این اختلال در بچه‌های کوچک شایع‌تر است و معمولا در سنین بالا رفع می‌شود. سن معمول شروع آن ۲ تا ۷ سالگی است و شیوع آن در پسرها ۳ یا ۴ برابر بیشتر است. در این افراد ممکن است بروز اضطراب اجتماعی، امتناع از رفتن به مدرسه و سایر علایم اضطراب دیده شود.
مرحله اول: در طی دوران پیش دبستانی بروز می‌کند. در ابتدا مشکل دوره‌ای بوده و بین دوره‌ها تکلم طبیعی است و بیشتر زمانی که کودک ناراحت و هیجان‌زده است یا مطالب زیادی برای گفتن دارد و یا تحت دیگر شرایط فشار اجتماعی دچار لکنت زبان می‌شود.
مرحله اول: در طی دوران پیش دبستانی بروز می‌کند. در ابتدا مشکل دوره‌ای بوده و بین دوره‌ها تکلم طبیعی است و بیشتر زمانی که کودک ناراحت و هیجان‌زده است یا مطالب زیادی برای گفتن دارد و یا تحت دیگر شرایط فشار اجتماعی دچار لکنت زبان می‌شود.
مرحله دوم: در سال‌های دبستان رخ می‌دهد. این اختلال مزمن بوده و فواصل تکلم طبیعی اگر هم وجود داشته باشد محدود است.
مرحله سوم: پس از ۸ سالگی تا بزرگسالی بروز می‌کند. این اختلال معمولا در پاسخ به موقعیت‌های اجتماعی خاصی نظیر جواب دادن درس، صحبت با افراد غریبه و... به صورت گذرا فرد دچار لکنت می‌شود.
این اختلال معمولا سیری دراز مدت داشته و همراه با دوره‌های بهبود نسبی و دوره‌های تشدید است که وقتی بروز می‌کند که فرد تحت فشار برای ارتباط برقرار کردن است. درمان این اختلال معمولا به صورت گفتار درمانی است که تحت نظر روانپزشک برای بررسی‌های اختلالات همراه انجام می‌شود.
مرحله سوم: پس از ۸ سالگی تا بزرگسالی بروز می‌کند. این اختلال معمولا در پاسخ به موقعیت‌های اجتماعی خاصی نظیر جواب دادن درس، صحبت با افراد غریبه و... به صورت گذرا فرد دچار لکنت می‌شود.
این اختلال معمولا سیری دراز مدت داشته و همراه با دوره‌های بهبود نسبی و دوره‌های تشدید است که وقتی بروز می‌کند که فرد تحت فشار برای ارتباط برقرار کردن است. درمان این اختلال معمولا به صورت گفتار درمانی است که تحت نظر روانپزشک برای بررسی‌های اختلالات همراه انجام می‌شود.
منبع: بهداشت نیوز
