منی صفوان در رای الیوم نوشت: آمریکا از تحریمهای بین المللی بعنوان عاملی برای فشار استفاده می کند و در همین راستا، یک جنگ اقتصادی بزرگ را علیه ایران و چین آغاز کرده است.

به گزارش انتخاب، در ادامه این مطلب آمده است:  اما ایران روی عامل زمان حساب کرده است و می داند که زمان به نفع آن در حال گذر است؛ چرا که آمریکا تا پیش از برگزاری انتخابات، وارد جنگ نخواهد شد و همزمان، این احتمال وجود دارد که دولت فعلی در ایالات متحده تغییر کند؛ که در این شرایط احتمال ارتباط ایران و آمریکا افزایش می یابد.

در این میان، آمریکا تلاش کرد مذاکره مستقیمی با حوثی های وابسته به ایران داشته باشد، تا بلکه بتواند بازوان ایران در یمن را قطع کند، اما مذاکره ای با این نیت، محکوم به شکست است.

پاسخ ایران به این اقدام آمریکا، از طریق نیروهای نیابتی آن در عراق و یمن، داده شده و این نیروها، تاسیسات نفتی عربستان را هدف گرفتند؛ واکنشی که از سوی آمریکا قابل پیش بینی نبود.

ظریف در گفتگو با CNN تاکید کرد که اینجا منطقه تاریخی ماست و شما هستید که نباید در آن حضور داشته باشد. ضمن اینکه وزیر خارجه ایران تهدید به استفاده از خشونت در مقابل نیروهای آمریکایی در خلیج فارس کرد.

بنابراین، هدف گرفتن آرامکو ادامه می یابد و در آینده، تمام تاسیسات نفتی عربی را فرا می گیرد؛ چرا که این هدف ایران است، و در این جاست که سعودیها باید بهای تبعیت کورکورانه شان از آمریکا را بپردازند.

حمله به آرامکو یک پیام ایرانی واضح است، مبنی بر اینکه کاهش تولید نفت، تنها به ضرر ایران نیست و واکنش عملی این کشور به تجاوزهای آمریکا، با استفاده از نیروهای نیابتی ایران، همواره در دسترس است.

ایران با این اقدام تاکید کرد که دستش برای حمله به اهداف نظامی در منطقه باز است و می تواند نفت کش ها را توقیف کرده، مانع صادرات نفت شود و یا تاسیسات نفتی را هدف گیرد.

به این ترتیب، بازوان ایران در منطقه طولانی است و می تواند از منافع خود در برابر تجاوزهای کابوی آمریکایی دفاع کند؛ این در حالی است که اعراب، همچنان به آمریکا وابسته و گوش به فرمان آن هستند.

توقف جنگ آمریکا و ایران تنها با تسلیم یکی از دو طرف ممکن می شود؛ اما ایالات متحده از حضور استعمارگرانه اش در منطقه چشم پوشی نمی کند؛ ضمن اینکه ایران از طرح خود بعنوان یک قدرت بزرگ منطقه ای کوتاه نمی آید. در این میان، تنها دولتهای عربی هستند که نابود شده، فرسایش می یابند و هزینه این درگیری را می پردازند؛ نه فقط دولتهای عربی فقیر، بلکه حتی دولتهای ثروتمندی چون عربستان سعودی.