در روزهاي اخير مقامات ارشد سياسي و نظامي امريكا همصدا شده اند تا توجه عمومي را به اعزام يك ناو هواپيمابر به منطقه جلب كنند. ايشان مدعي هستند در واكنش به «حمله احتمالي ايران يا گروه هاي مقاومت به منافع امريكا» خود را آماده مقابله كرده اند!
تهديد نظامي عليه ايران تكراري شده است و اعتباري ندارد. احتمال تصميمگيري جديد در واشنگتن جهت تغيير مسير جاري «تقابل اقتصادي» به «تقابل نظامي» هم قابل اعتنا نيست. شايد گفته شود كه القاي آرايش جنگي به هدف مرعوب كردن ملت ايران است اما در صورت موفقيت تحريم هاي اقتصادي امريكا، آثار اقتصادي فشار امريكا براي ايرانيان محسوس تر از هر جوسازي رسانه اي است. پايگاه هاي نظامي غرب در منطقه كم نيستند بنابراين اضافه شدن ناو امريكايي به تقويت ادعاي «كنترل دريانوردي ايران» يا عزم «باز نگه داشتن تنگه هرمز» هم كمك چشمگيري نمي كند.
بعبارتي تبليغات نامعمول بر اعزام ناو، جدا از ماموريت هاي نظامي معمول در خليج فارس و درياي عمان است. تاثير اين فضاسازي تبليغاتي را بايد بر پيشبرد تحريم ها جستجو كرد. عراق پنجره اصلي تنفس اقتصادي ايران شده است.
واشنگتن هم براي همراه كردن بغداد با تحريم ها تلاش مي كند. مايك پمپيو وزير خارجه امريكا طي سفر سرزده اخير به بغداد درباره ايران و وابستگانش سخن گفت و آغاز نمايش جديد واشنگتن را اعلام كرد. او درباره اهداف سفرش گفت «مذاكره كرديم تا عراق اطمينان حاصل كند كه قادر است به اندازه كافي از امريكايي ها در اين كشور محافظت كند». علاوه بر اين اعلام صريح، ارتباط ميان اين خيمه شب بازي تسليحاتي با مواضع بغداد را مي توان در ميدان چانه زني هاي سياسي عراق هم رصد كرد.
دولتمردان عراقي مكررا اعلام كرده اند كه در اختلافات ميان ايران و امريكا بي طرف خواهند ماند. ايشان از اين موضع اساسي چنين نتيجه گرفته اند كه نبايد در تحريمهاي ضد ايراني كنار امريكا بايستند و نبايد در رويارويي نظامي احتمالي ميان ايران و امريكا، بي طرفي خود را ترك كنند.
با اين وجود متاثر از فشار آشكار واشنگتن بر گروه هاي حشد شعبي، اشاره به نقش دوستان قدرتمند ايران در عراق دشوار نيست. استدلال دولتمردان عراق با تكيه بر اين هشدار استوار شده است كه در صورت كمك به عمليات خفه كردن اقتصاد ايران، آنگاه ناگزير امنيت امريكايي هاي مستقر در عراق بيش از پيش تهديد خواهد شد. در اجتناب از تنش و جهت تامين منافع عراق، بغداد با صداي بلند تكرار مي كند كه عراقي ها شريك تحميل تحريم هاي امريكا عليه ايران نخواهند بود چون عواقب اين جانبداري را پر هزينه مي دانند.
از ماه ها پيش، صدور بيانيه هاي پر شمار گروهها و شخصيت هاي سياسي عراق در تاكيد بر بي طرفي ادامه دارد و حتي پس از آغاز اين دور مانور سياسي و نظامي امريكا هنوز اصرار بر بي طرفي متوقف نشده است، بنابراين تغيير در موضع بغداد همچنان بعيد به نظر مي رسد. واشنگتن با اغراق و هياهوي رسانه اي درباره اعزام ناو و استقرار چند سلاح جديد، به دنبال برگي براي ميز بازي با بغداد مي گردد. ديپلمات هاي امريكا تقلا مي كنند تا طي چانه زني با مقامات عراقي به ايشان بقبولانند كه خود آمريكايي ها بي دريغ و پيشگيرانه و ضربتي عمل خواهند كرد تا دفع عواقب امنيتي "حمايت عراق از تحريم هاي امريكا" ممكن شود!
به هر حال همين حضور نظامي امريكا در عراق هم منتقدان جدي در پارلمان دارد و آن تقابل فرضي دوستان ايران با نيروهاي امريكايي هم در خاك عراق پيش بيني مي شود، بنابراين روند شكل‌گيري اراده سياسي جهت همراهي بغداد (با تحريم هاي ضد ايراني) همچنان با موانع مستحكمي روبرو است. علاوه بر اين، با وجود همدلي دو ملت و نفوذ گروه هاي عراقي نزديك به ايران (كه حتي در سيل اخير اولويت را به امداد ايرانيان دادند) روياي تطبيق بازار عراق با مقررات تحريم، يك روياي تعبير ناپذير است.
تسلط امريكا بر مبادلات در مرز مشترك طولاني ايران و عراق هم محال است. اگر اداره يك مرز زميني طولاني به سادگي ميسر بود، واشنگتن ناچار نمي شد كه براي احداث ديوار در مرز با مكزيك به اين در و آن در بزند يا با به جان خريدن انتقادات از پس انداز پنتاگون برداشت كند.
