با اعلام پایان یافتن مهلت کشورهای مستثنی شده از خرید نفت ایران، مطالب فراوانی پیرامون سرنوشت فروش نفت ایران و درآمد ارزی مربوطه مطرح است.
در اینباره توجه موارد ذیل ضروری است.
یکم اینکه همانطور که پیش از این نیز مطرح شده، نفت ایران به حسب خواص شیمیایی معینی که دارد با نفت های کشورهای رقیب همچون عربستان یا روسیه به سادگی قابل جابجایی نیست و پالایشگاه‌های مصرف کننده نفت ایران در کشورهای دیگر جهان برای تغییر خوراک خود به نفتی دیگر متحل هزینه‌های بسیار زیاد ناشی از تغییر تنظیمات کمی و کیفی خود خواهند شد که همین امر به صفر رساندن فروش ایران را در عمل منتفی می‌کند.
دوم افزایش عرضه نفت از سوی کشورهای رقیب به این سادگی که در یک سطر موضع گیری رسمی سران آن کشورها دیده می شود نیست. لازم است بدانید همین حالا بسیاری از کشورهای تولید کننده نفت برای حفظ ژست بین‌المللی خود، میزان تولیدشان را با حیله‌هایی خاص بیش از آنچه در حقیقت انجام میشود، اعلام می کنند! پس افزایش فروش دروغین نیز حدی خواهد داشت و نمی‌تواند تعادل واقعی بازار را رقم بزند!
سوم اقتصاد منهای نفت برای ایران سخنی کاملا غلط و سطحی است. نفت اصلی ترین مزیت فعلی اقتصاد ایران است که اگر بخواهیم به آن توجه صحیح کنیم، نهایتا رای به منع خام فروشی باید بدهیم و لذا در شرایط تحریم نباید از افزایش تقاضای مصرف داخلی برای پالایش غافل شد.
فراموش نکنید آمریکا به عنوان بزرگترین مصرف کننده نفت جهان در مقاطعی جزء بزرگترین تولید کنندگان نفت جهان نیز بوده است! پس نباید تصور کنیم مصرف نفت در ایران حدی دارد و ما با رقم ناچیز ۲.۵ میلیون بشکه صادرات در بهترین شرایط، مازاد اجباری عجیب و غریبی برای صادرات داریم!
چهارم اما با وجود اینها کشور ما در سال آتی به دلیل کاهلی‌هایی که مدیران نفتی در شش سال گذشته در حوزه افزایش ظرفیت پالایشی داخلی نفت داشته‌اند، دچار مشکلاتی خواهد شد. مشکلاتی که حتی سیاستگذاران را برای تامین ارز کالاهای اساسی نیز به فکر فرو می‌برد.
در این شرایط صنایع پتروشیمی ایران در سال۹۸ در کانون توجهات قرار خواهند گرفت و می‌توانند در مقاطعی فرشته نجات کشور در حل مسایل اصلی کشور باشند. متعاقب این موضوع صنایع پایین دستی پثروشیمی در هر نوع و مقیاسی، امسال شرایطی متفاوت‌تر از تمام سال‌های گذشته را تجربه خواهند کرد.
