به گزارش ایسنا؛ برای این سفر، جیمز لاول، فرد هیز و تاماس ماتینگلی به عنوان کیهان نوردان اصلی و دوک، سوئیگرت و میچل به عنوان جانشین، آموزش می‌دیدند. طبق برنامه پیش‌بینی شده، دو تن از آنها باید روز ۱۴ آوریل در نقطه «فرومائورو» بر سطح ماه فرود می‌آمدند اما درست چند روز قبل از پرتاب، یکی از کیهان نوردان جانشین، سرخک گرفت و چون همه کیهان نوردان با هم کار می‌کردند ناسا ترجیح داد گروهی به ماه بروند که قبلاً این بیماری را گرفته و مصونیت داشته باشند تا در جریان سفر دچار مشکل نشوند. به همین دلیل تاماس ماتینگلی، یک روز قبل از پرتاب کنار گذاشته شد و به جایش جان سوئیگرت عضو ذخیره پرواز، وارد گروه گردید. گروه جدید شامل جیمز لاول، فرد هیز و جان سوئیگرت در ساعت ۱۳:۱۳( به وقت محلی) روز ۱۱ آوریل سکوی پرتاب کیپ کاناورال را به مقصد ماه ترک گفت.
طبق برنامه در مدار ماه، دو تن از کیهان نوردان باید به داخل مه‌نشین رفته آن را از ناو اصلی جدا کنند و در حالی که نفر سوم در ناو اصلی در مدار ماه می‌چرخد، آنان با مه‌نشین در سطح ماه فرود آیند. اما روز ۱۳ آوریل در حالی که ۵۵ ساعت و ۵۰ دقیقه از پرتاب گذشته و ناو در ۳۳۰ هزار کیلومتری زمین قرار داشت و تنها ۲۰ ساعت تا رسیدن به ماه باقی بود ناگهان صدای کیهان نوردان در مرکز هدایت پرواز در هیوستون شنیده شد: «هیوستون ما دچار مشکل شده‌ایم.» برق ناو کاهش یافت و وضعیتی خطرناک پیش آمد. بعداً آنها گزارش دادند که صدای انفجاری شنیده شد و ناو تکان‌های شدیدی خورد. بررسی‌ها نشان داد که یکی از مخزن‌های اکسیژن بخش موتوری ناو به دلیل ساییدگی یکی از سیم‌هایش منفجر شده است.
بلافاصله وضعیت اضطراری اعلام گردید. خبر این حادثه عکس‌العملی جهانی در پی داشت و تیتر اصلی اخبار رسانه‌های همگانی شد. شرایط بسیار دشواری با این حادثه برای کیهان نوردان به وجود آمد. از کار افتادن بعضی از دستگاه‌ها به دلیل این انفجار از یک سو و پایین آمدن ذخیره اکسیژن، آب و برق باعث شد که کیهان نوردان مجبور شوند از حداقل امکانات برای بقای زندگی استفاده کنند. به همین دلیل آنها نمی‌توانستند از لامپ‌های معمول و گرم کننده‌ها استفاده کنند. مرکز هدایت پرواز، لغو ماموریت و عدم فرود در ماه را اعلام کرد. اما ناو در موقعیتی قرار داشت که نمی‌توانست بلافاصله و بدون چرخیدن در مدار ماه به زمین بازگردد. به کیهان نوردان دستور داده شد از امکانات ناو مه نشین که به بخش فرماندهی متصل بود استفاده کنند و مه‌نشین، به قایق نجات آنها تبدیل گردید.
مرکز هدایت پرواز از آنها خواست تا جلوی هرگونه اتلاف سوخت و انرژی را بگیرند. کیهان نوردان مجبور شدند حتی لامپ‌های ناو را خاموش و در تاریکی زندگی کنند. وضعیت بحرانی اطمینان به نجات کیهان نوردان را به حداقل رساند. محل بازگشت کیهان نوردان هم ممکن بود تغییر کند به همین علت کلیه کشورهای جهان اعلام آمادگی کردند تا در صورت فرود ناو در آن کشورها به کمک کیهان نوردان بشتابند.
آپولو ۱۳ پس از دور زدن ماه در مسیر پیش‌بینی شده به سمت زمین بازگشت. روز ۱۷ آوریل در حالی که کیهان نوردان حدود ۵/۳ ساعت با زمین فاصله داشتند، مه نشین و بخش فرودی، از قسمت موتوری جدا شدند. مرکز هدایت پرواز از کیهان نوردان خواست از قسمت موتوری که انفجار در آن اتفاق افتاده بود فیلمبرداری کنند تا در بررسی‌ها برای یافتن دلیل انفجار استفاده شود.
یک ساعت قبل از رسیدن به زمین، مه نشین از بخش فرودی جدا شد و قسمت فرودی در مسیری قرار گرفت که برای ورود به جو زمین لازم بود.
این ناو در حالی که جهان در اضطراب به سر می‌برد سرانجام در ۱۷ آوریل ۱۹۷۰ کیهان نوردان را سالم به زمین بازگرداند.
