خیلی‌ها وقتی متوجه شدند که او قرار است بخشی از وقت برنامه‌اش روی آنتن زنده سیما را به این موضوع اختصاص بدهد، یادشان آمد که ذهن زرد پسند عادل فردوسی پور از یافتن سوژه‌های اینچنینی به وجد می‌آید. او یکی از زردترین سلیقه‌های ورزشی را دارد و از تماشای هر چیز بی‌اهمیت و غیر متعارفی به وجد می‌آید. او عاشق این است که در مورد موضوعات بی‌اهمیتی مثل لباس پوشیدن یا شیوه اصلاح کردن صورت یا موی یک بازیکن یا مربی سخنرانی کند اما برای صحبت کردن از موضوع مهمی مانند بی‌اهمیتی صدا و سیما در پرداخت حق پخش، وقت ندارد.
عادل فردوسی پور برای پر کردن برنامه‌اش با سوژه‌های اینچنینی تردید به دل راه نمی‌دهد. برای او اهمیتی ندارد که با پرداختن به چنین موضع زشت، زننده و نامناسبی در یک برنامه زنده، چقدر می‌تواند به اشاعه این تفکر اشتباه کمک کند. همین حالا هم اگر صفحات حوادث روزنامه‌ها را باز کنید، روزی یک یا دو خبر را خواهید یافت که به موضوعاتی مانند رمالی یا جادوگری و جنایات و فجایعی اختصاص دارد که در پی مراجعه مردم به این آدم‌های شیاد رخ می‌دهد. بارها و بارها خوانده‌اید و خوانده‌ایم که چه زندگی‌ها به خاطر رمالی و جادوگری به هم ریخته و چقدر سرمایه‌ها تلف شده است.
کم نیستند اخبار مربوط به فریب خوردن خانم‌هایی که به خیال خام خود برای یافتن رقیب پنهانی خود، وارد سراهایی شده‌اند که در آنجا اتفاقاتی بسیار تلخ انتظارشان را می‌کشیده.
حالا عادل فردوسی پور، می‌آید و در یک برنامه زنده، بیست دقیقه این را در ذهن مردم جا می‌اندازد که رمالی و ساحری هست و در همه جا استفاده می‌شود و حتی تیم‌های ثروتمند نیز برای صعود به لیگ برتر، از راهکار فنی دست شسته‌اند و به دنبال این هستند که به چنین راهکارهای غلطی روی بیاورند.
باید اظهار تأسف کنیم برای عادل فردوسی پور، برنامه نود و شبکه سوم سیما که وقت بینندگانش را با توضیح دادن در مورد ... تلف میکند. عادل فردوسی پور خودش هم خجالت کشید وقتی می‌خواست توضیح بدهد که دقیقاً چه اتفاقی افتاده و چه مایعی را روی خط دروازه ریخته‌اند! سؤال اینجاست که کودکان یا نوجوانانی که پای یک برنامه تلویزیونی زنده نشسته‌اند و امیدوارند تصویر بازیکن یا مربی محبوب خود را ببینند، ازتماشای چنین تصاویر و شنیدن چنین حرف‌هایی قرار است دقیقاً چه چیزی عایدشان شود؟ یک زمانی عادل فردوسی پور خبرنگار مخفی می‌فرستد تا از دل صحبتهای دو واسطه قلابی با مدیر برند جیوآ، فساد حاکم در بازار پوشاک ورزشی و مناسبات مالی نامشروع بین برخی از مسوولان باشگاهی و برخی از تولید کنندگان را به نمایش بگذارد که در نهایت به فاکتورسازی ختم می‌شود. در چنین روزی باید به افتخار عادل فردوسی پور، محکم دست برهم بکوبیم و به او و شم روزنامه نگاری‌اش آفرین بگوییم. یا مثلاً وقتی عادل به افشای قرارداد شرکت برهان مبین در مورد بلیت فروشی‌های لیگ می‌پردازد و اثبات میکند که پای آقازاده‌های ورزشی در میان است، باید به او و جسارتش تبریک گفت.
اما ورود او به بخش بی اهمیت، غیر لازم و اثبات نشده‌ای مانند ساحری در لیگ آنهم در برنامه زنده چه اهمیتی دارد؟ واقعاً چرا باید وقت مردم گرفته شود تا در مورد ریخته شدن ... روی خط دروازه یک تیم صحبت کنند. رسانه‌های ورزشی این موضوع را به خوبی منتشر کردند و دیگر نیازی به ورود برنامه نود به چنین سوژه‌ای نبود.
در حقیقت، علاقه ذاتی عادل به این موضوع بی اهمیت باعث شده تا وقت مردم این‌گونه به هدر برود. در کتاب فوتبال علیه دشمن سایمون کوپر - که خود عادل ترجمه‌اش کرده - فصلی به موضوع جادوگری در فوتبال اختصاص دارد که در این فصل مشخص می‌شود علاقه بازیکنان فوتبال به جادو یا موارد اینچنینی به لیگ‌های معتبر اروپایی هم کشیده شده و فقط در آفریقا دنبال نمی‌شود. او از هر فرصتی استفاده میکند تا در خلال گزارش مسابقات فوتبال مخصوصاً در حوزه مسابقات بین الملل، به موارد بی اهمیت اینچنینی اشاره کند!
شاید بزرگترین ضعف برنامه نود این است که عادل هم مجری و هم تهیه کننده آن است و کسی نیست که جلوی برخی از این بی‌سلیقگی‌هایش را بگیرد! برای صدا و سیما انگار مهم نیست که چه محتوایی را به نمایش مردم بگذارد اما یک زمانی این آنتن حرمتی بیش از این داشت که یک مجری بیاید و نیم ساعت در مورد .... وقت مردم را بگیرد!
*صبح نو
