خبر ساده بود، زنان اجازه یافتند تا بصورت عادی بلیط تهیه کرده و در ورزشگاه حاضر گردند، عده‌ای آن را قدمی رو به جلو دیدند و عده‌ای اول راه.
به خودی خود این اتفاق مرحله‌ای جدید در مبازات مدنی جنبش زنان و شاید جنبش‌های آزادی خواهی در سیر انقلاب اسلامی و حکومت این دوره‌ی تاریخی ایران باشد، و خبری خوب، همینگونه نیز است، اما نکته‌ای که این اتفاق را کمی تلخ می‌کند این سوال است، اساسا اهمیت این دستاورد چه بوده، اصلا چرا تا امروز نبوده، چرا این حرکت با این همه هزینه و در نهایت با عاملیت فشار یک نهاد خارجی محقق شد؟ اساسا از فردا هر تغییری در کشور ما را باید یک نهاد خارجی رهبری کند؟ آیا مساله‌ی حضور زنان در ورزشگاه این مقدار مهم بود که این همه دعوا بر سرش صورت گیرد؟ افراد بازداشت شوند و اتفاقات تاسفباری که یادآوری نکردنش بهتر است.
این چه رویه‌ای است؟ چرا این مطالبه تا به امروز در هیچ جایی بررسی نشد و افراد این مطالبه که به راحتی محقق شد را به امری حیثیتی تبدیل کردند، و شاید در ادامه باز هم اینکار را کردند، خب چرا؟ مراجع، قشر مذهبی، تنها یک بخش از کنش گران اجتماعی ایران‌اند و از قضا ادعا دارند که بخش مهمی هستند، خب یک حکمرانی منطقی و عاقلانه در یک کارزار اجتماعی و زورآزمایی منطقی می‌بایست تکلیف این خواسته‌ها را مشخص کند نه اینکه تا جای ممکن مقاومت کند تا در نهایت در یک عقب نشینی تن به تغییرات دهد.
تغییرات خواهند آمد اما می‌شود کنش‌گر بود و می‌توان منفعلانه با آن برخورد کرد و هر تغییری به قیمت ارزش شدن جایگاهی تمام شود، اینکه جایگاه مراجع و قشر مذهبی در سیاست ایران اسلامی و دستورالعمل قانون گذاری قیم مردم آن هم از بالا تعیین شده، نتیجه‌ای جر مرگ دین در این کشور نخواهد داشت، هیچ ربطی به دین ندارد،، از دین که خیلی از مشکلات ایشان را حل نکرده و نخواهد کرد ( چونکه رسالتش این نیست) عبور خواهند کرد و مسئولیت این مهم تنها به عهده‌ی کسانی است که این روزها باخت‌هایشان را نمی‌بینند و نمی‌خواهند ببینند.
مساله رفتن یا نرفتن خانم‌ها به ورزشگاه نیست، مساله باز شدن مسیر دست‌یابی با خونریزی در کشور است، شاید حرف بیهوده‌ای به نظر برسد ولیکن کمی با دیده‌ی باز به اجتماع نگاه کنیم این روند ادامه خواهد داشت، چند سال دیگر حجاب (که امروز به وضوح رها شده) چند سال بعدش قوانین اسلامی و...
اگر کنش‌گر نباشیم، اگر انتظارها از دین را اصلاح نکنیم، اگر واقع بین نباشیم، مطالبات بعدی را با هزینه‌ی بیشتر و درد بالاتر خواهیم پذیرفت.
