هنرمندان یاد شده جدا از ناراحتی افکار عمومی نبود و اتفاقا در قیاس با واکنش های بعضا رندانه تر سر زده از برخی هنرمندان مشهور طی سال های گذشته خالص تر می نمود. به علاوه پس از این همه سال آن دسته از سیاسیون و مدیران سیاسی تند مزاج بایستی آموخته باشند که در برابر اهل فرهنگ و هنر چگونه رفتار کنند اما متاسفانه ظاهرا چنین نشده و علیرغم اینکه اخبار حکایت از همکاری این هنرمندان برای ساخت پایتخت 7 داشت، حساسیت ها نسبت به این بازیگران- هر چند نهفته - ادامه پیدا کرد و چنانکه قابل پیش بینی بود در فرصت مناسب دوباره بروز کرد! بر خلاف نظر منتقدان سیاسی «پایتخت»، این سریال علیرغم افت محسوس در یکی دو فصل آخر همچنان به عنوان یکی از بهترین تولیدات نمایشی تلویزیون پس ازانقلاب است و نباید قدر آن را پایین آورد و هنرمندی سازندگان و بازیگرانش را نادیده گرفت که گفته اند: هنر به چشم عداوت بزرگتر عیب است !
اما سوی دیگر این ماجرا جدا از واکنش های عاطفی و شتابزده هنرمندان و اسیر شدنشان در تار و پود چسبناک سیاست به مساله درک نادرست شرایط از سوی محسن تنابنده بر می گردد. اگر اخبار تایید نشده درباره درخواست چند میلیاردی او به عنوان محور اصلی و ایده پرداز سریال پایتخت درست باشد -که امیدواریم نادرست باشد و حتی در صورت صحت، تنابنده درباره آن تجدید نظر کند- باید گفت گویا متاسفانه پدیده گرانفروشی دامن هنرمندن ما را هم گرفته. در شرایطی که همه مردم از جمله هنرمندان پایتخت نسبت به افزایش قیمت بی رویه و بی منطق کالاها و خدمات و عدم نظارت بر آن گله مندند و انتظار دارند که تولید کنندگان کالا و خدمات بیشتر جانب انصاف را رعایت کنند چندان روا نیست که خودشان با نادیده گرفتن شرایط اقتصادی موجود که قطعا گریبانگیر صدا و سیما هم هست مردم را از دریافت کالای فرهنگی مورد پسندشان محروم کنند. تنابنده یا دیگر هنرمندان محبوب نباید فراموش کنند که هنرشان برای همین مردم است و اگر مردم و مخاطب نباشد بزرگترین هنرمندان نیز به سرعت رو به فراموشی می روند. آنان بهتر از هر کس دیگر می دانند که حرفه هنر آن هم هنر نمایشی علیرغم جذابیت های آن به شدت بی رحم است و در صورت بازنگری نکردن مدام و آفرینش تازه و در صحنه نبودن مستمر هنرمندان را سخت از خود می راند! قطعا سریال پایتخت باید روزی به پایان برسد اما این نوع پایان در خور آن نیست.
اما ضلع سوم این آشفتگی و بی برنامگی متوجه خود مدیران صدا و سیماست که ظاهرا به قدر کافی توان دفاع از اندک محصولات موفق خود و حفظ آن را ندارند و چندان برایشان فرقی نمی کند که یک تولید نمایشی یا غیر نمایشی چند صد نفر بیننده داشته باشد یا چند میلیون نفر. بدون تردید هنرمندانی که اثرشان با اقبال میلیونی مردم مواجه شده چندان مایل نیستند که این ارتباط را که جوهره اصلی اثر هنری است از دست بدهند. علیرغم کالایی شدن و غلبه نگاه تجاری به تولیدات هنری در زمانه ما این ویژگی همچنان بخش مهمی از چرخه صنعت هنرهای نمایشی است و چنانکه گفته شد خود هنرمندان این عرصه بهتر از هر کس دیگری به آن آگاهی دارند. بهتر بود مدیرانی کاربلد و دارای روابط عمومی خوب طی رایزنی مناسب با هنرمندان این سریال به گونه ای برنامه ریزی می کردند که دستکم فصل نیمه کاره پایتخت آخر به صورت آبرومندی تمام شود. این کار نقطه پایان بهتری برای این سریال بود. هم برای هنرمندانش هم برای تلویزیون.
