"نه طاقت خاموشی نه تاب سخن داریم!..."
خداوند، غزلسرای معاصر، مرحوم حسین منزوی را رحمت کند که هزاران حرف و سخن را با همین یک مصرع او می توان فریاد زد!
در همین غزل شورانگیزش گفته است:
آوار پریشانی است رو سوی که بگریزیم؟
هنگامه حیرانی است خود را به که بسپاریم؟!
با دیدن مراسم تشییع و اقامه نماز سردار شهیدمان، حسین اسداللهی، در تهران، حسی جز همین پریشانی و حیرانی به آدم دست نمی دهد. حسی سرشار از تناقض که نه میلی به سخن گفتن ایجاد می کند و نه طاقتی برای خاموشی!
قریب دو هفته است که موضوع قطع زنجیره سرایت ویروس کرونا به عنوان هدف اصلی ستاد مبارزه با این بیماری اعلام شده و به همین دلیل نیز به طور دایم بر پرهیز از سفر و رفت و آمدهای نوروزی و حضور در تجمعات در رسانه ها و فضای مجازی تاکید می شود و در حالیکه تاحدی این موضوع برای مردم جا افتاده و جدیت یافته ناگهان با جمعیتی موجه می شویم که تمام این توصیه ها را زیر پا گذاشته و به بهانه بدرقه و قدردانی از این شهید سرافراز به خیابان می آیند!
مهم تر اینکه این سهل انگاری از سوی کسانی رخ داده که با ورود به عرصه مبارزه با ویروس کرونا قرار بوده کمک حال وزارت بهداشت باشند و تا همین چندی پیش در ضرورت خلوت کردن شهر در ۲۴ ساعت آینده می گفتند!
تشویش هزار آیا وسواس هزار اما...
و حرف آخر باز هم از زبان منزوی:
من راه تو را بسته تو راه مرا بسته
امید رهایی نیست وقتی همه دیواریم!
