سخنان امسال حسن روحانی، رئیس جمهوری اسلامی ایران در مجمع عمومی سازمان ملل رضایت بسیاری ایرانیان را جلب کرد و با تشویقی فراجناحی روبرو شد.
اعتراض رئیس جمهور به خودسری ها و بی توجهی امریکا نسبت به نهادهای بین المللی جملات آغازین سخنرانی بود و او تا انتها از اشاره به قبح بی عدالتی، زیر پا گذاشتن مقررات جهانی و تضعیف سازمان های بین‌المللی صرف نظر نکرد. حسن روحانی مقابله با چندجانبه گرایی و زورگویی را تقبیح کرد و البته از دعوت همسایگان به گسترش روابط نیز غافل نشد.
بسیار جالب و قابل تامل است که این سخنرانی هیجان انگیز و محبوب، مبانی و محورهای مشترکی با سخنرانی ۳۲ سال پیش رئیس جمهور وقت ایران داشته و نشانه ای دیگر است از این که علی رغم گذشت زمان همچنان تکرار و تاکید بر مواضع اصولی جمهوری اسلامی نزد ملت ایران ستودنی و تحسین برانگیز محسوب می شود.
سید علی خامنه ای که مورخ ۱۴ شهریور ۱۳۶۵ در مقام رئیس جمهوری اسلامی ایران به اجلاس سران جنبش عدم تعهد در زیمبابوه رفته بود، طی سخنان خود چنین گفت:
«ما آماده‌ایم در هر راهی که به برقراری یک صلح دائمی و نابودی ریشه‌های جنگ و اختلاف و ایجاد روابط مسالمت‌آمیز با کلیّه‌ی کشورهای منطقه انجامد، پیشقدم شویم. صلح به طور کلّی و بویژه برای منطقه‌ی حساس ما یک انتخاب نیست، یک ضرورت حیاتی است...
روش های آشکار استعمار کهن جای خود را به شیوه‌های پنهان‌تر، پیچیده‌تر و موثرتری بخشیده است. نظامیگیری، استفاده از زور در مناقشات بین‌المللی، نقض حقوق واقعی بشر، نقض مقررات انسان دوستانه و حقوق بین‌المللی، تضعیف نظام چندجانبه، عدم تحمل نظام های مستقل از جانب دو قطب موجود، تهدید هسته‌ای جهان، تولید و کاربرد سلاح های امحای دسته‌جمعی و متعارف و تخریب محیط زیست انسانی و منافع طبیعی، اوج تازه و مخاطره‌انگیزی یافته است...
حمله‌ی امریکا علیه سازمان «یونسکو» و مدیر کل کارآمد آن و خروج از آن سازمان، حمله به سازمان جهانی «فائو» و تهدیدات حملات اخیر امریکا علیه سازمان ملل متّحد، معانی و نتایج متعددی دارد. این حملات، میزان احترام واقعی قدرت ها را به نظام دموکراسی نشان داده و دروغ بزرگ آنها را در حمایت از این نظام بیش از پیش رسوا ساخته است. استفاده از اهرم های فشار مالی در قبال کاهش آرای موافق با امریکا و برخی دیگر از کشورهای غربی در مجامع بین المللی، به بهترین شکل نشان داد که از نظر این کشورها حق، متناسب با زور و پول است و سازمان های بین‌المللی همچون موسسات تجاری باید به ازای سرمایه‌گذاری، برای این کشورها جلب رای کنند. به رغم انتظار این کشورها، غیرمتعهدها باید از این وقایع استقبال کنند.»
(ضمن تطبیق متن دو سخنرانی می توان شباهت های متعددی یافت که حتی در عناوین و ارجاعات مشابه هستند، از جمله مصادیق «آپارتاید»، «هیتلر» و «ملت گرایی» در سخنان آقای خامنه ای و «آپارتاید»، «نازی» و «ناسیونالیزم» در سخنان آقای روحانی!)
