به گزارش الف، برایان اوتول در نشست شورای آتلانتیک گفت: استفاده از ابزار تحریم‌ به ویژه در دولت ترامپ، به واکنشی سیاسی در برابر تمام بحران‌‌های امنیت ملی تبدیل شده است. تحریم نمی تواند برای تمام مشکلات ایالات متحده، راه حل مناسبی باشد. مثلا تحریم کوتاه‌مدت ترکیه راهکار خوبی برای مقابله با تهاجم این کشور به سوریه نبود. اما نمی‌توان تحریم و کارآیی آن در سیاست خارجی را به طور کامل رد کرد. تحریم‌ها ابزاری حیاتی در سیاست خارجی هستند که در مقایسه با گفتگوهای دیپلمایتک سنتی اهرم قوی‌تری را در اختیار سیاست‌سازان دولت و کنگره آمریکا قرار می‌دهند، بدون آنکه پیامدهای منفی اقدام نظامی را داشته باشند. 

2. برخی پژوهش‌ها از عدم‌کارایی تحریم‌ها خبر می‌دهند اما بیشتر پژوهش‌های انجام شده در زمینه موفقیت تحریم‌ها نشان می‌دهد که نباید از این ابزار بیش از حد توقع داشت: تحریم‌ها به خودی خود نمی‌توانند کشور هدف را در کوتاه‌مدت به تسلیم شدن وادار کنند، اما می‌توانند شرایط تصمیم‌گیری کشور هدف را دگرش دهند. با گذشت زمان، تحریم ها همراه با اقدامات گسترده‌تر دیپلماتیک و سیاسی جواب خواهد داد (مثلا، تحریم‌‌ها در برجام ایران را به میز مذاکرات کشاند و همچنین باعث شد میخائیل گورباچف از موضع خود برای پایان دادن به انزوای کشورش کوتاه بیاید).

3. برای کارآمد بودن تحریم‌ها باید از آنها خردمندانه و تنها به عنوان بخشی از یک راهبرد جامع و عملی در راستای رسیدن به اهداف سیاست خارجی و امنیت ملی آمریکا استفاده کرد. دولت ترامپ هنگامی که به تحریم‌ها روی می‌آورد درباره پیامد سیاسی جامع و عملی آن ثابت قدم نیست. درواقع، تحریم‌ها در دولت ترامپ به جای ابزار به هدف تبدیل شده و جای یک سیاست یکپارچه و قابل اجرا را گرفته است.

تحریم‌ها در دولت ترامپ به جای این که به عنوان ابزاری کارآمد برای رسیدن به هدفی شناخته شده به کار رود به نمادی برای راه‌حل تبدیل شده است. زمانی که راه‌حلی دشوار به پیش‌ران اولیه تبدیل می‌شود، فضای کافی برای اعطای امتیاز به کشور هدف وجود ندارد حتی اگر این امتیازات سیاست‌های خوبی مانند صادرات غذا و دارو باشد. آشفتگی در اجرای تحریم‌ها که شکست سیاسی دیگری برای دولت ترامپ است این مشکلات را تشدید می‌کند. 

4. دولت ترامپ در تحریم ایران، کوبا و ونزوئلا فقط بر فشار یا تاثیر حداکثری متمرکز شده است بدون این که به تاثیر منفی تحریم‌ها روی یک جمعیت توجه کند. دولت ترامپ در برخی موارد با تحریم‌های غیرضروری و حتی غیرقانونی مانند اعمال تحریم‌های تروریستی علیه بانک مرکزی ایران، به جای محروم کردن رژیم‌های بد از دسترسی به منابع‌شان به جمعیت‌های محلی آسیب زده است.

5. با این‌ حال، بی‌توجهی دولت ترامپ به جنبه‌های انساندوستانه تحریم‌ها را نمی توان دلیلی برای عدم‌استفاده از تحریم یا آن را مغایر اولویت‌های حقوق بشر دانست. سیاست‌های ترامپ –که تجارت بشردوستانه با ایران را متوقف کرده- مشکل‌ساز است و نه تحریم‌ها.

6. به جای کنار گذاشتن تحریم‌ها می‌توان با نظمی بیشتر از آنها به عنوان بخشی از یک تلاش دیپلماتیک قدرتمند استفاده کرد. برخی اصلاحات در کنگره مانند قوانین مقابله با سوء‌استفاده یا استفاده بیش از حد از تحریم‌ها راهکار مفیدی است. همچنین دولت باید منابع بیشتری به ارزیابی‌ موقفیت تحریم‌‌ها اختصاص و کنگره باید نقش نظارتی خود را افزایش دهد. درک بهتر از موفقیت، برنامه‌ریزی برای استفاده از تحریم‌ها در آینده و نظارت بر ابزار تحریم می تواند کارایی این سیاست را افزایش دهد.

7. صرف‌نظر از سوء‌استفاده‌ها و کاستی‌های نظام کنونی، تحریم‌ها هنوز نقش مهمی بازی می‌کنند. تحریم در دستان دولتی که از آنها با دقت بیشتری استفاده کرده و از آسیب ناروا به جمعیت‌های محلی پرهیز می‌کند می تواند عنصری کلیدی برای مبارزه با رفتار شرورانه ایران باشد، مادورو را از سرمایه‌های حفظ قدرتش محروم کند و گرایش‌های ضددموکراتیک و نقض حقوق بشر از سوی دولت کوبا را هدف قرار دهد.