محاکمه مهدی هاشمی، مجازات محمد رضا رحیمی، محاکمه بقایی و مشایی، رسیدگی به فساد سه هزار میلیاردی و اعدام اخلالگران در نظام اقتصادی کشور، دستگیری برادران رئیس جمهور و معاون اول رئیس جمهور و... حکایت از آن دارد که دستگاه قضا در برخورد با دانه درشت ها با کسی تعارف ندارد. اگر پرونده هایی نظیر کرسنت و استات اویل در وقت خود رسیدگی می شد، شاید خسارت های آن را در همان زمان جبران می کردیم. اما نشد!
امروز هم برخی در قوه مجریه مرتکب خلاف قانون می شوند و چون بدنشان از قدرت گرم است تصمیمات نادرست و خلاف قانون می گیرند، اینها ممکن است اگر فردا گرفتار عدالت شوند، با فرار به جلو، بست نشینی و بازی با افکار عمومی در فضای مجازی فکر کنند می توانند مفری از مجازات های قانونی پیدا کنند.
اینها باید فکری برای فردای خود کنند و بدانند نظام و به ویژه دستگاه قضائی با کسی تعارف ندارد. دستگاه قضائی مسیری مستقل و بی طرف را طی می کند، و این مسیری درست و به عدالت نزدیک است. جنگ قدرت برای تصرف یک صندلی اصلاح طلبان فقط وقتی در برابر اصولگرایان قرار می گیرند، متحد هستند. آنها را با خودشان تنها بگذاری، به هم رحم نمی کنند. این روزها در شورای شهر تهران چه می گذرد؟ نزدیک به یک سال است مدیریت شهری در تهران تعطیل است، کاری صورت نمی گیرد، پروژه ها خوابیده است. معلوم نشد نجفی برای چی آمد و برای چی رفت؟! اصلاح طلبان یک مدیر قَدَر، جوان، پر تحرک و کارآمد برای اداره شهر تهران ندارند.
با بگومگوها در شورای شهر تهران می رود که تجربه شورای اول تکرار شود و نهایتاً خودشان به دست خودشان شورا را منحل کنند و کاری هم برای مردم نکنند. اعتراضات مردم و تجمعات آنها در رسیدگی به مسائل شهری به پشت درب شهرداری کشانده شده است. حرف های اصلاح طلبان از زیر سقف گفتگو به بیرون درز کرده است.
شکوری راد چیزی می گوید و کرباسچی چیز دیگر. این بگومگوها برای مردم، خدمات نمی شود. تمامت خواهی اضلاع رقابت در درون و بیرون شورا کار را به اینجا کشانده است که اگر آن را با ناکارآمدی و فقد مدیر توانا در جمع اصلاح طلبان، با هم ببینیم، متاسفانه نتیجه همین سردرگمی می شود که مردم ناظر آن هستند.
امروز پس از گذشت یک سال، کاری در تهران صورت نگرفته است. اصلاح طلبان باید بدانند گیس و گیس کشی در شورا و سیاسی کاری، پاسخ مطالبات مردم و ادعاهای قبل از انتخاب شدن نیست. شعور مردم را نباید نادیده بگیرند.
